Πολλαπλοί υπήρξαν, στην διαδρομή του χρόνου, οι δεσμοί μου με την γειτονική στην Νέα Φιλαδέλφεια Μικρασιατοπροσφυγούπολη της Νέας Ιωνίας – αυτό ήταν το “υπέδαφος” της γνωριμίας μου και με τον Γιάννη Δομνάκη, που αναδείχθηκε με τις προσπάθειες όλων μας Δήμαρχος της Νέας Ιωνίας, νικήσας και διαδεχθείς στην θέση του Δημάρχου τον Κυριάκο Κιοφτερτζή, σημαντικό παράγοντα του Μικρασιατικού Κόσμου αλλά και της Κεντρικής Ενώσεως Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδος όπως και της Τοπικής Ενώσεως Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αττικής, στις Δημοτικές, Κοινοτικές Εκλογές της 5ης Ιουλίου 1964.
Η δραστηριότητα του Γιάννη Δομνάκη ως Δημάρχου της Νέας Ιωνίας τα χρόνια 1964-1967, ως προς ορισμένες τουλάχιστον πτυχές της, ξεπέρασε τα όρια της Νέας Ιωνίας (το θέατρό της, η στάση του έναντι του βασιλικού πραξικοπήματος και της αποστασίας το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1965, οι προσπάθειές του στο πλευρό των εργατών εργοστασίων της πόλεως που ηγούνταν ως Δήμαρχος).
Ο Γιάννης Δομνάκης, ως Δήμαρχος, δεν προσπαθούσε μόνο προς αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων του λαού της Νέας Ιωνίας, της πόλεως και του Δήμου – αλλά παρακολουθούσε και γενικότερα τα του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, έπαιρνε θέση μετείχε προσπαθειών για άξια του ονόματός της Τοπική Αυτοδιοίκηση, τιμούσε την σχετική επιστημονική ερευνητική μελετητική προσπάθεια, επικαλούμενος αυτήν τόσο στα διαβήματά του προς τους αρμοδίους (κυβερνητικούς παράγοντες και κρατικές υπηρεσίες) όσο και όταν απευθυνόταν στον λαό.
Κατά την δικτατορία των συνταγματαρχών ο Γιάννης Δομνάκης, όντας Δήμαρχος της Νέας Ιωνίας, συνελήφθη και εξορίστηκε στην Γυάρο, έχοντας την αυτή τύχη με χιλιάδες άλλους αριστερούς αγωνιστές, όπως και ο πατέρας μου Παντελής Παντελόγλου ο οποίος είχε εκλεγεί στις Δημοτικές-Κοινοτικές Εκλογές της 5ης Ιουλίου 1964 Δημοτικός Σύμβουλος της Νέας Φιλαδέλφειας με το ψηφοδέλτιο που είχε επικεφαλής τον εκ Βουρλών της Μικράς Ασίας προοδευτικό δημοκράτη Νικόλαο Τρυπιά, Δήμαρχό μας από το 1951 μέχρι τον θάνατό του (7 Ιουλίου 1965).
Γυρίζοντας από την Γυάρο ο Γιάννης Δομνάκης, λειτούργησε και πάλι το τεχνικό του γραφείο στην οδό Ηρακλείου στην Νέα Ιωνία (ήταν πολιτικός υπομηχανικός και εργολήπτης), εν τω μεταξύ εγώ είχα τελειώσει τις σπουδές μου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως πολιτικός μηχανικός και είχα ξεκινήσει ήδη να εργάζομαι συνεργαζόμενος με συναδέλφους μεγαλύτερης από εμένα ηλικίας, μεταξύ των οποίων και ο συντοπίτης και φίλος μου διακεκριμένος πολιτικός μηχανικός Σπύρος Κουνάδης.
Με παρότρυνση και του πατέρα μου, επισκέφθηκα τον Γιάννη Δομνάκη, του ζήτησα επαγγελματική συνεργασία, ανταποκρίθηκε αμέσως παρά το γεγονός ότι όπως του εξήγησα επειδή είχα κάνει εγγραφή στο Ινστιτούτο Πολεοδομίας της Σορβόννης αν θα μου έδιναν διαβατήριο θα έφευγα για σπουδές στο Παρίσι – το διαβατήριο φυσικά δεν μου δόθηκε και μετά ένα χρονικό διάστημα με στράτευσαν διακόπτοντας την αναβολή για μεταπτυχιακές σπουδές που μου είχαν δώσει.
Έτσι τέλη 1968 αρχές 1969 άρχισε η επαγγελματική μου συνεργασία με τον Γιάννη Δομνάκη που κράτησε πολλά χρόνια. Αντιμετωπίσαμε τεχνικά ζητήματα δυσχερή και ευκολότερα, κυρίως μέσα στις γειτονιές της Νέας Ιωνίας, μα όχι μόνο. Μελέτες κτιρίων κατοικιών ήταν το τεχνικό μας αντικείμενο, αλλά και χώροι εργασίας (βιοτεχνικά εργαστήρια, καταστήματα, αποθήκες, μικρά και μεγαλύτερα εργοστάσια).
Κατά την διάρκεια των πολλών συνεργασιών μας, τόσο στο δικό του γραφείο όσο και στον δικό μου χώρο, μου δόθηκε η δυνατότητα να κουβεντιάσω με τον Γιάννη Δομνάκη πολλά, δεν είναι του παρόντος η αναφορά σ’ αυτά – θα ήθελα μόνο εδώ να σημειώσω ότι χρωστώ στον Γιάννη Δομνάκη την γνωριμία μου με ένα σημαντικό παράγοντα του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, τον Στάθη Τσεκούρα.
Ο Γιάννης Δομνάκης ήταν άνθρωπος ευαίσθητος, με λεπτό γούστο, αγαπούσε την συζήτηση, είχε έγνοια για τους ανθρώπους, τα παιδιά, την ειρήνη, τις τέχνες τα γράμματα, τον αθλητισμό – για τα μικρά και τα μεγάλα.
Ο Γιάννης Δομνάκης, αν και ήμουν πολύ νεότερός του, με τιμούσε με την εκτίμηση και την φιλία του, τα λέγαμε περισσότερο τηλεφωνικά αργότερα, μετά το τέλος της επαγγελματικής μας συνεργασίας, πιο συχνά παλαιότερα αραιότερα τα τελευταία χρόνια. Πάντα έτρεφε θερμά αισθήματα απέναντί μου, απέναντι στην γυναίκα μου και τα παιδιά μου.
Τα τέλη Μαΐου του έτους 1978, τελευταίου έτους της πρώτης μεταπολιτευτικής θητείας του ως Δημάρχου Νέας Ιωνίας (είχε εκλεγεί στις Δημοτικές-Κοινοτικές εκλογές του 1978 αλλά και του 1982 για δεύτερη και τρίτη αντιστοίχως μεταπολιτευτική θητεία ως Δήμαρχος Νέας Ιωνίας) ο Γιάννης Δομνάκης μου ζήτησε να βοηθήσω στην διατύπωση του Απολογισμού της υπ’ αυτόν Δημοτικής Αρχής.
Το γεγονός αυτό μου έδωσε την δυνατότητα, γενικεύοντας, να συντάξω μια εργασία με τίτλο “Κεφάλαια και παράγραφοι έκθεσης πεπραγμένων, οικονομικής κατάστασης και διοίκησης ενός Δήμου της περιοχής Πρωτευούσης”.
Σ’ αυτό μου το γραφτό θα ήθελα επίσης να μνημονεύσω επίσης και τούτο: ο Γιάννης Δομνάκης, επιθυμών διακαώς έκδοση με θέμα τους Ιωνιώτες Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, μου ζήτησε υλικό προς διατύπωσιν μιας εισαγωγής με τοχρονικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της Εθνικής μας Αντίστασης. Του παρέδωσα σελίδες σχετικές από τον “ΕΛΑΣ” του Στέφανου Σαράφη και από τον “Άρη Βελουχιώτη” του Πάνου Λάγδα (που είχε κυκλοφορήσει τα χρόνια 1964-1965 σε δυο τόμους) – γεμάτος χαρά ήταν όταν το έτος 1998 μου παρέδωσε δύο αντίτυπα του βιβλίου με τοθέμα που διακαώς επιθυμούσε, έκδοση της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης (Παράρτημα Νέας Ιωνίας) με την δική του ουσιαστική συνδρομή.
Ο Γιάννης Δομνάκης ήταν συνδρομητής μας στα “Δημοτικά Ζητήματα”, την προσπάθεια που από το 1978 ξεκινήσαμε με την γυναίκα μου και συνεχίζουμε μέχρι τις μέρες μας, μαζί και με τα παιδιά μας τώρα πια, για άξια του ονόματός της Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αγόραζε προσωπικά και τις εκδόσεις μας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, μα και εκείνες ειδικότερα που αναφέρονταν στην Νέα Ιωνία (τα Ντοσσιέ δηλαδή του Ιστορικού Αρχείου Νέας Ιωνίας και τα Ντοσσιέ του Κόσμου της Νέας Ιωνίας ως εκδόσεως ιστορίας παιδείας και πολιτισμού).
Ο Γιάννης Δομνάκης άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Ιουνίου 2005 σε ηλικία 87 χρόνων (είχε γεννηθεί το έτος 1918) και ετάφη στο Νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας στον Κόκκινο Μύλο, δυο μέρες μετά – θα τον θυμόμαστε πάντοτε, μαζί και τα ακόλουθα σημαντικά, όχι μόνον για τότε, που είχε γράψει το έτος 1966:
“Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι σήμερα στην χώρα μας δεν υπάρχει Τοπική Αυτοδιοίκησις, όπως δεν υπάρχει και γενικώτερα Αυτοδιοίκησις. Υπάρχει απλώς ένας συνεχής αγών των Δημοτικών Αρχόντων προς την Κυβέρνησι να δημιουργήσουν Αυτοδιοίκησι και ένας επίσης συνεχής αντίρροπος αγών του Κράτους να απορροφήση και να υποκαταστήση την Αυτοδιοίκησι και να την μεταβάλη σε μια τελείως εξαρτημένη από το Κράτος υπηρεσία τοπικής αρμοδιότητος, που διαδραματίζει ένα ρόλο ανάλογο με κείνον που διαδραματίζουν σήμερα τα περιφερειακά υποκαταστήματα του Υπουργείου Εργασίας ή του Υπουργείου Προνοίας. Η Κρατική γραφειοκρατία ανίκανη να συλλάβη την τεραστίαν αξίαν του θεσμού της Αυτοδιοικήσεως, και την συμβολή της στην ανάπτυξη κάθε προοδευτικής και δημοκρατικής χώρας, πολλάκις μάχεται την Τοπική Αυτοδιοίκησι. Και αυτό γιατί Αυτοδιοίκησις σημαίνει ουσιαστική Δημοκρατία ή όπως παραστατικώτατα γράφει ο Καθηγητής και Σύμβουλος Επικρατείας κ. Δημήτριος Κ. Ψαρός, ‘Δημοκρατία σημαίνει προ παντός Αυτοδιοίκησις'” (Βλ. Δήμος Νέας Ιωνίας, “Απολογισμός της διετίας της Νέας Δημοτικής Αρχής 1964-1966 / Μήνυμα του Δημάρχου Ιωάννου Δομνάκη προς τον Λαόν της Νέας Ιωνίας”, Σελ. 2).
Κώστας Π. Παντελόγλου
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013
