Μια απάντηση στην ερώτηση του τίτλου αυτού του γραφτού δίνει η έκδοση της εφημερίδας “Αθλητική Ηχώ”, Η Ιστορία της ΑΕΚ, γραμμένη από τον Πάνο Μακρίδη (Αθήναι 1953)· εκεί διαβάζει κανείς τα ακόλουθα σχετικά:
“Αν και η ΑΕΚ παρουσιάσθηκε επίσημα σαν γηπεδούχο σωματείο γύρω στα τέλη του 1929 και εγκαινίασε το γήπεδό της τον επόμενο χρόνο (1930), στην ουσία είχε αποκτήσει μόνιμη βάση πολύ πριν.
… η ιστορία του γηπέδου της ΑΕΚ έχει κάποιο γενικό ενδιαφέρον. Παρουσιάζει ανάγλυφη την εικόνα ενός Συλλόγου που από την αρχή είχε τάξει σαν σκοπό του να δημιουργήση ένα τεράστιο και γερό “οικοδόμημα” όπου ο καθένας, είτε ποδοσφαιριστής ήταν, είτε αθλητής, είτε μπασκετμπωλίστας θαύρισκε όλα τα μέσα και θα είχε στην διάθεσί του όλα τα εφόδια για να δράση και να αναδειχθή.
Με τις προϋποθέσεις αυτές αντιμετωπίσθηκε από την πρώτη στιγμή και το ζήτημα της αποκτήσεως ενός γηπέδου. Τα πρώτα χρόνια όμως κάτι τέτοιο φαινόταν σαν χίμαιρα μια και τον καιρό εκείνο κάθε χώρος γύρω από την Αθήνα είχε επισημανθή για να χρησιμοποιηθή για την αποκατάστασι των χιλιάδων προσφύγων.
Ακριβώς όμως τούτο το τελευταίο έγινε αφορμή να αποκτήση η ΑΕΚ το γήπεδό της και να πώς:
Γύρω στα 1926, με πρωτοβουλία του κ. Ιωάννη Χρυσάφη, που ήταν Σύμβουλος της ΑΕΚ και Μέλος της “Κεντρικής Επιτροπής Στεγάσεως Προσφύγων” έγιναν ενέργειες στο Υπουργείο Προνοίας και παραχωρήθηκε στην “Κεντρική Επιτροπή Στεγάσεως (Προσφύγων)” ένας δενδροφυτευμένος και ανώμαλος χώρος στην (Νέα) Φιλαδέλφεια.
Η Επιτροπή χαρακτήρισε τον χώρο σαν Γυμναστήριο – μελλοντικό βέβαια – για τα παιδιά των προσφύγων.
Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Παιδιά των προσφύγων ήταν και οι αθληταί και ποδοσφαιρισταί της ΑΕΚ και φυσικά ο χώρος ανήκε και σ’ αυτούς.
Τον καιρό όμως εκείνο ο Συνοικισμός Νέας Φιλαδελφείας προχωρούσε και ήταν κίνδυνος αν δεν μετατρέπονταν ο χώρος σε πραγματικό Γυμναστήριο να καταληφθή από τους οικιστάς. Οι Αεκτζήδες φίλαθλοι και ποδοσφαιρισταί εμπρός στον κίνδυνο (αυτό) πήραν μια πραγματικά ιστορική απόφασι.
Μαζεύθηκαν ένα βράδυ καμμιά εκατοσταριά, με τσεκούρια, φτυάρια, μαχαίρια και ξύλα και δουλεύοντας αδιάκοπα κάτω από το φως του φεγγαριού ως το πρωΐ, ξερρίζωναν όλα τα δένδρα.
Όσοι έζησαν τις στιγμές εκείνες δεν τις ξέχασαν ποτέ. Ήταν ένα θέαμα καταπληκτικό και μεγαλειώδες.
Ύστερα, με εθελοντική κυρίως εργασία βάλθηκαν να δώσουν στον χώρο κάποια μορφή Γηπέδου. Χρησιμοποιώντας την πέτρα που περίσσευε από τα υλικά των εργολάβων που έκτιζαν τα προσφυγικά σπίτια, ύψωσαν μια πρόχειρη μάνδρα. Με τον καιρό η “σκηνοθεσία” του Γηπέδου συμπληρώθηκε με ένα ξύλινο περίφραγμα.
Έτσι, με το τίποτε, … εκεί που άλλοτε βρισκόταν ένα ανώμαλο κατάφυτο ύψωμα ξεπρόβαλε “ως δια μαγείας” ένα τεράστιο Γήπεδο.
Χρειάσθηκαν κάμποσα χρόνια ώσπου το νέο απόκτημα της ΑΕΚ να πάρη την οριστική μορφή του. Έγιναν αργότερα τα αποδυτήρια από τον εργολάβο κ. (Δημήτριο) Παπάζογλου, ισοπεδώθηκε πρόχειρα ο στίβος και μπήκαν τα γκολ ποστ.
Και κάποτε στα 1930 ο κόσμος των φιλάθλων μάθαινε πως ‘σήμερα η ΑΕΚ τελεί τα επίσημα εγκαίνια και τον αγιασμόν του Γηπέδου της…'”
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι ο Δημήτριος Παπάζογλου ήταν κάτοικος της Νέας Φιλαδέλφειας· κατοικούσε στην Λεωφόρο Δεκελείας δεξιά στην διαδρομή προς την Αθήνα, λίγο μετά την Πλατεία Πατριάρχου. Ήταν διαλεκτό μέλος του ιστορικού Συνδέσμου “Η Κωνσταντινούπολις”, που τόσες και σημαντικές υπηρεσίες είχε προσφέρει στην περιοχή μας και τους συμπολίτες μας στεγαζόμενος σε κτίριο με “πρόσωπο” στην Πλατεία Πατριάρχου· ο Δημήτριος Παπάζογλου είχε διατελέσει και Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου αυτού του Συνδέσμου. Η Τεχνική Εταιρεία του Δημητρίου Παπάζογλου είχε κατασκευάσει και τις περιμανδρώσεις των κατοικιών του Μικρασιατοπροσφυγικού Συνοικισμού της Νέας Φιλαδέλφειας.
Κώστας Π. Παντελόγλου
Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013
