Δύο ήταν τα αξιοθέατα τα οποία συγκέντρωναν την προσοχή των υψηλών προσκεκλημένων της Πόλης μας και του Δημάρχου μας Νικολάου Τρυπιά τα χρόνια του ’50 και του ’60. Το ένα ήταν το Δάσος μας, και το άλλο το 2ο Δημοτικό Σχολείο – ένα από τα σχολικά κτίρια του ’30, έργο του εξαιρετικού αρχιτέκτονα Νικολάου Μητσάκη (θα γράψω γι’ αυτό μια άλλη φορά).
Όμως το Δάσος μας δεν το επισκέπτονταν φυσικά μόνο οι υψηλοί προσκεκλημένοι της Πόλης μας και του Δημάρχου μας. Το επισκεπτόταν κι άλλος κόσμος, από κοντινές στην Νέα Φιλαδέλφεια περιοχές ή και από μακρύτερα ευρισκόμενες. Κόσμος που μπορεί να είχε συγγενικές ή φιλικές σχέσεις με Φιλαδελφειώτες και Φιλαδελφειώτισσες ή και όχι. Κόσμος όλων των ηλικιών και των επιπέδων μόρφωσης.
Ένας τέτοιος λοιπόν επισκέπτης του Δάσους ήταν και ο διακεκριμένος δικηγόρος και κοινωνικός παράγοντας του Πειραιώς I. Μητρόπουλος, ο οποίος έκρινε ότι έπρεπε να δημοσιοποιήσει τις εντυπώσεις του από αυτή την επίσκεψη – το έκανε δε με ένα γράμμα στην απογευματινή εφημερίδα «Έθνος», γράμμα το οποίο δημοσιεύθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1958.
Έκρινα πως είναι χρήσιμο να ξαναδεί το γράμμα αυτό το φως της δημοσιότητας και εδώ, στον «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας», γι’ αυτό και το καταχωρώ αμέσως παρακάτω:
«Κύριε Διευθυντά
Χθες είδα για πρώτη φορά το Δημοτικόν Άλσος της Νέας Φιλαδελφείας και αληθινά το χάρηκα. Πρόκειται για ένα έργο πολιτισμού που ξεπερνάει τα όρια του συνηθισμένου.
Δύο γραφικές λιμνούλες, η μία με τις χιονάτες πάπιες και με τα όμορφα καταφύγιά τους, η άλλη με τα θαυμάσια νούφαρα και τους πίδακες, και γύρω από τις δύο λιμνούλες ένα τεχνικώτατο πράσινο, χαρίζουν στους επισκέπτες, που άνετα μπορούν να κάθωνται στους άφθονους και καθαρώτατους καναπέδες κάτω από τον ίσκιο των πεύκων, γραφικότητα και γαλήνη.
Εξ άλλου, ένας δικτυωτός θόλος, μ’ ένα κομμάτι φυσικού μικροβράχου που τον λούζει συνεχώς ένας μικρός πίδαξ και με ενοίκους φασιανούς, παπαγαλάκια και καρδερίνες, προδιαθέτει τους επισκέπτες χαρούμενα. Τώρα ετοιμάζεται ένας θόλος μεγαλύτερος που θα φιλοξενεί ελάφια και ζαρκάδια. Επίσης λειτουργεί μέσα στο Άλσος και τμήμα παιδικής χαράς με όλα τα σύγχρονα παιχνίδια.
Όλ’ αυτά μέσα στο πλούσιο πράσινο, πεύκα, ευκάλυπτοι, λεύκες και σε κατάλληλες θέσεις άφθονα λουλούδια, με διάφορα δρομάκια, με καναπέδες παντού, συνθέτουν ένα γραφικώτατο σύνολο κι ένα έργο που θα έπρεπε να χρησιμεύση ως υπόδειγμα και μάθημα για τους Δημάρχους των μεγαλουπόλεων.
Και να σκεφθή κανείς ότι επί κεφαλής της Δημοτικής Αρχής ευρίσκεται – όπως έμαθα – ο κρεοπώλης κ. Νικόλαος Τρυπιάς, χωρίς τίτλους και γραμματικά προσόντα, αλλά με μόνο τίτλο την πίστι και την δημιουργική φλόγα, που φαίνεται να υπάρχη και στους Δημοτικούς Συμβούλους του: Είδα έναν Δημοτικό (Σύμβουλο), τον κ. Τάσο Αμπατζή, ν’ ασχολήται στο σκάψιμο μαζί με τους τρεις εργάτες. Μπράβο τους».
Δυνατή η γραφίδα του Ι. Μητρόπουλου, εδραζόμενη σε αρίστη κατάρτιση και πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, αποδίδει πολύ καλά την τότε κατάσταση του Δάσους, όπως μπορώ και προσωπικά να βεβαιώσω τους αναγνώστες του «Κόσμου της Ν. Φιλαδέλφειας».
Χρειάζεται όμως και να συμπληρώσω κάτι. Κι αυτό είναι πως η «εικόνα» του Δάσους μας πολλά χρωστά και στην ακούραστη προσπάθεια του Πέτρου (δεν έχω πρόχειρο στη μνήμη μου το επώνυμό του αυτή τη στιγμή), του μοναδικού τότε εργαζόμενου του Δήμου μας που αντικείμενο της εργασίας του ήταν η καθημερινή φροντίδα περί τα «πράγματα» του Δάσους.
Κώστας Π. Παντελόγλου
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013
