Το ότι είναι κακή η κατάσταση στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς δεν χρειάζεται θαρρώ να το αποδείξει κάποιος, και τούτο διότι όλοι το ζούμε.
Κατά την γνώμη μου πολλά συνετέλεσαν για να φτάσουμε ως εδώ. Θα αναφερθώ στην διαδρομή του χρόνου σ’ αυτά, εδώ στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” (μια γενική βεβαίως αναφορά έχω κάνει την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013 με το γραφτό μου που είχε τίτλο “Ορισμένα για τον φασισμό και την δημοκρατία στην Ελλάδα μετά την δικτατορία των συνταγματαρχών“). Όμως στο σημερινό γραφτό μου θα ήθελα να σημειώσω πως η οργανωτική “σχεδιομανία” των πασοκικών φωστήρων έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά σε κάτι καλό και χρήσιμο στον λαό της Ελλάδος, στην Τοπική Αυτοδιοίκησή του.
Όχι φυσικά πως ήτανε καλή η υπάρχουσα μέχρι τότε κατάσταση. Τα πράγματα από την Ανεξαρτησία ακόμη (1830) όσον αφορά και την Τοπική Αυτοδιοίκηση είχαν δρομολογηθεί στραβά.
Όμως “ήτανε στραβό το κλήμα, τόφαγε κι ο γάιδαρος!”.
Οι φωστήρες του Πασόκ, με τον “Καποδίστρια” και τον “Καλλικράτη”, μοιάζει να έχουν δώσει την χαριστική βολή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Φαραωνοποίησαν τους Δήμους και κατάργησαν τις Κοινότητες. Φόρτωσαν τους Φαραωνικούς Δήμους με εκλογική τους πελατεία, με έμμισθους εκλεγμένους Δημάρχους, Αντιδημάρχους, κά. κατά βάσιν δημοσίους υπαλλήλους ή συνταξιούχους του Δημοσίου για να ελέγχουν καλύτερα τα πράγματα (πάει περίπατο το “τιμητικόν και άμισθον” των δημοτικών αξιωμάτων), με “επιστημονικούς” συμβούλους των Δημοτικών Αρχών, κλπ. κλπ. Μετέτρεψαν τους Φαραωνικούς Δήμους σε κακέκτυπα του Κράτους, έτοιμα να δεχτούν κατά φάσεις την “εοκική πρακτική” και την “γερμανική τεχνογνωσία”.
Τα πράγματα οφείλουμε να τα δούμε πάλι από την αρχή, και από την βάση τους, και να δρομολογήσουμε μια προσπάθεια υπέρβασης της τωρινής κατάστασης και σ’ αυτό τον τομέα, τον τόσο σημαντικό για τον Ελληνικό λαό, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια που περνάμε και αυτά που θα ακολουθήσουν. Σε κάτι τέτοιο μπορεί να μας βοηθήσει και η σκέψη σημαντικών Ελλήνων που διατύπωσαν την γνώμη τους σε στιγμές επανακαθορισμού της Ελληνικής πορείας στον κόσμο – ένας τέτοιος σημαντικός Έλληνας ο Δημήτριος Κ. Ψαρός, για τον οποίο έκανα λόγο στο γραφτό μου του Σαββάτου 19 Οκτωβρίου 2013 στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”.
Ας δούμε τι είπε στην εισήγησή του στο Καταστατικό Δ’ Συνέδριο των Πόλεων της Ελλάδος, το οποίο πραγματοποιήθηκε φθίνοντος του μηνός Νοεμβρίου 1951, σχετικά με ό,τι εδώ, σ’ αυτό το γραφτό μου στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, μας απασχολεί:
“… ο συγκεντρωτισμός του Ελληνικού Κράτους δεν περιωρίσθη εις το να θεωρήση ότι πάσαι αι προς το γενικόν συμφέρον συναρτώμεναι υποθέσεις … δέον να καθωρίζονται εκ του κέντρου και δια του κέντρου να διενεργώνται.
Εθεώρησε και πέραν της καθυστερημένης ταύτης πολιτικής βάσεως …, ότι πάσα τοπική υπόθεσις διοικουμένη ευθέως υπό των ενδιαφερομένων πολιτών δια των Τοπικών των Οργανισμών απετέλει … δράσιν διασπαστικήν του Κράτους και του κοινωνικού συνόλου.
Εν τούτω έγκειται η σφαλερά άρνησις του Κράτους να παράσχη τα νομικά, δημοσιονομικά και τεχνικά αυτού μέσα προς αναγνώρισιν και επιβοήθησιν των ελευθέρων τοπικών πρωτοβουλιών.
Ο προβληθείς ισχυρισμός καθ’ ον υπό τας γνωστάς δημοσιονομικάς δυσχερείας του Ελληνικού Κράτους και τας έτι περισσότερον καθυστερημένας συνθήκας της Ελληνικής Οικονομίας δεν ήτο δυνατόν να υπάρξη ουσιαστική πρωτοβουλία της Ελληνικής Αυτοδιοικήσεως, δεν αποτελεί σοβαράν αντίκρουσιν.
Διότι εκ του μηδενός αι Ελληνικαί Κοινότητες επί Τουρκοκρατίας δια των διαρκών συνεισφορών του εκπτωχευμένου πληθυσμού διέπλασαν τον όλον οικονομικόν βίον και έφθασαν μέχρι του ιστορικού έργου της θεμελιώσεως του νέου ελευθέρου καθεστώτος.
Αλλ’ η Καποδιστριακή Δικτατορία και η Οθωνική Απολυταρχία κατήργησαν την ελευθέραν Κοινοτικήν λειτουργίαν των Τοπικών Συνελεύσεων.
Και έκτοτε η Ελληνική πολιτική υπέκυψε εις το γεγονός τούτο.
Παρ’ όλα ταύτα είναι γνωστά τα αυθόρμητα γεγονότα της ανασυστάσεως των Κοινοτήτων εις την Μάνην, την Θεσσαλίαν, την Εύβοιαν, τας Νήσους κλπ. Κοινότητες συνιστώντο εις όλα τα μέρη της χώρας ακόμη και δια συμβολαιογραφικών εγγράφων.
Όμως ο Νόμος ΔΝΖ’/1912 … ανεγνώρισε την Κοινότητα ως απλήν διοικητικήν διαίρεσιν και ουχί ως ελεύθερον Αυτενεργόν Οργανισμόν των κατοίκων.
Το καινόν δεν ήτο και δεν παρέμεινε μέχρι σήμερον μόνον ότι πάσα αυτενεργός πρωτοβουλία των κατοίκων επί των τοπικών οικονομικών συμφερόντων θα αντέκειτο εις τον κατά νόμον προορισμόν της Αυτοδιοικήσεως – εάν δεν εχαρακτηρίζετο υπό της αρχούσης αντιδράσεως ως ανατρεπτική του καθεστώτος επανάστασις – αλλ’ υπέκειτο και εις την απόλυτον εξουσίαν απαγορεύσεως της Κεντρικής Εξουσίας.
Φανερόν είναι ότι εάν η τοπική συνεργατική και συνεταιριστική πρωτοβουλία των κατοίκων ελάμβανε δια της Κοινότητος προώθησιν θα συνήντα οπωσδήποτε δυσβάστακτον τον ανταγωνισμόν των ατομικιστικών ιδιωτικών συμφερόντων.
Εις τον ανταγωνισμόν αυτόν έπρεπε η Τοπική Αυτοδιοίκησις υπό τας νέας συνθήκας να ανεύρη προστάτην και αρωγόν το Κράτος (*).
Αλλά το Κράτος είχεν υποκύψει εις την προκατάληψιν της συγκεντρωτικότητος και της ανοχής κάθε αποτελέσματος του ελεύθερου ανταγωνισμού των οικονομικών συμφερόντων.
Ούτω εκ βάσεως τίθεται σήμερον το πρόβλημα της Ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοικήσεως.
(*) Τα νέα Ευρωπαϊκά συντάγματα, της Γαλλίας του 1946, της Ιταλίας του 1948, το Ελβετικόν σύνταγμα δια της αναθεωρήσεως του 1948, τα συντάγματα των Γερμανικών Χωρών κλπ. προβλέπουν δια ειδικών διατάξεων περί της υποχρεώσεως του Κράτους όπως επιβοηθή ειδικώς την συνεργατικήν και συνεταιριστικήν οικονομίαν και δη κατά προτίμησιν από των άλλων μορφών της οικονομίας…”
Κώστας Π. Παντελόγλου
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013
