Ο Χρήστος Πύρπασος για την “Μάντρα” του Αττίκ, το θρυλικό θέατρο του συνθέτη και τραγουδιστή Κλ. Τριανταφύλλου .1
Τον Χρήστο Πύρπασο γνωρίσαμε όταν ήμασταν παιδιά και νέοι – ήταν κονφερανσιέ στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου μας όχι λίγες φορές. Στις Τζιτζιφιές γεννήθηκε, όμως τον κέρδισε η πόλη μας και επί δεκαετίες υπήρξε κάτοικος της Νέας Φιλαδέλφειας (στην οδό Μαιάνδρου), την οποία και ύμνησε ποιητικά. Ο Χρήστος Πύρπασος βάδισε πορεία πνευματική αξιοσημείωτη – τα αποτυπώματα αυτής της πορείας υπάρχουν σ’ εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, το ραδιόφωνο και σε πολλά τραγούδια. Υπήρξε κονφερανσιέ σε πολλά βαριετέ. Ήταν δε μαθητής του Αττίκ, του συνθέτη και τραγουδιστή δηλαδή Κλέωνος Τριανταφύλλου.
Όσα ακολουθούν τα έστειλε προς δημοσίευση στο “Αθηναϊκό Ημερολόγιο” των Γιάννη Κ. Καιροφύλλα και Στρατή Φιλιπόττη, όπου και δημοσιεύθηκαν το 2003 (Εκδόσεις Φιλιππότη) – μ’ αυτά εγκαινιάζω την νέα στήλη του “Κόσμου της Ν.Φιλαδέλφειας” με τίτλο: “Φιλαδελφειώτες και Μαδυτινοί έχουν γράψει…”
“Στην οδό Αχαρνών και γωνία Ηπείρου ήταν το θέατρο “Δελφοί”, όπου είχε εγκατασταθεί η ιδιότυπη αυτή θεατρική στέγη, η “Μάντρα”.
Στην πρόσοψή της ήταν γραμμένες μερικές χιουμοριστικές επιγραφές, όπως “Αγαπάτε τα ζώα, τον εαυτό σας και τον Αττίκ”, “Απαγορεύεται η είσοδος στους κοντούς!” κλπ.
Πλάι στο ταμείο και πάνω σ’ ένα μικρό μπαλκονάκι ήταν μια κούκλα, ομοίωμα του Αττίκ, σε υπόκλιση και με (πλατύ) χαμόγελο.
Στο ταμείο μαζί με το εισιτήριο σού έδιναν ένα μικρό κρίκο. Τι θα χρησίμευε; Θα το μάθετε στην συνέχεια.
Στα σκηνικά, στην σκηνή του θεάτρου υπήρχαν ανοιγμένοι … τενεκέδες πετρελαίου. Στην μέση ένα πιάνο με ουρά. Μπροστά από την ράμπα το “κουτί” παραπόνων που έριχναν τα κωμικά τους ερωτήματα οι θεατές στα οποία απαντούσε ο Αττίκ με πολύ χιούμορ.
Ακόμα λίγο έξω από την ράμπα υπήρχε ένα μακρύ καδρόνι με μια σειρά από λεπτές βεργούλες με αριθμούς που χρησίμευαν για την … ψηφοφορία των θεατών στους διάφορους διαγωνισμούς. Και οι διαγωνισμοί ήταν το “κλου”, δηλαδή γινόταν … το σώσε!
Επιτυχία σημείωνε ο αγώνας “Ταχυμακαρονοφαγίας”. Στην σκηνή σε μικρά τραπεζάκια πάνω στα οποία υπήρχε πιάτο με ένα μακρύ μονοκόμματο μακαρόνι που οι διαγωνιζόμενοι το … καταβρόχθιζαν με ταχύτητα. Τον πιο γρήγορο τον βράβευαν με τον κρίκο τους οι θεατές!
Μα κι ο “Διαγωνισμός γάμπας” είχε πολύ κέφι. Ανέβαιναν οι διαγωνιζόμενες στην σκηνή με κλειστή την αυλαία για να μην αναγνωριστούν. Έτσι ανέβαινε η αυλαία λίγο, τόσο όσο να φαίνονται μόνο οι γάμπες τους, που ήσαν αριθμημένες. Έτσι η πιο όμορφη που συγκέντρωνε τους περισσότερους κρίκους, έπαιρνε και το πρώτο βραβείο.
Μα υπήρχαν κι άλλοι διαγωνισμοί: Απαγγελίες οκτάστιχων, ανεκδότων, αλλά και προφορικοί διαγωνισμοί όπου ο Αττίκ έθετε ένα ερώτημα κι όποιος απαντούσε σωστά έπαιρνε και το βραβείο. Ανάμεσα στους βραβευθέντες ήμουνα κι εγώ. Στην ερώτηση τι βραβείο θα δίναμε στην πιο άσχημη γυναίκα, απάντησα στην γαλλική γλώσσα: “Νο-μπελ!” και πήρα βραβείο!
Αλλά ας δούμε τώρα και το κυρίως πρόγραμμα.
Ο Αττίκ εκτός από τις ανεπανάληπτες συνθέσεις, από το διπλό σφύριγμα που συνόδευε παίζοντας πιάνο, εκτός από το πηγαίο του χιούμορ, ήταν … ταλεντοερευνητής!
Έτσι ανεκάλυπτε ταλέντα μικρών μελλοντικών αστεριών. Ανάμεσα σ’ αυτά τα ταλέντα ήταν η περίφημη Λουΐζα Ποζέλι, η Ζωή Νάχη, η Ντιριντάουα, η Καλή Καλό, η Λέλα Μιτσούκο και άλλες πολλές.
Αυτές οι μικροσκοπικές υπαρξούλες ήταν και οι πρωταγωνίστριες της “Μάντρας” αυτές τις παρουσίαζε με ενθουσιασμό τις συνόδευε στο πιάνο και τις έγραφε και τραγούδια.
Ποιος από μας δεν τραγούδησε τ’ ανεπανάληπτα τραγούδια του, την “Παπαρούνα” του που την είχε ερμηνεύσει η ανακάλυψή του, η Λουΐζα Ποζέλι, το “Είδα μάτια” που είχε γράψει για την πρωταγωνίστρια του θεάτρου Μαρίκα Φιλιππίδου, το “Κι όμως”, το δραματικό “Οργανάκι”, το “Αν βγουν αλήθεια”, το “Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες”, το “Τα καημένα τα νειάτα” και τόσα και τόσα άλλα και τα όμορφα, τα ρομαντικά, τα (ερωτικά) τραγούδια του, που όταν, ή εκείνος τα τραγουδούσε παίζοντας ο ίδιος πιάνο, ή όταν τα τραγουδούσαν τ’ αστέρια του που τα συνόδευε στο πιάνο, ή ακόμα όταν άρχιζε το καταπληκτικό του διπλοσφύριγμα, πόσο άρεσαν στο κοινό, που ειλικρινά τον λάτρευε. Μα και πόσα και πόσα από τ’ αστέρια του χτες δεν του χρωστάνε την ακτινοβολία τους…
Η Λουΐζα Ποζέλι, η Νινή Ζαχά, η Ζωή Νάχη, η Καλή Καλό, η Καίτη Ντιριντάουα (Οικονόμου), η Λίλιαν Λυζ (αυτές είναι από τα παιδιά θαύματα). Κι έπειτα η μεγάλη μας Δανάη η Στρατηγοπούλου, που αργότερα εξελίχθηκε σε ποιήτρια και συγγραφέα με δεκάδες βιβλία, η Κάκια Μένδρη με την ιδιότυπη εκφραστική φωνή, η γοητευτική Αγγέλα Λυκιαρδοπούλου που έκανε καριέρα στην Αμερική. Και άλλες… Και άλλες…”
Ας σταματήσουμε όμως στο σημείο αυτό για σήμερα. Θα συνεχίσουμε αύριο με το δεύτερο μέρος των όσων έχει γράψει (και έχουν δημοσιευθεί στο “Αθηναϊκό Ημερολόγιο” 2003) ο συμπολίτης μας Χρήστος Πύρπασος για την “Μάντρα” του Αττίκ – δεύτερο μέρος που περιέχει και αυτό ενδιαφέρουσες πληροφορίες για πλήθος πρόσωπα και πράγματα.
Κώστας Π. Παντελόγλου
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013
