Τον Ιούνιο του 2010 κυκλοφόρησε μια σύντομη τοποθέτησή μου σχετικά με το ζήτημα των κοινωνικών ασφαλίσεων, σε μικρό αριθμό αντιτύπων τα οποία ωστόσο εστάλησαν όπου έπρεπε – είπα όμως τώρα την τοποθέτησή μου αυτή να την καταχωρήσω και εδώ, στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, θέτοντάς την κρηπίδωμα περαιτέρω προσπαθείας μου επί του αυτού ζητήματος· προσπαθείας που θα βρει την έκφρασή της και πάλι στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, συν τω χρόνω. Το απαιτούν νομίζω αυτό οι καιροί!
Ας διαβασθεί όμως σήμερα, κατ’ αρχήν, η σύντομη τοποθέτησή μου επί του ζητήματος των κοινωνικών ασφαλίσεων, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2010 και την οποία καταχωρώ αμέσως παρακάτω:
Δεν χωρά θαρρώ αμφιβολία πως από την πορεία της Ευρωπαϊκής ενοποιήσεως μα και την επιδίωξη της Παγκοσμίου διακυβερνήσεως, που έχουν δρομολογηθεί και οι δυο για τα καλά από τον προηγούμενο αιώνα – τον εικοστό – ασκούνται πιέσεις, ισχυρές πιέσεις, σε όλες τις πλευρές της εθνικής και τοπικής ζωής των μικρότερων ιδίως Κρατών (μα όχι μόνο).
Και μια από τις πλευρές της εθνικής και τοπικής ζωής των μικρότερων ιδίως Κρατών (μα όχι μόνο) στην οποία ασκούνται πιέσεις, ισχυρές πιέσεις, είναι και η πλευρά η αφορώσα τα των κοινωνικών ασφαλίσεων, η οποία φροντίζει για τον εργαζόμενο λαό σε περίπτωση ατυχημάτων εργασίας, ασθενείας, αναπηρίας, ανεργίας, γήρατος και θανάτου, περισσότερο ή λιγότερο ικανοποιητικά.
Επιδιώκονται και στην πλευρά αυτή της εθνικής και τοπικής ζωής ρυθμίσεις σε βάρος του εργαζόμενου λαού, περαιτέρω οικονομική αυτού επιβάρυνση, χειροτέρευση των όρων των όποιων προς αυτόν παροχών του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων.
Βιώνει και στην Ελλάδα ο εργαζόμενος λαός τις ρυθμίσεις σε βάρος του και σε τούτη την πλευρά της εθνικής και τοπικής ζωής, την αφορώσα δηλαδή τα των κοινωνικών ασφαλίσεων, περαιτέρω επιβαρύνεται οικονομικά, και χειροτερεύουν οι όροι των όποιων προς αυτόν παροχών του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων – η νομοθετική παραγωγή της Βουλής των Ελλήνων την τελευταία (ιδίως) δεκαετία του εικοστού αιώνα και την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα φρόντισε γι’ αυτό, και η πρακτική της εκτελεστικής εξουσίας, της Κυβερνήσεως δηλαδή και των ανθρώπων της, συνεισέφερε ουσιωδώς στην ίδια κατεύθυνση, δικαιολογική δε σε κάθε περίπτωση βάση η «βιωσιμότητα» του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων.
Δεν χρειάζεται θαρρώ ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαπιστωθεί ότι η «βιωσιμότητα» του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων δεν έχει εξετασθεί από την Βουλή των Ελλήνων και την εκτελεστική εξουσία, την Κυβέρνηση δηλαδή και τους ανθρώπους της, συναρτήσει των αρχών της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789, των συστάσεων και συμβάσεων των Συνόδων των Διεθνών Συνδιασκέψεων Εργασίας, του Χάρτη του Ατλαντικού (1941), της Ιδρυτικής Δηλώσεως των Ηνωμένων Εθνών (1942) και του Καταστατικού Χάρτου του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (1945), της Οικουμενικής Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1948), της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως περί Προασπίσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (1950), της Τελικής Πράξης της Συνδιασκέψεως για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (1975) …
Δεν χρειάζεται θαρρώ ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαπιστωθεί πολύ περισσότερο ότι δεν πορευόμαστε από τις κοινωνικές ασφαλίσεις του δεκάτου ένατου και εικοστού αιώνα προς την κοινωνική ασφάλεια, όπως υποσχέθηκε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φρ. Ρούσβελτ για τον μεταπολεμικό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Κόσμο στο Μήνυμά του προς το Κογκρέσσο της 6ης Ιανουαρίου 1941 – πρόκειται για τον περίφημο «Λόγο των Τεσσάρων Ελευθεριών», στον οποίο και υποσχέθηκε ένα Κόσμο Ανθρώπων απαλλαγμένων από τον φόβο και την ανάγκη – και όπως προοιωνίζονταν ο «Χάρτης του Ατλαντικού» (14 Αυγούστου 1941) …
Η κοινωνική ασφάλεια διαφέρει των κοινωνικών ασφαλίσεων, διότι περιλαμβάνει κάθε είδος φροντίδας και προστασίας των ασθενεστέρων οικονομικώς, μαζί δηλαδή με τις κοινωνικές ασφαλίσεις και την κοινωνική πρόνοια και την ιατρική αντίληψη και κάθε μέτρο που τείνει στο ανέβασμα του βιοτικού και του πνευματικού επιπέδου του λαού.
Έχει μακρό παρελθόν η εκδήλωση της ανθρώπινης αλληλεγγύης προς τους μη δυναμένους να ανταποκριθούν στις ανάγκες της ζωής, χάνονται στα βάθη των αιώνων οι πρώτες μορφές της.
Αυτό που εδώ θα ήθελα ιδιαίτερα να σημειώσω είναι ότι ο Ελληνισμός σε ολόκληρη την διαδρομή της ιστορίας του, από τους αρχαίους ακόμα χρόνους μέχρι τους νεώτερους, έχει δώσει θαυμαστά δείγματα της δικής του προσπάθειας και στην πλευρά αυτή του ανθρώπινου βίου, την εκδήλωση της αλληλεγγύης προς τους μη δυναμένους να ανταποκριθούν στις ανάγκες της ζωής, και με δείγματα λαμπρά της αναγκαίας προς τούτο υποδομής και προβλέψεις σοφές προς εξασφάλισιν της οικονομικής στηρίξεως αυτής της υποδομής, τόσο προς δημιουργίαν της, όσον και προς συντήρησίν της εν λειτουργία.
Και διαρκούσης της Επαναστάσεως του 1821 και αργότερα, τα πρώτα χρόνια και δεκαετίες από της συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, παρά τα ερείπια την καταστροφή και την αδυναμία αυτού να ικανοποιήσει τις δίκαιες αξιώσεις του λαού και ακόμη των αγωνιστών της Επαναστάσεως, δεν αγνόησε την ανάγκη προστασίας των ναυτικών αρχικά, των στρατιωτικών και πολιτικών υπαλλήλων του, των εν τοις μεταλλείοις εργαζομένων … – η ιδέα της ασφαλίσεως των εργαζομένων έναντι ατυχημάτων εργασίας, ασθενείας, αναπηρίας, ανεργίας, γήρατος και θανάτου εγένετο συν τω χρόνω φροντίδα του Ελληνικού Κράτους δια της θεσπίσεως του συστήματος των κατά κλάδον ασφαλιστικών ταμείων, όπως για τις ανωτέρω σημειωθείσες κατηγορίες εργαζομένων αλλά και των τραπεζιτικών, των σιδηροδρομικών, των καπνεργατών αργότερα, των αρτεργατών μυλεργατών, κά.
Ωστόσο και η θέσπιση καθολικής κοινωνικής ασφαλίσεως των εργαζομένων δεν ήταν μακρυά από την σκέψη του Ελληνικού Κράτους…
Παράγοντες σημαντικοί της πολιτικής και της επιστήμης, ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί, προσπάθησαν για τις κοινωνικές ασφαλίσεις εν Ελλάδι. Μεγάλος ο αριθμός των δημοσιεύσεών τους, πλούσιος ο απολογισμός των ενεργειών τους, σημαντικά και τα επιτεύγματά τους.
Νομοθετούντες και πράττοντες καθ’ οιονδήποτε τρόπον σήμερα σχετικά με το ζήτημα των κοινωνικών ασφαλίσεων δεν θα έπρεπε να τους αγνοούν, οφείλουν να γνωρίσουν το έργο τους, να ενστερνιστούν τις κατευθύνσεις και υποδείξεις τους, να νομοθετούν και να πράττουν το σωστό και το δίκαιο, το κοινωνικά ωφέλιμο.
Στον δημόσιο διάλογο για το ζήτημα των κοινωνικών ασφαλίσεων ας κυριαρχήσει ο νηφάλιος και επιχειρηματολογημένος λόγος, ο εδραζόμενος στις φωτεινές στιγμές ενός πλούσιου σε προσπάθειες και επιτεύγματα παρελθόντος και όχι οι άναρθρες κραυγές ή και οι ιδιοτελείς επιδιώξεις μικρών ομάδων συμφερόντων.
Αυτά είναι που, κατά την γνώμη μου, μπορούν να οδηγήσουν σε αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των προωθούμενων και επιβαλλόμενων σε βάρος του εργαζόμενου λαού της Ελλάδος και σε αυτή την πλευρά της εθνικής και τοπικής ζωής, την πλευρά δηλαδή την αφορώσα τα των κοινωνικών ασφαλίσεων, από την προελαύνουσα Ευρωπαϊκή ενοποίηση καθώς και από την ομοίως προελαύνουσα Παγκόσμια διακυβέρνηση”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
