Άλλη μια φορά παρατηρούμε τις αντιδράσεις των θιγομένων από τις αυξήσεις στα διόδια, αντιδράσεις που παίρνουν την μία ή την άλλη μορφή, δεν τίθεται όμως και πάλι εκ θεμελίων το πρόβλημα και τούτο μου κάνει εντύπωση – και εξηγούμαι…
Όταν έγινε η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά (1962) το οδικό δίκτυο της Ελλάδας έπασχε, πολύ περισσότερο για ένα τέτοιο σκοπό. Γινόταν λοιπόν τότε λόγος για την δημιουργία ενός συστήματος μεταφορών, προσδιοριζόταν ειδικότερα το οδικό πρόβλημα της Ελλάδας από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων, και το Υπουργείο Συντονισμού μελετούσε την χρηματοδότηση ενός 15ετούς προγράμματος οδοποιίας με φορέα εκτελέσεως το αναδιοργανούμενο Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας, που είχε δημιουργηθεί το έτος 1929, υπογραμμίζοντας τα μειονεκτήματα εκτελέσεως δια του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων του κρατικού προϋπολογισμού.
Στους λογαριασμούς που έκανε τότε το Υπουργείο Συντονισμού για την χρηματοδότηση ενός 15ετούς προγράμματος οδοποιίας τα έσοδα εκ διοδίων ήταν ένα μικρό ποσό, η φιλοσοφία του προγράμματος αυτού, όπως και στις άλλες χώρες που είχαν ανεπαρκές οδικό δίκτυο ή επιθυμούσαν να το βελτιώσουν, ήταν «όλα τα έσοδα εκ της οδικής κυκλοφορίας στην οδό».
Στην Ελλάδα το έτος 1964 έναντι εσόδων 3,5 δισεκατομμυρίων δραχμών από την οδική κυκλοφορία (17 ήταν οι πηγές τέτοιων εσόδων), περίπου 2 δισεκατομμύρια ή 57% διετέθησαν για έργα οδοποιίας, ενώ τα υπόλοιπα πέρασαν στον κρατικό προϋπολογισμό.
Το Υπουργείο Συντονισμού στην μελέτη του τότε κρατούσε 3 από τις 17 πηγές (φόρος καταναλώσεως βενζίνης και νάφθας, τέλη κυκλοφορίας και διόδια) και σε ποσοστά τέτοια που να δίνουν και πάλι προς χρηματοδότησιν του προγράμματος περίπου 2 δισεκατομμύρια τον χρόνο…
Ας μην συνεχίσω όμως άλλο τα σχετικά, αρκετά νομίζω όσα σημείωσα για να βγάλει κανείς συμπέρασμα ασφαλές ότι μεγάλη απόσταση χωρίζει τα σήμερον διαπραττόμενα σχετικά και με το οδικό πρόβλημα της Ελλάδας (συμβάσεις με ιδιωτικά συμφέροντα για κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, υψηλά διόδια κάθε λίγο και λιγάκι μάλιστα κοντά σε αστικές περιοχές και τουριστικούς προορισμούς, κ.λπ.), από όσα παραπάνω ανέφερα. Απόσταση που σηματοδοτεί και αυτή την κοινωνικοπολιτική πορεία με αρνητικό πρόσημο που έχει διανυθεί από τότε.
Επομένως το ζητούμενο οφείλει να είναι κοινωνικοπολιτική πορεία με θετικό το πρόσημο για να βρει λύση που να εξυπηρετεί το δημόσιο και λαϊκό συμφέρον και τούτο το πρόβλημα – η εξασφάλιση μιας τέτοιας πορείας είναι καθήκον και ευθύνη πρωτίστως των σοβαρών δυνάμεων του κομμουνιστικού, αριστερού και δημοκρατικού κινήματος της Ελλάδας, που ακόμη και από θέση αντιπολίτευσης θα μπορούν να επηρεάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων, όπως συνέβαινε, ως ένα βαθμό, τότε…
Κώστας Π. Παντελόγλου
