Τα χρόνια του ’50 και του ’60 υπήρχαν άνθρωποι της μιας πλευράς του πολιτικού φάσματος που ισχυρίζονταν πως πίσω από την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) κρύβονταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), πως τα δυο αυτά κόμματα ήταν ένα και το αυτό.
Δεν ήταν μόνο ανήκοντες στις διωκτικές αρχές ασφαλείας του μετεμφυλιακού καθεστώτος όσοι το ισχυρίζονταν αυτό· ανήκαν και στις πολιτικές εκφράσεις της κρατούσης καταστάσεως – ήσαν βουλευτές, υπουργοί ή και αρχηγοί κομμάτων.
Φαίνεται όμως ότι από κάποια ιδιοκτησιακή αντίληψη σχετικά με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) διέπονταν και στελέχη της ακριβώς αντίθετης πλευράς του πολιτικού φάσματος, όπως προκύπτει από πολλά, πάρα πολλά, που ήρθαν και έρχονται στο φως της δημοσιότητας τους μεταπολιτευτικούς χρόνους – και ενώ ήταν στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ), φαίνεται πως προσπαθούσαν να λύσουν προβλήματα, οργανωτικά πολιτικά ιδεολογικά, του δικού τους κόμματος, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό που βρισκόταν η ηγεσία τους, δια του δεδομένου της ύπαρξης, της πολύχρονης ύπαρξης, της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ).
Όμως και ο ισχυρισμός της μιας πλευράς του πολιτικού φάσματος, ότι Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) και Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) ήταν ένα και το αυτό, ήταν αβάσιμος και η ιδιοκτησιακή αντίληψη των στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) δεν εδράζονταν στα πράγματα – άλλωστε αν ήταν έτσι τότε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) κατά την μεταπολίτευση θα είχε κληρονομήσει όλα τα πρόσωπα, το πλήθος, το πάθος, τον τρόπο σκέπτεσθαι και δραν όσων υπήρξαν Εδαΐτες, και πρόσθετα υψηλής στάθμης ηγέτες του Εδαΐτικου Σχηματισμού θα κοσμούσαν την σύνθεση των καθοδηγητικών του οργάνων, ενώ ένα πλήθος εξαιρετικής ποιότητας εγχειρημάτων μεγάλης δε αποτελεσματικότητας σε όλους τους τομείς κοινωνικής πνευματικής και πολιτικής δράσης των Εδαΐτικων χρόνων θα συνέχιζαν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται.
Αυτό δεν συνέβη· απλά κάποιοι εκ των Εδαϊτών που είχαν υπάρξει μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) – η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) είχε μέλη της και ψηφοφόρους της και κομμουνιστές – ακολούθησαν στην μεταπολίτευση το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) και πάλι όχι όλοι.
Αυτό που πράγματι συνέβη είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) δεν τήρησε τον λόγο του, που ήταν ότι η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) θα υπάρχει και μετά την νομιμοποίηση την δική του με τις προσπάθειες όλων μας, γεγονός που συνέβη μετά την δικτατορία των συνταγματαρχών.
Εισέπραξε βέβαια, καθώς νομίζω, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) τα αποτελέσματα της αθέτησης του λόγου του, που συνοδεύτηκε και από αγνώμονη αδιαφορία και κακοπιστία μα και υποτίμηση των προσπαθειών των Αριστερών της Ελλάδας του ’50 και του ’60 και ακόμη από ασεβείς και βλάσφημες σχετικά τοποθετήσεις του – φθίνουσα καταγράφεται η πορεία του τα χρόνια της αδιατάρακτης νομιμότητας της μεταπολίτευσης, μετρουμένη με σωρεία δεικτών.
Ήταν αναμενόμενο εφόσον λανθασμένα εκτίμησε το παρελθόν των Εδαΐτικων χρόνων, για το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχει βγει το συμπέρασμα πως ήταν αποτέλεσμα κυρίως ενός κόσμου που δεν είχε εισακουστεί ως προς το πρακτέο τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ιδίως την περίοδο 1946-1949, και διψούσε για ειρήνη δημοκρατία και προκοπή των Ελλήνων, ενίσχυση της θέσης τους στον μεταπολεμικό κόσμο – και ως ανταμοιβή των προσπαθειών τους κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτός ο κόσμος, που είχε φτιάξει το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης, και τα παιδιά του – οι νέοι του ’50 και του ’60 – έφτιαξαν το Εδαΐτικο θαύμα, αναδείχνοντας και ηγέτες περιωπής, με ηθικό και πνευματικό ανάστημα και πολιτική οξυδέρκεια, των οποίων το κύρος δεν περιοριζόταν εντός των Ελληνικών συνόρων.
Αυτός ο κόσμος και τα παιδιά του, οι ηγέτες που ανέδειξε, παραμερίστηκαν τους μεταπολιτευτικούς χρόνους, επί βλάβη των συμφερόντων του λαού και του Έθνους· οι τα πρώτα φέροντες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) με τις λανθασμένες και ανιστόρητες τοποθετ΄σεις τους και τις συνακόλουθες επιλογές τους φέρουν την μείζονα ευθύνη γι’ αυτό.
Κώστας Π. Παντελόγλου
