Όσα ακολουθούν τα διάβασα προδικτατορικά, ενώ ήμουν σπουδαστής της Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, στα “Τεχνικά Χρονικά”, το επίσημο όργανο του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος, το οποίο τελούσε υπό δημοκρατική διοίκηση – βρίσκω χρήσιμο να βρουν την θέση τους και εδώ, στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, και τούτο διότι δεν έχουν χάσει θαρρώ την επικαιρότητά τους:
“Η Αμερική σήμερα προχωρεί ταχύτατα σε μια διαρκή τεχνολογική άνοδο. Η Δυτική Ευρώπη, στον χώρο της οποίας πάμε να ενταχθούμε και εμείς, ακολουθεί από πίσω λαχανιασμένη, σ’ έναν μάταιο αγώνα να την φτάση. Όσο για μας, τρέχουμε πίσω από την Δυτική Ευρώπη, σε μεγάλη απόσταση απ’ αυτήν κι αναζητούμε απεγνωσμένα τρόπους να την φτάσουμε, γιατί αν δεν την φτάσουμε, έστω αν δεν την πλησιάσουμε, θα απειληθή ίσως η ίδια η εθνική μας υπόσταση.
Οι Ευρωπαίοι – οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Ιταλοί, κλπ. – αναζητούν με ειλικρίνεια, με ωμότητα, τους λόγους της καθυστερήσεώς τους. Ομολογεί, για παράδειγμα, ο Ιταλός φυσικός Μπερμανόνι ότι η χώρα του έχει λαμπρούς μηχανικούς, αλλά σπάνια και την ανάλογη βιομηχανική οργάνωση. Κι ο Άγγλος Υπουργός της Τεχνολογίας ομολογεί ότι η βιομηχανία στην χώρα του διατηρεί ένα χαρακτήρα ερασιτεχνισμού κι ότι οι Αγγλικές βιομηχανικές επιχειρήσεις διαλέγουν τα ανώτατα στελέχη τους όχι με βάση τις αξίες και τις ικανότητές τους, αλλά με βάση την καταγωγή τους και την κοινωνική τους επιρροή.
Στον τόπο μας όμως; Ο Καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου κ. Κωνσταντίνος Η. Κονοφάγος, μιλώντας στο Συνέδριο των Χημικών Μηχανικών, θύμισε ότι στην Ελλάδα, στους Κρατικούς και Ημικρατικούς Οργανισμούς οι πολιτικές πιέσεις για την εκλογή των στελεχών είναι ανυπόφορες και καταστρεπτικές και ότι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις υπάρχουν ακόμη σε σπουδαίες θέσεις συγγενείς των ιδιοκτητών ή μέτριοι επιστήμονες, είτε για λόγους μυστικότητος, είτε για λόγους τυφλής υπακοής και στις παράλογες ακόμη διαταγές των ιθυνόντων. Πράγμα καταστρεπτικό και ολέθριο που πρέπει, όπως τόνισε, να ανατραπή όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Με την καθιέρωση ωρισμένων κανόνων που παρέχουν αντικειμενικά εγγυήσεις. Όπως, παραδείγματος χάριν, με ένα νόμο που θα ορίζη ότι η πρόσληψη στους Κρατικούς και Ημικρατικούς Οργανισμούς πρέπει να γίνεται από Υπεύθυνες Επιτροπές με βάση τα προσόντα, όπως γίνεται και με τις υποτροφίες του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Ενώ για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τα πράγματα θα διορθωθούν από τις αδήριτες ανάγκες που θα επιβάλη η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά.
Επίσης, μπορούμε να βελτιώσουμε την Παιδεία μας, να καταλάβουμε τον μεγάλο ρόλο που έχουν να παίξουν οι τεχνικοί – για την χώρα μας μιλούμε πάντοτε – προπαντός, μπορούμε να διδαχτούμε πώς να θυσιάζουμε και στην ειρήνη το ατομικό συμφέρον για το σύνολο. Και μπορούμε, προπαντός, να επιβάλλουμε στις Οργανώσεις μας και στους Θεσμούς μας να τιμούν τις πνευματικές αξίες και να τιμούν εκείνους που πετυχαίνουν στα έργα του πνεύματος και της προόδου, να τιμούν τους αδιάφθορους και τους εργάτες της προόδου με αυτοθυσία. Μπορούμε δηλαδή, καταλήγει πολύ σωστά ο Καθηγητής κ. Κονοφάγος, να μάθουμε να τιμούμε δημόσια τους πρώτους στα Πανεπιστήμια και στα Πολυτεχνεία μας, εκείνους που διακρίθηκαν πνευματικά, τους επιτυχημένους και πεισματικούς ερευνητές, τους μηχανικούς μας που πέτυχαν στην μελέτη ή εκτέλεση μεγάλων ή δύσκολων ή πρωτότυπων έργων, τους τίμιους επιχειρηματίες, τους ικανούς και αφοσιωμένους δημοσίους υπαλλήλους, τους δημιουργούς πνευματικών εθνικών έργων. Η για να το πούμε αλλοιώς: από τους Έλληνες τεχνικούς επιβάλλεται να οργανωθή η απόδοση τιμής στους αρίστους, τιμή στους δημιουργούς που με αυταπάρνηση και πατριωτισμό προάγουν τον τόπο στο δύσκολο έργο της ειρήνης”.
Μένει τώρα να σημειώσω ότι όσα καταχώρησα παραπάνω είδαν το φως της δημοσιότητας τον Ιανουάριο του έτους 1967.
Κώστας Π. Παντελόγλου
