Τα γεγονότα της Ουκρανίας, οι ενέργειες της Δύσης, η στάση της Ρωσίας ώθησαν στο προσκήνιο της διεθνούς ζωής την ασταμάτητη, επί δεκαετίες εξελισσόμενη διελκυστίνδα Δύσης-Ρωσίας, την οποία αντιλαμβανόμαστε οι πολλοί όταν έχομε ένα παγκοίνως ορατό αποτέλεσμά της – και είναι ένα τέτοιο για τους πολλούς τα γεγονότα της Ουκρανίας, οι ενέργειες της Δύσης, η στάση της Ρωσίας…
Τον Ιούλιο του 1947 ένα δημοσίευμα στην επιθεώρηση “Foreign Affairs”, διαπίστωνε ότι “η Σοβιετική δύναμη … φέρνει μέσα της τα σπέρματα της αποσύνθεσης κι ότι η ανάπτυξη των σπερμάτων αυτών έχει προχωρήσει αρκετά”, πρόλεγε ότι αν “συμβή ποτέ κάτι που θα υποσκάψει την ενότητα και την αποτελεσματικότητα του Κόμματος σαν πολιτικού οργάνου, η Σοβιετική Ρωσία μπορεί να μεταβληθή σε μια νύχτα από μια από τις ισχυρότερες σε μια από τις πιο αδύνατες και αξιοθρήνητες κοινωνίες”, και πρόσθετε ότι “η Σοβιετική κοινωνία μπορεί θαυμάσια να κλείνει μέσα της ανεπάρκειες που τελικά θα εξασθενίσουν το δυναμικό της”.
Αυτά έφεραν την υπογραφή Χ, πίσω από την υπογραφή αυτή κρυβόταν ο Τζορτζ Κέναν, ο οποίος υπηρέτησε στην Αμερικανική πρεσβεία της Μόσχας μέχρι το έτος 1946 και μετά ανέλαβε διευθυντής του επιτελείου σχεδιασμού πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Σχολιάζοντας την πρόβλεψή του ο Χ (Τζορτζ Κέναν) σημείωνε ότι “δεν μπορεί ν’ αποδειχθή αλλ’ ούτε και μπορεί ν’ αποκλεισθή”, ενώ κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να στηρίξουν την πολιτική τους στην υπόθεση ότι η Σοβιετική εξουσία είναι από την ίδια την φύση της αδύνατη και προσωρινή και να ακολουθήσουν “με εύλογη εμπιστοσύνη μια αποφασιστική πολιτική αναχαίτισης…”.
Επί αυτού του βάθρου θεμελιώθηκε ο ψυχρός πόλεμος των μεταπολεμικών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου χρόνων, που συνεχίζεται αμείωτος μέχρι των ημερών μας, παρά τα δραματικά γεγονότα των χρόνων 1989-1991…
Στην θεμελίωση της μεταπολεμικής πολιτικής του ψυχρού πολέμου προσέφερε την δική του συμβολή και ο Αγγλικός λέων στο πρόσωπο του Ουΐνστων Τσώρτσιλ, ο οποίος ομιλών στο Συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος τον Οκτώβριο του έτους 1948 είπε:
“Οι δέκα τέσσερεις άνδρες του Κρεμλίνου, που κυβερνούν περίπου 300 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, με μια αυθαίρετη εξουσία που δεν είχε κανείς Τσάρος από την εποχή του Ιβάν του Τρομερού, και που τώρα ελέγχουν περίπου την μισή Ευρώπη με κομμουνιστικές μεθόδους, οι άνδρες αυτοί τρέμουν την φιλία του ελεύθερου πολιτισμένου Κόσμου, όσο και την εχθρότητά του. Αν το Σιδηρούν Παραπέτασμα σηκωθή, αν επιτραπή ελεύθερη επικοινωνία, εμπορική και πολιτιστική, ανάμεσα στους εκατοντάδες εκατομμύρια καλοπροαίρετους ανθρώπους κι από τις δυο πλευρές, η εξουσία αυτής της διεστραμμένης ολιγαρχίας στην Μόσχα γρήγορα θα υπονομευθή και η γοητεία των κομμουνιστικών δογμάτων της θα διαλυθή. Έτσι για να προστατέψουν τα συμφέροντα και το ίδιο τους το τομάρι δεν μπορούν να επιτρέψουν καμμιά επικοινωνία και συνάφεια” (Ουΐνστων Τσώρτσιλ, Ευρώπη ενώσου).
Ο David Horowitz στο βιβλίο του “Από την Γιάλτα στο Βιετνάμ”, μια ανατομία της διεθνούς ζωής τα χρόνια 1945-1967, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Κάλβος το 1971, σημειώνει σχετικά ότι η Αμερικανική πολιτική για την πολιτική και οικονομική απομόνωση της Ρωσίας, με την παράλληλη κύκλωση της Ρωσίας με στρατιωτικές βάσεις κι εχθρικές στρατιωτικές συμμαχίες είχε δύο σημαντικούς στόχους:
“Ο πιο δευτερεύων από τους στόχους αυτούς – γράφει ο Horowitz – ήταν να στερήσουν από την Ρωσία την επιρροή που είχε κερδίσει στην Ευρώπη σαν αποτέλεσμα των πολεμικών επιτυχιών της (κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο). Για να το πετύχουν αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες αποδύθηκαν σε μια προσπάθεια να εξαναγκάσουν την Ρωσία να εγκαταλείψει τις θέσεις της στην Ανατολική Ευρώπη χωρίς κανένα αντάλλαγμα με την μορφή της αναγνώρισης των συμφερόντων για την ασφάλειά της στην περιοχή της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. … Ο πρώτιστος σκοπός της Αμερικανικής ηγεσίας, όπως μπορεί να συναχθή από τις δηλώσεις και τις ενέργειές της, απέβλεπε πέρα από την μονομερή αποχώρηση των Σοβιετικών δυνάμεων από την Ανατολική Ευρώπη, στην κατάρρευση της ίδιας της Σοβιετικής εξουσίας, κι ακόμη πιο πέρα στην κατάρρευση της Ρωσικής Επανάστασης. Στην πραγματικότητα οι σκοποί αυτοί ήσαν αλληλένδετοι μια και μονάχα η αποσύνθεση της Σοβιετικής εξουσίας θα υποχρέωνε τους Ρώσους ν’ αποσυρθούν μονομερώς από τις θέσεις τους στην Ευρώπη”.
Εξετάζοντας τα συμβαίνοντα (γεγονότα της Ουκρανίας, ενέργειες της Δύσης, στάση της Ρωσίας), στο φως των παραπάνω εκτεθέντων, μπορεί θαρρώ κανείς να βγάλει το ασφαλές συμπέρασμα ότι ο ψυχρός πόλεμος καλά κρατεί, και ακόμη ότι ο κεφαλαιοκρατικός τυχοδιωκτισμός δεν αρκείται σε ό,τι ως τα τώρα έχει πετύχει, αλλά επιχειρεί να επιτύχει θανάσιμα εν τέλει πλήγματα κατά των αντιπάλων του.
Εάν το επιτύχει και αυτό, γνώμη μου είναι πως οι απλοί άνθρωποι όπου Γης θα είναι κι αυτοί κι άλλο χαμένοι…
Κώστας Π. Παντελόγλου
