Δημοσίευσα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” στις 28 Μαρτίου 2014 ένα γραφτό μου με αφορμή κάτι που έγραψε ο Διαμαντής Σεϊτανίδης στις 22 Μαρτίου 2014 – ο Διαμαντής απάντησε την ίδια μέρα μ’ ένα γραφτό του, με τρόπο όμως που κάποιος ο οποίος δεν θα έχει διαβάσει το δικό μου γραφτό, και δεν με γνωρίζει φυσικά, θα μπορούσε και να με παρεξηγήσει, παρά τα καλά λόγια του Διαμαντή για μένα.
Εν πάσει περιπτώσει εγώ θα συνεχίσω να υποστηρίζω ότι: “Το Δημοτικό Συμβούλιο της Πόλης δεν είναι παρακολούθημα της “Οικογένειας της ΑΕΚ” και του Μελισσανίδη, επομένως οφείλει να ασχολείται με το σύνολο των ζητημάτων της Πόλης και του κόσμου της, και όχι μόνο με τα απορρέοντα από τις επιδιώξεις της “Οικογένειας της ΑΕΚ” και μάλιστα υποτακτικά (αντιθέτως συγκρουσιακά πρέπει να ενεργεί στην προκειμένη περίπτωση)”.
Και ακόμα ότι οι υπηρεσίες του Δήμου οφείλουν “να εισηγούνται εναλλακτικές προτάσεις, αναφέροντας πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, κοστολογώντας πάντα ταύτα (γι’ αυτό πληρώνονται όσοι και όσες εργάζονται σ’ αυτές)” – ενώ υποχρέωση του Δημοτικού Συμβουλίου είναι “σταθμίζοντας όλα τα σχετικά, να πάρει την απόφαση την οποία πρέπει ο/η Δήμαρχος, με την ενέργεια των υπηρεσιών, να υλοποιήσει”.
Και βεβαίως θα υπογραμμίσω άλλη μια φορά: “Η κακή κατάσταση που βρίσκονται οι Δημοτικές Δυνάμεις της Πόλης μας (για την οποία ορισμένες από τις αιτίες της σημείωσα στο προηγούμενο γραφτό μου) δεν θεραπεύεται με “σέντρες”, και από την μια μέρα στην άλλη, διότι είναι αποτέλεσμα πράξεων και παραλείψεων πολλών δεκαετιών – χρειάζεται, κατά την γνώμη μου, ψυχραιμία και υψηλού επιπέδου εργασία μακρόχρονη απ’ όσους το μπορούν, και από τον Τύπο φυσικά σ’ όλες του τις μορφές”.
Πρέπει ακόμα να προσθέσω και μια απάντηση σ’ εκείνο που γράφει ο Διαμαντής, ότι ελπίζει πως θα συμφωνήσω ότι η πολυδιάσπαση στις γραμμές του κομμουνιστικού αριστερού και δημοκρατικού κινήματος “αποτελεί κανόνα στην ιστορία της πόλης, ιδιαίτερα μετά το 1974” – αυτό που γνωρίζω από πρώτο χέρι και υπεύθυνα μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι η ενότητα στις γραμμές του κομμουνιστικού αριστερού και δημοκρατικού κινήματος στην Πόλη μας υπήρξε από το τέλος Ιουλίου 1927 (που πρωτοκατοικήθηκε) μέχρι το Δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974· έκτοτε διαταράχτηκε, όμως επιταγή των καιρών είναι να ξαναϋπάρξει, και ασφαλώς με τις προσπάθειες των εννοούντων την σημασία της θα λάβει εκ νέου σάρκα και οστά στην Πόλη μας, αλλά και γενικότερα.
Και κάτι τελευταίο: τα περί “Πράβντα”, “ΕΣΣΔ” και “(Οκτωβριανής) Επανάστασης του 1917” γραφόμενα του Διαμαντή Σεϊτανίδη αθροίζουν νομίζω πολλά μείον στο γραφτό του της 28ης Μαρτίου 2014.
Κώστας Π. Παντελόγλου
