Μετά από μήνες αφότου υπέγραψα κι εγώ για την επανίδρυση του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ) δεν πήρα μόνο πρόσκληση να παραστώ σε συνέντευξη τύπου γι’ αυτή την επανίδρυση στο Δημαρχείο της Αθήνας (!) – συνέντευξη τύπου τελούσα υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων (!) – εν μέσω της προεκλογικής περιόδου των Δημοτικών Εκλογών του Μαΐου 2014 (!), πήρα και άλλα χαρτιά που φανερώνουν για μένα πως ο νέος Σύλλογος δεν βαδίζει στα χνάρια του προδικτατορικού, όπως έγραψα και στο προηγούμενο γραφτό μου που είδε το φως της δημοσιότητας από τον «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας» στις 13 Μαρτίου 2014.
Το ένα από αυτά τα χαρτιά αναφέρεται στις δράσεις του νέου Συλλόγου, όπως τις αντιλαμβάνεται ο «Παναγιωτισμός», – θέλω εδώ να σημειώσω ότι ούτε σχετικά με τις δράσεις του νέου Συλλόγου ρωτήθηκα όλους αυτούς τους μήνες ώστε να εκφράσω την γνώμη μου. Αν και αυτό θα ήταν αρκετό για να αποσύρω την υπογραφή μου από το υπό έγκριση καταστατικό του νέου Συλλόγου, θα ήθελα ωστόσο να προσθέσω ότι η δωδεκάκρικη ταξινομιστική θεώρηση της ελληνικής μουσικής (τόσο φτωχή για να εκφράσει το άπειρο μέγεθος του πλούτου που περικλείει αυτή πράγματι) και η αναζήτηση χώρων και υλικοτεχνικής υποδομής από χορηγούς και την εξουσία κάθε άλλο παρά εγγυώνται πως τον νέο Σύλλογο «πολύ σύντομα θα τον αγκαλιάσει όλη η ελληνική κοινωνία», καθώς φαίνεται να πιστεύει ο «Παναγιωτισμός».
Θνησιγενές θεωρώ το εγχείρημα του νέου Συλλόγου, ως προς την ουσία του πράγματος, με τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς πως «αγκαλιά» με χορηγούς και υποτακτικές εξουσίες θα αντισταθεί στον κεφαλαιοκρατικό οδοστρωτήρα, που επιδιώκει να σβήσει ό,τι τον ενοχλεί στα σχέδιά του;
Κατά τα άλλα υποτίθεται πως ο «Παναγιωτισμός» είναι και οπαδός του Μπακούνιν…
Κώστας Π. Παντελόγλου
