Σε παράγραφο του πρόσφατα εκδοθέντος βιβλίου του, που υποτίθεται ότι ανατέμνει το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα τα χρόνια από το 1950 έως το 1967 (*), στον τίτλο κιόλας αυτής της παραγράφου, που την έχει εντάξει στο Α’ κεφάλαιο, ο κατεδαφιστής (όπως τον έχω ήδη χαρακτηρίσει) Μάκης Μαΐλης έχει σημειώσει και την φράση: Το ιδεολόγημα για το “Κράτος της Δεξιάς”.
Ας σκεφθεί καθένας του κομμουνιστικού, αριστερού και δημοκρατικού κινήματος της Ελλάδας πού το πάει ο Μάκης Μαΐλης, ποιος ο ρόλος του γενικότερα – μένει όμως πάντα ανοικτό το ζήτημα οι νεότεροι κυρίως άνθρωποι για τα χρόνια του ’50 και του ’60 να μάθουν την αλήθεια, και όχι τα σκόπιμα της Μαΐλειας “ιστορίας”, που κάθε άλλο παρά την αλήθεια υπηρετούν, έχοντας ως σκοπό την κατεδάφιση όσων κατάφερε εκείνα τα χρόνια ο κόσμος της ΕΔΑ και οι ενιαιομετωπικού χαρακτήρα προσπάθειες και αγώνες του.
Όσα καταχωρώ σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας τα απέσπασα από αγόρευση του Φιλαδελφειώτη πολιτικού Βασίλη Εφραιμίδη στην Βουλή των Ελλήνων στις αρχές του 1965, πριν δηλαδή το Ιουλιανό πραξικόπημα του Βασιλιά και την αποστασία – ο Βασίλης Εφραιμίδης ήταν βουλευτής της προδικτατορικής ΕΔΑ, ενώ τα μεταδικτατορικά χρόνια διετέλεσε ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.
Όσα ακολουθούν συνιστούν, κατά την γνώμη μου, απάντηση συντριπτική στην αδιανόητη για κομμουνιστή, αριστερό και δημοκρατικό Έλληνα “επινόηση” του Μάκη Μαΐλη, υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας της Κεντρικής Επιτροπής του τωρινού ΚΚΕ.
“… Οκτώ χρόνια κατεκράτησεν η Δεξιά την εξουσίαν. Εχάθη η εξουσία και η Δεξιά έγινε αντιπολίτευσις. Δυσκολεύεται να το χωνέψη. Ήθελε την εξουσίαν η Δεξιά δια να απολαμβάνη αυτή και η ολιγαρχία τα πολιτικο-κοινωνικά και οικονομικά προνόμια.
Δεν εχρησιμοποίησε η Δεξιά την εξουσία υπέρ του λαού και της χώρας, αλλά μόνο για να εξυπηρετήση τα συμφέροντα του ολιγαρχικού περιβάλλοντός της. Ήθελε την εξουσίαν η Δεξιά, διότι επιθυμούσε την συγκάλυψιν των σκανδάλων της οκταετίας, διότι ήθελε να διαιωνίση την ασυδοσίαν και ατιμωρησίαν της και διότι ήθελε να εξυπηρετήση ξένα μονοπωλιακά και ανθελληνικά συμφέροντα που εις αντάλλαγμα την ευνοούσαν να διατηρηθή αυτή εις την εξουσίαν. Επαγίδευσε με τα μέσα της εξουσίας μεγάλην μάζαν του Ελληνικού λαού. Εχρησιμοποίησε την εξαπάτησιν, την εξαχρείωσιν, την βίαν και την νοθείαν. Εχρειάσθησαν πολλοί αγώνες. Η Δεξιά ηττήθη εις δύο αλλεπαλλήλους εκλογικάς αναμετρήσεις. Απηλευθερώθη μέγα μέρος του λαού. Εγένοντο αποκαλύψεις δια σκάνδαλα και θα συνεχισθούν αμείλικτα. Κάτι ήρχισε να αλλάζει εις τον δημόσιον βίον. Τα προνόμια της ολιγαρχίας, των ξένων, διαισθάνονται ότι κινδυνεύουν. Οι ένοχοι θα κληθούν να λογοδοτήσουν δι’ όσα διέπραξαν εις βάρος του δημοσίου πλούτου, των συμφερόντων του λαού και της χώρας. … Η ΕΡΕ τείνει και θα περιορισθή εις τας φυσιολογικάς διαστάσεις της αντιδημοκρατικής αντιδραστικής ολιγαρχικής πολιτικής της. Αυτοί είναι οι λόγοι των ανησυχιών της. Αυτούς βαπτίζει ως εθνικούς, ως κινδύνους της εθνικής ασφαλείας. Δι’ αυτό εξαπέλυσεν η Δεξιά δια του Τύπου και δια της Βουλής την θορυβώδη εκστρατείαν της. Και φυσικά, κατά τα διεθνή και εγχώρια πρότυπα, δια να “πιάση” η κινδυνολογία καταφεύγει εις την επίκλησιν του κομμουνιστικού κινδύνου.
Βεβαίως η μονόπλευρη πολιτική την οποίαν ηκολούθησεν η Δεξιά δεν κατελύθη ακόμη, εμπήκε όμως εις την ημερησίαν διάταξιν η έρευνα προς ανεύρεσιν των ενόχων της πολιτικής αυτής. Όλα αυτά κάνουν την ΕΡΕ να ανησυχή και δι’ αυτό ανελήφθη αυτή η εκστρατεία εκ μέρους της ΕΡΕ. Γράφει μία εφημερίς, η οποία εκφράζει τον σκληρόν πυρήνα της Δεξιάς, το εξής: “Ή θα φύγει ο (Γεώργιος) Παπανδρέου, ή θα γίνει κίνημα”. Και ο κ. (Παναγιώτης) Κανελλόπουλος προσέθεσεν ότι θα κινηθή και “εκτός των ορίων του πολιτεύματος” εάν δεν ευρεθή τρόπος δια να μην κινηθή η διαδικασία προς ανεύρεσιν και τιμωρίαν των ενόχων. … Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που ανησυχεί δήθεν η Δεξιά. Είχεν ανησυχήσει το έτος 1952, με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Αποτέλεσμα ήτο η καθιέρωσις του πλειοψηφικού, δια να παραμείνη η Δεξιά εις την εξουσίαν επί 12 έτη. Ανησύχησε, επίσης, το 1956 δια να επιβληθή το τριφασικόν εκείνο εκλογικόν σύστημα. Ανησύχησε πάλιν επικαλούμενη την ύπαρξιν δήθεν κομμουνιστικού κινδύνου το 1958, δια να παρασύρη και το Κέντρον δια να χαλκευθή και να ψηφισθή ο ελεεινός εκείνος εκλογικός νόμος. Ανησύχησεν ακόμη το 1961, δια να επιβληθή η βία και η νοθεία και να φθάσωμεν εις τας τόσας ανωμαλίας και εις την δολοφονίαν ακόμη του αγωνιστού της Δημοκρατίας Γρηγορίου Λαμπράκη. Ο τέως ηγέτης της ΕΡΕ (Κωνσταντίνος Καραμανλής) ηθέλησε να τροποποιήση ακόμη και το Σύνταγμα και να καταλύση ωρισμένας ελευθερίας του λαού δια να προστατεύση δήθεν την δημοκρατίαν από τον κομμουνιστικόν κίνδυνον.
Εν ονόματι του κομμουνιστικού κινδύνου ο Χίτλερ επυρπόλησεν το Ράιχσταγ, εξαπέλυσε αιματηρόν πογκρόμ και τελικώς τον πλέον καταστρεπτικόν Πόλεμον της συγχρόνου εποχής. Ο Μακκαρθισμός και τα παρόμοια είναι αποτελέσματα του δήθεν κομμουνιστικού κινδύνου. Και δια την αποφυγήν δήθεν του κομμουνιστικού κινδύνου το 1936 κατελύθη εις την Ελλάδα η δημοκρατία. Η πείρα δηλαδή αποδεικνύει ότι εις πάσαν ευκαιρίαν αι αντιδραστικαί δυνάμεις της Δεξιάς, επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να προσφέρουν εις τον λαόν, επικαλούνται τον κομμουνιστικόν κίνδυνον δια να συσκοτίσουν τα πράγματα, δια να δράσουν υπό την κάλυψιν του θορύβου κατά της δημοκρατίας και του λαού.
Και όμως, κύριοι βουλευταί, υπάρχει κίνδυνος δια την δημοκρατίαν. Αλλά ο κίνδυνος αυτός προέρχεται από τους πατριδοκαπήλους, από εκείνους που ζητούν την περιστολήν των λαϊκών ελευθεριών, από εκείνους που εκφράζουν την Δεξιάν εις τον τόπο μας. Η παράταξις αυτή είναι ο σεσημασμένος ένοχος των εκλογικών πραξικοπημάτων, είναι η παράταξις η οποία έχει επισημανθή από τον σημερινόν Πρόεδρον της Κυβερνήσεως (Γεώργιον Παπανδρέου) ότι επέβαλε “καθεστώς εσωτερικής Κατοχής” εις τον τόπον μας. Αυτό το καθεστώς είχε χαρακτηρίσει ο κ. αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου ως “συμμορίαν”. Αυτοί απεργάζονται την υπονόμευσιν των θεμελίων του Έθνους και επιθυμούν να επαναφέρουν το καθεστώς εσωτερικής Κατοχής.
Τας προθέσεις όμως της Δεξιάς τας διευκολύνει, δυστυχώς, η σημερινή πολιτική της Κυβερνήσεως και εις αυτό το σημείον αποβλέπουν αι ιδικαί μας επερωτήσεις … η Κυβέρνησις δεν εφήρμοσεν όσα επηγγέλθη και εν ονόματι των οποίων ο Ελληνικός λαός έδωσε μεγάλην πλειοψηφίαν εις την Ένωση Κέντρου. … η Κυβέρνησις υπεισήλθεν εις έναν απολογητικόν διάλογον με την Δεξιάν. Προσπαθεί δυστυχώς η Κυβέρνησις επί μικρών και μεγάλων θεμάτων να απολογηθή έναντι των δοσιλόγων της Δεξιάς. … επαγιδεύθη η Κυβέρνησις από το πλέγμα της αντικομμουνιστικής πλειοδοσίας έναντι της Δεξιάς. Αυτή η πλειοδοσία είναι ένας από τους λόγους που επιτρέπει εις την Δεξιάν να επιτίθεται κατά της Κυβερνήσεως και να εξαπολύη και την σημερινή εκστρατείαν της περί κομμουνιστικού κινδύνου.
Τέλος, κύριοι βουλευταί, ενεπλάκη η Κυβέρνησις εν τω συνόλω της εις μερικάς θεωρίας, ότι δηλαδή η Κυβέρνησις είναι ένας διαιτητής μεταξύ των δύο άκρων. … Καθ’ ημάς, κύριοι βουλευταί, η διαχωριστική γραμμή είναι μεταξύ εκείνων που ωργίασαν επί μίαν 8ετίαν (1955-1963) και εκείνων που ηγωνίσθησαν επίσης επί μίαν 8ετίαν (1955-1963) δια την αποκατάστασιν της δημοκρατίας εις τον τόπον. Εκεί είναι η διαχωριστική γραμμή…”.
(*) Βλ. και το γραφτό μου με τίτλο: “Ο Μάκης Μαΐλης “γράφει”, το κακό συνεχίζεται…“.
Κώστας Π. Παντελόγλου
