Όσα θα καταχωρήσω σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” είναι μερικά μόνο από μια ομιλία ενός αγωνιστή της Εθνικής και της Δημοκρατικής Αντίστασης, ενός φωτισμένου Έλληνα πατριώτη και δημοκράτη που πορεύονταν με πυξίδα τον μαρξισμό-λενινισμό, του Στάθη Τσεκούρα (1924-1995). Ο Στάθης Τσεκούρας, συν τοις άλλοις, πρωταγωνίστησε το έτος 1974 για την συγκρότηση της “Ενωμένης Αριστεράς”· η ομιλία του από την οποία απέσπασα όσα παρακάτω καταχωρώ έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό “Τι να κάνουμε”, στο τεύχος του Αυγούστου 1977, το εξώφυλλο του οποίου κοσμούσαν, όπως και το εξώφυλλο κάθε τεύχους, οι μορφές του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν:
“Τι θα μπορούσε να εγινόταν αυτή την ώρα στην Ελλάδα;
Νομίζω ότι το κέντρο της προσοχής, και αυτός ο κόμπος του ζητήματος αμέσως ή εμμέσως συγκεντρώνεται στο οικονομικό. Εδώ υπάρχει και το σημείο αφετηρίας. Και θα έλεγα ότι εδώ ευρισκόμεθα ήδη εμπρός και σε ένα δίλημμα, σε μία διάζευξη.
Δηλαδή θα πρέπει να προβούμε μήπως σε νέες οικονομικές επιλογές και προς ποια κατεύθυνση; Προς την κατεύθυνση πάντοτε της ενισχύσεως των μονοπωλιακών συμφερόντων, της εξυπηρετήσεως δηλαδή των κερδών των μονοπωλίων και των πολυεθνικών εταιρειών αλλά και άλλων ακόμα κερδοσκοπικών μονάδων, καθώς και της περαιτέρω εξαρτήσεως της χώρας και της νέας εμπλοκής της σε περιπέτειες ή θα μεθοδεύσω με μία συμμαχία με αιχμή αντιιμπεριαλιστική και μια πορεία οικονομική τέτοια … η οποία να δίδη απάντηση στο αίτημα για την διαφύλαξη και την έξοδο της Χώρας από την κρίση; …
Ο Μαρξ οπωσδήποτε αλλά και ο Γκράμσι … θεωρούν το θέμα της κρίσεως ως ένα ζήτημα οριακό. Δηλαδή υπό συνθήκας κρίσεως ή πας μπρος ή πας προς τα πίσω. Και εμάς μας ενδιαφέρει οπωσδήποτε το προς τα πού πάμε, διότι είμαστε υπεύθυνοι άνθρωποι, διαφορετικά άλλωστε δεν θα είχαμε και λόγον υπάρξεως. …
Πηγαίνει η Ελλάδα προς την Κοινή (Ευρωπαϊκή) Αγορά; Ασφαλώς. Εμείς είμεθα αντίθετοι, το έχουμε πει αυτό και δεν θα σταθώ περισσότερο. Λέγω μόνον ένα πράγμα. … Υπάρχει … ένα θέμα εκσυγχρονισμού τουλάχιστον έστω και αν δεχθή κανείς την επίσημη άποψη περί συμμετοχής μας στην Κοινή (Ευρωπαϊκή) Αγορά! Θα έχωμε ένα πρόβλημα ανταγωνιστικότητος τουλάχιστον. Θα υπάρξει δηλαδή ένα ζήτημα κόστους των προϊόντων μας. Και το κόστος είναι ζήτημα παραγωγικότητος, η παραγωγικότης είναι θέμα αναπτύξεως, οργανώσεως, θεσμών, νομικής μορφής των επιχειρήσεων, εισαγωγής τεχνολογίας, ειδικευμένου προσωπικού, εντατικοποιήσεως διαρθρωτικών αλλαγών, κλπ.
Αυτά όλα τα ζητήματα υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; Ασφαλώς υπάρχουν. Μήπως δεν υπάρχει εξ άλλου και πρόβλημα ελλείμματος στον (Κρατικό) προϋπολογισμό και καλύψεως του (ελλείμματος) του ισοζυγίου (εξωτερικών) πληρωμών. Και αυτό ασφαλώς υπάρχει. … Υπάρχει θέμα παιδείας; Υπάρχει οικολογικό θέμα, δηλαδή (θέμα) περιβάλλοντος; Υπάρχει. Υπάρχει μήπως θέμα (εργασίας) των νέων; Ασφαλώς.
Υπάρχει, λοιπόν, … μια αφετηρία ενάρξεως τουλάχιστον ενός διαλόγου με όλους. …
… εν συνδυασμώ προς αυτήν την διαδικασία συζητήσεως και μελέτης δεν θα πρέπει να παραιτούμεθα και από την προπαγάνδιση της ανάγκης εξόδου της χώρας από την ΕΟΚ, κλπ. …
… Από την πρακτική έχει αποδειχθή … ότι … ούτε η περιστολή των επενδύσεων, ούτε η καθήλωση των ημερομισθίων, ούτε ο περιορισμός, κατά συνέπειαν, της αγοραστικής ικανότητος των μαζών, είναι εκείνα τα πράγματα τα οποία διευκολύνουν την άρσιν της κρίσεως. Αντιθέτως οι επενδύσεις, η διεύρυνσις της παραγωγής, η απασχόληση, η ανάπτυξη της αγοραστικής ικανότητος των μαζών προσφέρουν διέξοδο. …
Σε αυτό λοιπόν το σημείον είναι ανάγκη να αναληφθή μία σταυροφορία ευρείας ενότητος και κινητοποιήσεως, ενός συναγερμού. …
Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε πολλές δυνατότητες για να “αναδειχθή” οικονομικά. … Ποιες είναι οι δυνατότητες αυτές της Ελλάδος; Είναι ας πούμε η θέση της, το κλίμα της, το έδαφός της, το ανθρώπινο δυναμικό της, το υπέδαφός της, τα οποία αυτά όλα θα μπορούσαν με μια κατάλληλη πολιτική αναπτύξεως να απαντήσουν ακόμα και σε αυτό το αίτημα της “πρασίνης επαναστάσεως”, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για την Δυτική αλλά και την Κεντρική Ευρώπη. … και η Ελλάδα ουσιαστικά είναι γεωργικώς ανεκμετάλλευτη. …
Έχουμε ένα υπέδαφος που μας δίδει την δυνατότητα να αναπτύξωμε τομείς της βαρειάς βιομηχανίας, όχι βέβαια με τους ρυθμούς και τον σχεδιασμό ίσως που προέβλεπε … ο Μπάτσης, αλλά με άλλες προτεραιότητες και ρυθμούς .. στο πλαίσιο μέσα του νέου διεθνούς καταμερισμού παραγωγής και εργασίας.
Και θα πρέπει να προσβλέπομεν βεβαίως και προς την κάλυψιν των ταμειακών και πιστοληπτικών αναγκών μας.
Διαθέτουμε εξ άλλου εξαίρετη εμπορική θέση, και έχουμε ένα από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους του Κόσμου, αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό μας είναι πολύτιμο.
Αυτή όμως την στιγμή, και ενώ υπάρχουν όλες οι σχετικές δυνατότητες, όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω δεν ανήκουν οπωσδήποτε στην “εθνική” μας οικονομία, δεν ανήκουν δηλαδή στον λαό. Τα νέμονται κατά κύριο λόγο τα ξένα και τα εγχώρια μονοπώλια, οι πολυεθνικές εταιρείες και το μεγάλο εν γένει κεφάλαιο, αλλά και οι διάφοροι καταφερτζήδες και οι αετονύχηδες.
Και εδώ ευρίσκεται το σημείο στο οποίο μπορούμε να αρχίσωμε μία μεγάλη και συγκεκριμένη μάχη συγκεντρώσεως δυνάμεων. …
… κάτι χρειάζεται να αλλάξη για να αναμοχλευθή μια “πανεθνική κινητοποίηση” για το καλό αυτού του Τόπου. Οποιαδήποτε άλλωστε κοινωνική πρόοδος και αλλαγή για να γίνει χρειάζεται προηγουμένως και το εθνικό έδαφός της. …”
Κώστας Π. Παντελόγλου
