Ξαφνιάζονται κάποιοι με την επιθετική στάση των εκπροσώπων του κεφαλαίου και όσον αφορά τον Αθηναϊκό-Αττικό χώρο – στάση που αποτυπώθηκε σε όλες τις διατάξεις του Νομοσχεδίου για το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής, το οποίο συζητείται τούτο τον καιρό και στην Βουλή των Ελλήνων, εν μέσω “περίεργης” σιωπής πολλών που ως εκ της θέσεώς τους, της αρμοδιότητάς τους, της κοινωνικοπολιτικής τους ευθύνης, κλπ. κλπ. θα έπρεπε να είχαν υψώσει στεντορεία την φωνή για τα επαπειλούμενα σε βάρος του Αθηναϊκού-Αττικού χώρου και των λαϊκών στρωμάτων!
Όσοι ξαφνιάζονται όμως, ας τους απασχολήσει το θέμα: ποιος ο χαρακτήρας του Ελληνικού κεφαλαίου;
Εμένα το θέμα αυτό πρέπει να πω ότι με απασχόλησε στα χρόνια των σπουδών μου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο τα χρόνια του ’60 – και να πώς διατύπωσα την γνώμη μου (επί παραδείγματι) στην Συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων της 17ης Μαΐου 1976, ως Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων εκλεγείς στις Δημοτικές Εκλογές της 30ης Μαρτίου 1975 (τις πρώτες μετά την δικτατορία των συνταγματαρχών):
“… Τι είναι αυτό το οποίο έχει οδηγήσει στην Ελλάδα, και ειδικότερα στην Αθήνα, μέχρι και την τελευταία σπιθαμή γης να την ανοικοδομούμε, να μην έχουμε δηλαδή ελεύθερους χώρους, να έχουμε αυτές τις διαφορές που έχουμε, όχι μόνο με τις σοσιαλιστικές χώρες, … αλλά και διαφορές ακόμα και από τις καπιταλιστικές χώρες, οι οποίες έχουν ένα σημαντικότερο ποσοστό απ’ ό,τι εμείς, σε ελεύθερους χώρους;
Κατά την γνώμη μου, το θέμα βρίσκεται στον εμπορομεσιτικό χαρακτήρα του Ελληνικού κεφαλαίου, βρίσκεται δηλαδή στο ότι οι δυνάμεις που κυριαρχούν στην Ελλάδα είναι του εύκολου κέρδους …
Η δομή των επενδύσεων δείχνει καθαρά την στροφή στην οικοδομική κατάσταση· κατά συνέπεια είναι φυσικό επακόλουθο να έχουμε αυτά τα αποτελέσματα που έχουμε σήμερα…
Θα μπορέσει να υπάρξει κάποια μεταστροφή σ’ αυτή την υπόθεση; Θα μπορέσει να υπάρξει! Όταν … από την θέση του απλού ευχολογίου ή της διαμαρτυρίας, περάσουμε στην βαθειά εξέταση αυτών των φαινομένων, και σε τελευταία ανάλυση στην ορθή τοποθέτηση απέναντι σε όλους τους ενδιαφερόμενους, ούτως ώστε να ξέρουν ότι ο αγώνας θα είναι μακρύς και επίπονος με συγκρούσεις με μεγάλα συμφέροντα … και τα αποτελέσματα δεν θα είναι τόσο εύκολα, όσο μπορεί … (την) πρώτη στιγμή να φαντάζεται κανείς…
Αυτά τα πράγματα να τα έχουμε υπόψη μας και να μην θεωρούμε ότι είναι δυνατό να ανέβουμε στο 20% ή 30% ελεύθερους χώρους και πράσινο εάν τυχόν δεν γίνουν βαθειές κοινωνικές αλλαγές για τις οποίες … πρέπει να προετοιμάζουμε τον κόσμο απ’ αφορμή τα μικρά, δυναμώνοντας συνεχώς τις εξηγήσεις γύρω απ’ αυτά τα ζητήματα, κάνοντας μια πλούσια δραστηριότητα η οποία θα αρχίζει από τα απλά διαβήματα, θα περνά στα υπομνήματα, στις μελέτες, στις δημόσιες συζητήσεις, στα σεμινάρια, στα συνέδρια … ν’ αλλάξουμε τον συσχετισμό των δυνάμεων που … επιβάλλει αυτή την κατάσταση την σημερινή, να πάμε σ’ ένα άλλο συσχετισμό δυνάμεων που θα επιβάλλει μια άλλη κατάσταση…
Σε τελευταία ανάλυση όλα αυτά τα ζητήματα θα κριθούν ακριβώς από αυτό το μεθοδευμένο κατέβασμα των μαζών στον στίβο της κοινωνικοπολιτικής πάλης, γιατί κοινωνικοπολιτικά είναι και τα ζητήματα αυτά …”.
33 χρονών ήμουν όταν τα έλεγα αυτά στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων στις 17 Μαΐου 1976 (όντας Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων) – και τα υπογράφω ολόιδια και τώρα που έκλεισα τα 71!
Πρέπει όμως θαρρώ να επισημάνω πρόσθετα και τούτο: πόσο πολύ έχει πέσει το επίπεδο, η στάθμη, πώς να το πω, των φορέων της Ελληνικής “επιχειρηματικότητας” και των πολιτικών τους εκπροσώπων, και πόσο πολύ έχουν αποθρασυνθεί με το πέρασμα των δεκαετιών, της μιας μετά την άλλη!
Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με δαύτους και το καθεστώς τους! Ήρθε η ώρα το καθεστώς της δημιουργικής, παραγωγικής και αυτοδιοικούμενης Ελλάδας να διαδεχθεί το υπάρχον!
Κώστας Π. Παντελόγλου
