Αισθάνομαι την ανάγκη τούτες τις ώρες να γράψω δυο λόγια στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” για ένα Δήμαρχο της Πόλης μας, που οι Φιλαδελφειώτες και οι Φιλαδελφειώτισσες ψήφισαν για Δήμαρχό τους τέσσερις φορές (το 1951, το 1954, το 1959 και το 1964) με μεγάλες πλειοψηφίες, που άγγιζαν τα δύο τρίτα ή και τα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων της Πόλης μας.
Πρόκειται για τον Νικόλαο Τρυπιά – έναν ατρόμητο Βουρλιώτη, που αν και δεν ήταν κομμουνιστής ούτε και αριστερός, αντιπάλεψε στα ίσα το αστυνομικό κράτος της δεξιάς και το παρακράτος της, υπερασπίζοντας την Πόλη και τον κόσμο της.
Ο Νικόλαος Τρυπιάς ήταν του Κόμματος των Φιλελευθέρων, το πανεπιστήμιο που έβγαλε ήταν εκείνο της Ζωής και της Δημοκρατίας – η κονδυλική κοσμογονία και η μεταξική δικτατορία τον εξόρισαν, στην Κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση όχι από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (με το οποίο ωστόσο συνεργάστηκε αρμονικά) αλλά του ΕΔΕΣ, συνελήφθη και φυλακίστηκε από το κατοχικό καθεστώς (γράφει και ο Στέφανος Σαράφης στον “ΕΛΑΣ” του γι’ αυτό).
Ο Νικόλαος Τρυπιάς δεν ήταν κομματικό ενεργούμενο, την Πόλη και τον κόσμο της υπεράσπιζε σε κάθε περίπτωση και για κάθε ζήτημα, αυτό είχε κατά νουν και έτσι έπραττε, γι’ αυτό και ο κόσμος της Πόλης μας τον αγαπούσε και ανταπέδιδε!
Ο Νικόλαος Τρυπιάς δεν ήταν άλλος απέναντι στον βασιλιά ή τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό του κόμματός του, κι άλλος στον κόσμο της Πόλης μας – ο ίδιος ήταν, με αποτέλεσμα να αποσπά και την εκτίμηση των από πάνω!
Ο Νικόλαος Τρυπιάς ήταν παλικάρι και μπεσαλής, τόξεραν όλοι αυτό – ας μου επιτραπεί όμως να προσθέσω, τελειώνοντας, και κάτι που υπεύθυνα μπορώ να βεβαιώσω διότι ήμουν συχνά και ως νεαρός σπουδαστής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου συνομιλητής του, παρά τα χρόνια που μας χώριζαν: Ο Νικόλαος Τρυπιάς ήθελε τη Νέα Φιλαδέλφεια κηπούπολη, καλύτερη από την τότε Κηφισιά και τη Γλυφάδα, περηφανεύονταν για το Δάσος της Πόλης μας και φρόντιζε γι’ αυτό, και το θεωρούσε ένα απ’ τα δύο αξιοθέατα της Νέας Φιλαδέλφειας (το άλλο ήταν το 2ο Δημοτικό Σχολείο, έργο του λαμπρού αρχιτέκτονα Νικόλαου Μητσάκη), όπου οδηγούσε προς περιήγηση τους Υψηλούς ξένους, που συχνά φιλοξενούσε.
Κώστας Π. Παντελόγλου
