Μια μέθοδος για να φέρει κανείς την ιστορία στα μέτρα του είναι και οι αποσιωπήσεις – την μέθοδο αυτή χρησιμοποιεί η Μαΐλειος πλευρά, τόσο στην έκδοση την προπασχάλινη περίοδο του 2014 βιβλίου στο όνομα του Μάκη Μαΐλη για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα τα χρόνια από το 1950 έως το 1967, όσο και στην έκδοση του β’ τόμου της ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968, που κυκλοφόρησε φθίνοντος του έτους 2011.
Έχω ήδη αναφερθεί σε αποσιωπήσεις της Μαΐλειας “ιστοριογραφίας” γράφοντας για πρόσωπα και πράγματα που δεν ευτύχησαν αναφοράς τους μεταπολιτευτικούς χρόνους, σκέφτηκα όμως, εκτός από αυτό το οποίο φυσικά θα συνεχίσω εδώ, στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, να αναφερθώ κάπως συστηματικότερα σ’ αυτά τα 2 “βιβλία ιστορίας”, μάλιστα εν σειρά – και αρχίζω με ορισμένα κείμενα που θα καταχωρήσω κάτω από τον σημερινό τίτλο πρώτα και στη συνέχεια φυσικά, πάλι εν σειρά, και κάτω από άλλους τίτλους.
ο
Αναφέρεται και ο Μάκης Μαΐλης στο δικό του “πόνημα”, αλλά και ο β’ τόμος της ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968, στην “υπόθεση των ασυρμάτων” – αναλυτικότερα το κάνει ο β’ τόμος περιγράφοντας, αναφέροντας ονόματα, σχετικές μαρτυρίες κλπ., στο κύριο κείμενο και σε υποσημειώσεις, με ειδικότερη αναφορά στον Νίκο Βαβούδη, τον χειριστή των ασυρμάτων, τον οποίο και αποκατέστησαν κομματικά.
Κάνει εντύπωση όμως ότι από την έκθεση των γεγονότων, όπως την κάνουν, απουσιάζουν κρίσιμα συμβάντα σχετικά με το νόμιμο κίνημα της “ορθόδοξης” Αριστεράς που προσπαθούσε για την υπεράσπιση των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων και της πατρίδας, εν μέσω δύο πυρών ευρισκόμενο, από την μια μεριά του διωγμού της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων και από την άλλη μη υπεύθυνων ενεργειών των τα πρώτα φερόντων στο ΚΚΕ, οι οποίοι και τότε αδιαφόρησαν σχετικά, αλλά και τώρα “ιστορούντες” καθοδηγούνται όχι από την αλήθεια των πραγμάτων, μα την σκοπιμότητα της Μαΐλειας πλευράς που επιλέγει τις αποσιωπήσεις και όχι μόνο, και οδηγεί τελικά στην στρεβλή εικόνα των πραγμάτων.
Η “υπόθεση των ασυρμάτων” ξέσπασε μετά την άφιξη των εκλεγμένων εξόριστων βουλευτών στην Αθήνα, 2 μήνες περίπου από τις βουλευτικές εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, όπου και έλαβαν μέρος σε ευρεία σύσκεψη στελεχών της ΕΔΑ στις 11 Νοεμβρίου 1951, ενώ την επόμενη μέρα παρέλαβαν τις βουλευτικές τους ταυτότητες και ορκίστηκαν στην Βουλή των Ελλήνων.
Ποια είναι η αποσιώπηση στην προκειμένη περίπτωση, στην οποία σήμερα και αύριο θα αναφερθώ εδώ στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”; Η αποσιώπηση αυτή έχει να κάνει με την γενναία στάση του Γιάννη Πασαλίδη, του Προέδρου της ΕΔΑ, ο οποίος εν μέσω του σάλου που προκλήθηκε από τις σχετικές με τους ασύρματους ανακοινώσεις, όρθωσε το ανάστημά του, μάλιστα μη όντας βουλευτής (είχαν εκλεγεί 7 εξόριστοι και 3 φυλακισμένοι ως βουλευτές της ΕΔΑ), και δημοσίευσε ένα εξαιρετικά σημαντικό άρθρο στην εφημερίδα “Η Δημοκρατική” (την δεύτερη απόπειρα να αποκτήσει νόμιμη εφημερίδα η “ορθόδοξη” Αριστερά), την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 1951 – άρθρο με το οποίο υπεράσπισε την νομιμότητα της ΕΔΑ και διεκδίκησε την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, εν μέσω της αντικομμουνιστικής θυέλλης που είχε ξεσπάσει.
Γι’ αυτό το άρθρο δεν γίνεται ούτε απλή μνεία σ’ αυτά τα 2 “βιβλία ιστορίας” που παραπάνω σημείωσα, “βιβλία ιστορίας” της Μαΐλειας πλευράς – ας το διαβάσουν λοιπόν οι ενδιαφερόμενοι στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας, σήμερα το πρώτο μέρος του και αύριο το δεύτερο, τίτλος του “Μια για πάντα Sapienti Satis”:
“Πολύ θόρυβο ξεσήκωσαν οι εφημερίδες της Δεξιάς γύρω απ’ τις τελευταίες συλλήψεις και τις “κρύπτες” που ανακάλυψαν τα όργανα της Ασφάλειας.
Απ’ αφορμή των αποκαλύψεων αυτών, ολόκληρος ο αντιδραστικός τύπος, χωρίς την εξαίρεση των κυβερνητικών εφημερίδων, επετέθη εναντίον της ειλικρινούς πολιτικής της ειρηνεύσεως της ΕΔΑ.
Εκεί θα μιλήσουμε τίμια, ειλικρινά και ελεύθερα, γιατί ποτέ δεν συνηθίσαμε να χρησιμοποιούμε την μέθοδο της στρουθοκαμήλου. Γιατί η μέθοδος αυτή είναι μέθοδος των ανελεύθερων πολιτικών συστημάτων. Στηρίζεται βασικά στον φόβο μιας ελεύθερης και ανεπηρέαστης αντιμετωπίσεως της αλήθειας και της τίμιας και ειλικρινούς αντιμετωπίσεως της πραγματικότητας. Και αυτός που υποκρίνεται στην πολιτική παραποιεί την αλήθεια, διαστρεβλώνει τα γεγονότα, νομίζοντας ότι μπορεί να δημιουργήσει αυταπάτες στους τρίτους, σαν την στρουθοκάμηλο που βουτώντας το κεφάλι της στην άμμο, νομίζει ότι μένει αθέατη.
Αυτή την εικόνα μας δίνουν όσοι, εξ αφορμής των τελευταίων ανακοινώσεων του Υπουργείου, φροντίζουν να κάνουν πολιτική εις βάρος της ΕΔΑ.
“Είναι καιρός -γράφουν- να εκλέξη η ΕΔΑ οδόν. Η εξυπνάδα της “θολούρας” δεν έχει πέραση. Δεν μπορεί κανείς να παίζη με δύο “ταμπλώ”. Το “ταμπλώ” της ειρηνεύσεως και της νομιμότητος και το “ταμπλώ” του ασύρματου και της καταπακτής”.
Αυτή η πρόκληση στην απλή γλώσσα λέγεται Φαρισαϊσμός. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ΕΔΑ στην γέννηση και ανάπτυξη της πολιτικής της ζωής είναι γιομάτη από το φως της αλήθειας.
Η πολιτική της “εξυπνάδας” και της “θολούρας” δεν είναι πολιτική της ΕΔΑ. Είναι πολιτική των αντιπάλων της. Η δική μας η πολιτική είναι ξάστερη και καθαρή. Εμείς δεν έχομε δύο “ταμπλώ”. Έχομε το “ταμπλώ” της αληθινής Δημοκρατίας. Και μόνον αυτό. Άλλοι είναι εκείνοι που απ’ την μια μεριά έχουν το “ταμπλώ” της δήθεν “Δημοκρατίας” και απ’ την αντίθετη μεριά το “ταμπλώ” των φασιστικών μεθόδων της μεταχειρίσεως των πολιτών. Από την μια την “ελεθυερία και από την άλλη τον επαίσχυντο θεσμό των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων…
Εμείς έχομε μια και μοναδική πολιτική: Την πολιτική της αληθινής ειρηνεύσεως και της συμφιλιώσεως. Και την πολιτική αυτή την διακηρύσσουμε περήφανα. ΚΑι κάνουμε το παν να της δώσουμε σάρκα και οστά. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΑΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ”.
Τελειώνει εδώ το πρώτο μέρος του άρθρου του Προέδρου της ΕΔΑ Γιάννη Πασαλίδη, το οποίο επικαλέστηκα σ’ αυτό μου το γραφτό – αύριο θα καταχωρήσω το δεύτερο μέρος πάλι εδώ, στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”…
Κώστας Π. Παντελόγλου
