Εξελίσσονταν ο εμφύλιος πόλεμος όταν είδαν το φως της δημοσιότητας όσα σήμερα και τις επόμενες μέρες θα καταχωρήσω στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, αναφερόμενα στο θέμα του τίτλου – και είδαν το φως της δημοσιότητας σε σοβαρό περιοδικό στην στήλη “Μεταπολεμικά προβλήματα και κατευθύνσεις”.
Η χρησιμότητα του δημοσιεύματος αυτού προφανής, μη εξαντλούμενη στην απλή γνώση της ιστορίας, και τούτο διότι το μείζονος σημασίας θέμα του είναι γραμμένο απ’ τα πρώτα στην ημερήσια διάταξη της εθνικής μας ζωής και σήμερα, αφού δεν αντιμετωπίσθηκε επί ορθής βάσεως έκτοτε και σωρεύτηκαν εν τω μεταξύ και οι δυσμενείς επιπτώσεις των εθνικών κοινωνικών και πολιτικών επιλογών των δεκαετιών που μεσολάβησαν.
Αλλά ας διαβασθούν με προσοχή όσα εδώ θα καταχωρήσω:
“Ο πρωταρχικός σκοπός ενός Έθνους είναι, μετά την άμυναν της Χώρας, η ανύψωσις του επιπέδου διατροφής του λαού, η μόνιμος απαλλαγή του από τον εφιάλτη του λιμού (της πείνας δηλαδή) και η εξασφάλισις όχι μόνο επαρκών αλλά και ουσιωδών τροφίμων, καταλλήλων να διατηρήσουν την υγείαν του πληθυσμού εις καλήν κατάστασιν.
Επομένως το πρόβλημα τούτο, και εν συναρτήσει το πρόβλημα της γεωργίας δια την παραγωγήν τροφίμων είναι απολύτου προτεραιότητος, δια κάθε Έθνος.
Είναι γεγονός ότι, κατά την τελευταίαν ιδίως δεκαετίαν, ο κόσμος ήρχισε να ενδιαφέρεται περισσότερον από άλλοτε δια την διατροφήν του, τούτο δε δια δύο λόγους: Πρώτον, διότι η ασχολουμένη με το εν λόγω θέμα επιστήμη, καίτοι νεαρά, κατώρθωσε να συγκεντρώση πολλάς χρησίμους γνώσεις αίτινες απεδείχθησαν ζωτικαί δια την ευημερίαν του λαού. Δεύτερον, διότι κατά την διάρκειαν του Πολέμου απεδείχθη πόσον μεγάλην σημασίαν έχει η χρησιμοποίησις τροφίμων καταλλήλων να διατηρούν την υγείαν του πληθυσμού εις αρίστην κατάστασιν. …
ο
Προ του Πολέμου, όχι μόνον εις την Ελλάδα, αλλά και εις πολλάς άλλας Χώρας, η γεωργική πολιτική, η πολιτική των εισαγωγών και εξαγωγών, καθώς και η δημοσιονομική πολιτική δεν εβασίζοντο επί της μελέτης των αναγκών διατροφής του λαού. Πολλάκις μάλιστα αύται εστρέφοντο εναντίον της υγιεινής διατροφής.
Χρήσιμον και επιβεβλημένον δια την Χώραν είναι όπως η κρατική πολιτική βασίζεται πάντοτε τόσον επί της ευημερίας των παραγωγών όσον και επί των καταναλωτών, καθώς και επί της βελτιώσεως και αναπτύξεως της γεωργίας δια την παραγωγήν περισσοτέρων και καλυτέρων τροφίμων.
Βεβαίως είναι αρκετά γνωστόν ότι εν Ελλάδι έχομεν ένα μόνιμον καθεστώς υποσιτισμού και ελαττωματικής διατροφής. Μέγα μέρος του πληθυσμού μας διατρέφεται κακώς και υποσιτίζεται και ένα άλλο μεγάλο μέρος, αν και δεν υποφέρει από πείνα, εν τούτοις ακολουθεί δίαιταν η οποία δεν του εξασφαλίζει καλήν υγιεινήν κατάστασιν.
Υπολογίζεται ότι η απόδοσις ενός ανδρός εργαζομένου εις βαρείας γεωργικάς ή βιομηχανικάς εργασίας εν Ελλάδι, είναι κατά 40% και πλέον κατωτέρα εκείνης των εργατών των ανεπτυγμένων χωρών. Τούτο ευκόλως εξηγείται εκ του γεγονότος ότι προπολεμικώς η διαθέσιμος τροφή παρείχεν εις την χώραν μόνον 2.500 θερμίδας ημερησίως κατ’ άτομον, έναντι μέσης καταναλώσεως τροφών 3.00 μέχρι 3.200 θερμίδων εις τας ανεπτυγμένας Χώρας. Εξ άλλου η κατανάλωσις εν Ελλάδι λευκωμάτων κατ’ άτομον 65 γραμμάρια ημερησίως είναι περίπου κατά εν τέταρτον μικροτέρα, εν συγκρίσει προς τας άλλας Ευρωπαϊκάς χώρας. Εκτός της ανεπαρκείας των θερμίδων και η σύνθεσις της διαίτης εις την χώραν μας είναι πτωχή. Μόνον το εν πέμπτον των λευκωμάτων ήτο ζωικής προελεύσεως, ενώ εν Ευρώπη αποτελεί το εν τρίτον και πολλάκις το ήμισυ.
ο
Το να γνωρίζομεν όμως μόνον εις γενικάς γραμμάς ότι υφίσταται μία τόσον επικίνδυνος κατάστασις, ουδόλως είναι αρκετόν. Δια να δυνηθή η κοινότης του Ελληνικού Έθνους να κρίνη περί των αποτελεσματικών μέτρων εναντίον της πείνης και του υποσιτισμού απαιτούνται ακριβείς αριθμοί επί συγκεκριμένων γεγονότων.
Π.χ. ποία είναι η σημερινή κατανάλωσις τροφίμων κατά κατηγορίας πληθυσμού και κατά (γεωγραφικά) διαμερίσματα της χώρας; Ποία είναι η σχέσις αυτής προς τας πραγματικάς ανάγκας διατροφής; Πού συναντάται η μεγαλυτέρα έλλειψις τροφίμων; Ποία είναι η εγχώριος παραγωγή διαφόρων ειδών τροφίμων, η χημική σύνθεσις και θρεπτική αξία αυτών, η ποσότης των εισαγομένων τροφίμων εκ του εξωτερικού; Εις την παραγωγήν ποίων ποσοτήτων και ποίων ειδών πρέπει να αποβλέψη η γεωργία εν τη χώρα και εντός ποίου λογικού χρονικού διαστήματος και δια ποίων μέσων δυνάμεθα να θεραπεύσωμεν την έλλειψιν ταύτην; Εν αποδεδειγμένη ανεπαρκεία και αδυναμία της εγχωρίου γεωργικής παραγωγής ποία είδη και ποίαι ποσότητες τροφίμων απαιτούνται προς εισαγωγήν εκ του εξωτερικού δια να συμπληρώσωμεν το έλλειμμα μιας υγιεινής διατροφής κλπ. κλπ.;”.
Τελειώνει στο σημείο αυτό το πρώτο μέρος του γραφτού με το θέμα του τίτλου – αύριο θα καταχωρήσω και πάλι εδώ, στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, το δεύτερο μέρος.
Κώστας Π. Παντελόγλου
