Είπα κάτω από αυτό τον τίτλο να καταχωρήσω στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” μερικά σημειώματά μου που αναφέρονται σε γειτονιές της Πόλης μας, κάποια σημεία της, σε πρόσωπα και δραστηριότητές τους, σε συλλογικές προσπάθειες, καταστάσεις και γεγονότα κλπ. κλπ. – ίσως όλα αυτά να κριθούν χρήσιμα από τους νεότερους σε ηλικία συμπολίτες η από νέους κατοίκους της Πόλης μας, και οι παλαιότεροι κάτι ίσως να θυμηθούν ή και να μάθουν, ενδεχομένως και να συνειδητοποιήσουν…
Επί τω έργω λοιπόν, επιστρατεύοντες τις θύμησες!
1. Εκεί στην οδό Άλφα(*)
Κατά το τέλος του έτους 1948, μετά την γέννηση της αδελφής μου, μετακομίσαμε από την οδό Τυάννων αριθμός 23 του Προσφυγικού Συνοικισμού της Νέας Φιλαδέλφειας (όπου συγκατοικούσαμε με άλλες δύο οικογένειες), σ’ ένα μικρό σπιτάκι (δυο μικρά δωμάτια, κουζίνα και WC) που βρίσκονταν σε μιαν αυλή με είσοδο από την οδό Άλφα· η οδός Άλφα ήταν έξω από τα ακραία όρια του Προσφυγικού Συνοικισμού, πρώτη παράλληλος της οδού Τυάννων και προς την μεριά της Νέας Μαδύτου, η δε είσοδος της αυλής στο τμήμα μεταξύ οδού Τράλλεων και οδού Εφέσσου.
Δίπλα στην δική μας αυλή -με τα μικρά σπιτάκια τριγύρω (το δικό μας και δυο ακόμα) καθώς και το σπίτι αλλά και το μαγαζί (γαλακτοπωλείο) του ιδιοκτήτη Χαράλαμπου Μπουζινέκη που βρίσκονταν με πρόσωπο επί της οδού Εφέσσου- υπήρχε και μια άλλη αυλή· αυτή ενός σπιτιού, που δεν ήταν φυσικά και αυτό του Συνοικισμού, γειτόνευε δε περισσότερο με την οδό Τράλλεων απ’ όσο με την οδό Εφέσσου. Εκεί έμενε η οικογένεια του κυρ Παντελή Καλογερόπουλου, που διατηρούσε σαράφικο πάγκο στην οδό Αθηνάς, στο αριστερό πεζοδρόμιο αυτής καθώς πηγαίναμε από την πλατεία Ομονοίας προς την πλατεία Δημαρχείου λίγο πριν φθάσουμε σ’ αυτήν.
Σύζυγος του κυρ Παντελή Καλογερόπουλου μια πολύ άξια και υπομονετική γυναίκα, η κυρία Μαρία· είναι ένα γιο συνομήλικό μου (γεννημένοι και οι δυο μας το 1943), τον Μπούλη· έναν γιο συνομήλικο του αδελφού μου, που είναι δυο χρόνια μικρότερος, τον Κώτσο· μια κόρη μεγαλύτερή μας, την Βούλα· κι ένα γιο μεγαλύτερο ολονών μας κάποια χρόνια που για το χαρτζηλίκι του οργάνωνε στην αυλή τους επιτυχημένες παραστάσεις Καραγκιόζη· τον Αλέκο. Θυμάμαι ακόμα τις παραστάσεις αυτές, τον μπερντέ τις φιγούρες τον φωτισμό τα αυτοσχέδια καθίσματα δημιουργημένα στο λεπτό από τον Αλέκο με τάβλες και τούβλα κλπ.
Ο Αλέκος δεν περιοριζότανε μόνο στις παραστάσεις Καραγκιόζη· αγαπούσε καθώς φαίνεται από τις πράξεις του, πολύ και τον κλασικό αθλητισμό, τα αγωνίσματα του στίβου.
Και έτσι πλάι στο ποδόσφαιρο που πιτσιρικάδες παίζαμε -μιμούμενοι και τους άσους των γηπέδων που είχαμε την τύχη να βλέπουμε στο Γήπεδο της ΑΕΚ, τις περισσότερες φορές λίγα λεπτά πριν το τέλος του αγώνα όταν άνοιγαν οι πόρτες ή και καμιά φορά ολόκληρο τον αγώνα αν είχαμε καταφέρει να τρυπώσουμε στο Γήπεδο- στην αλάνα κατά μήκος της οδού Άλφα, που σημειωτέον ήταν χωματόδρομος χωρίς καθόλου κίνηση τροχοφόρων, έκαναν την εμφάνισή τους και τα κουλουάρ με ασβέστη για τα 100 και τα 200 μέτρα, τα 110 μέτρα μετ’ εμποδίων, η σφαίρα, ο δίσκος, το ακόντιο, το άλμα εις μήκος, το άλμα τριπλούν, το άλμα εις ύψος και το άλμα επί κοντώ με την ακούραστη δουλειά του Αλέκου (δική του δουλειά η χάραξη και το ασβέστωμα των κουλουάρ, δική του δουλειά η αγορά από το Μοναστηράκι σφαίρας δίσκου και ακοντίου, δική του δουλειά οι βαλβίδες των ρίψεων, δική του δουλειά η κατασκευή των εμποδίων για τα 110 μέτρα μετ’ εμποδίων, δική του δουλειά και το σκάμμα των αλμάτων, το οποίο άνοιξε στο πλάι του σπιτιού του σ’ ένα άκτιστο τότε οικόπεδο, οδός Άλφα και οδός Τράλλεων γωνία, στο οποίο δεν δίστασε να μεταφέρει ως και άμμο από τη θάλασσα).
Έτσι έγινε κάτι εξαιρετικά σημαντικό εκεί στην οδό Άλφα στη Νέα Φιλαδέλφεια· να ασχοληθούμε πέρα από το ποδόσφαιρο και με τα αγωνίσματα στίβου, χάρη στο πάθος του Αλέκου και την εργώδη προσπάθειά του.
Στο σπιτάκι της αυλής με είσοδο από την οδό Άλφα μείναμε μέχρι που πήγα στην Τετάρτη Δημοτικού -το 1949 άρχισε για μένα η σχολική περιπέτεια και κράτησε 12 χρόνια, ως το 1961, πάντα στο Σχολείο το Μεγάλο (2ο Δημοτικό/Γυμνάσιο)- μετά μετακομίσαμε στην οδό Κυδωνιών αριθμός 5, κοντά στο σημερινό Δημαρχείο (τότε Αστυνομικό Τμήμα και Ταχυδρομείο), σε ένα από τα σπίτια τετρακατοικίας του Προσφυγικού Συνοικισμού της Νέας Φιλαδέλφειας και είναι μάλλον περιττό να πω πως έσπευσα να μεταφέρω τις αθλητικές συνήθειες της οδού Άλφα, που χρωστούσα φυσικά στον Αλέκο, και στη νέα μου γειτονιά, όσο ήταν δυνατόν βεβαίως, μια και εκεί δεν υπήρχε αλάνα αλλά φαρδιοί σκυρόστρωτοι δρόμοι και χωμάτινα πεζοδρόμια, χωρίς πλακόστρωση δηλαδή, μαζί και ένα άκτιστο τότε οικόπεδο, γωνία Κυδωνιών και Νυμφαίου (νυν Περικλή Χατζηγεωργίου).
(*) Η τότε οδός Άλφα άρχιζε από τον Κηφισσό ποταμό και τελείωνε στην οδό Εφέσσου, στο κοσμικό κέντρο “Πίνδος”. Πρόκειται για τη σημερινή οδό Ανθέων.
Στον τεράστιο υπαίθριο χώρο του κοσμικού κέντρου “Πίνδος” εισερχόμασταν συχνά-πυκνά, τους καλοκαιρινούς ιδίως μήνες, για να αναζητήσουμε και να βρούμε “καπάκια” και “χαρτόνια”. Τα “καπάκια” ήταν τα πώματα μπουκαλιών με κρασί, μπύρα ή αναψυκτικά, ενώ τα “χαρτόνια” η όψη των πακέτων των τσιγάρων με τη μάρκα τους, το χρώμα τους, τα γράμματά τους κλπ. Τόσο τα “καπάκια”, όσο και τα “χαρτόνια”, τα χρησιμοποιούσαμε σε παιχνίδια μας εκείνων των δύσκολων από κάθε άποψη χρόνων.
Κώστας Π. Παντελόγλου
