Όσα σήμερα καταχωρώ στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” φέρουν την υπογραφή του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου και δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα “Τα Νέα”, Σαββατοκύριακο 10-11 Μαΐου 2003, στη μόνιμη στήλη του “Ματιές” με τον τίτλο “Φιλαδέλφεια”. Είχε ξεκινήσει το γκρέμισμα του Γηπέδου της ΑΕΚ – ας διαβάσουμε τι έγραφε:
“Όταν γκρεμίζεται ένα Γήπεδο, ανοίγουν χίλια σφαιριστήρια και πεντακόσια μπαρ, λέγαμε παλαιότερα. Έτσι, όμως, όπως έχουν καταντήσει τα Γήπεδα, με τις βιαιότητες, τους τραμπουκισμούς, τα περίστροφα, τους αφιονισμένους και υβριστές “φιλάθλους”, άστα να πάνε…
Κάποτε, ωστόσο, το Γήπεδο ήταν γιορτή, ήταν ενθουσιασμός ή πίκρα, ήταν η Κυριακή, ήταν η κουβέντα στην πλατεία και στο καφενείο ολόκληρη την εβδομάδα…
Για ένα τέτοιο Γήπεδο, όπου έζησα “μεγάλες στιγμές” δεκάδες χρόνια, θέλω να πω δυο λόγια σήμερα, αποχαιρετώντας το. Μιλάω, βέβαια για το Γήπεδο της ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια, που το πολιορκούν ήδη οι μπουλντόζες…
Το γνώρισα αμέσως μετά την Κατοχή. Είχε μόνο δυο μικρές εξέδρες και τ’ αποδυτήρια ήταν μια παράγκα χωρισμένη στα δύο. Εκεί ντύνονταν και γδύνονταν οι ποδοσφαιριστές, εκεί έπιναν την πορτοκαλάδα και το τσάι τους, εκεί έκαναν μπάνιο με νερό από ένα βαρέλι. Δίπλα ήταν ένα καμαράκι, μ’ ένα πτυσσόμενο τραπεζάκι, τρεις καρέκλες κι έναν τσίγκινο νιπτήρα, με μια λεκανίτσα. Τα “αποδυτήρια” των διαιτητών…
“Να ‘ξερες με πόσες θυσίες αποκτήθηκε αυτό το Γήπεδο…”, μου έλεγε ο πατέρας μου. “Το οικόπεδο μάς το χάρισε ο Βενιζέλος. Ύστερα, μπήκαν μπροστά διάφοροι επιφανείς Κωνσταντινουπολίτες, ο Ιωνάς και μερικοί άλλοι, μαζεύτηκαν λεφτά, προχωρήσαμε. Και σήμερα, έχουμε αυτό το Στάδιο, όπου προπονούνται και παίζουν παιχταράδες, όπως ο Κλεάνθης Μαρόπουλος, ο Τζανετής, ο Ρίμπας, ο Δελαβίνιας, ο Γάσπαρης… Δικός μας ήταν, πιο παλιά κι ο Χατζησταυρίδης. Και προπονητής μας, πάντοτε, ο Νεγρεπόντης…”.
Το Γήπεδο, τότε, ήταν (χώμα) ξερό. Άργησε πολύ το χορτάρι. Άργησαν να χτιστούν και τα “πέταλα”, προς την εκκλησία και προς το δασάκι. Στα εγκαίνια για το “χόρτο” ήρθε κι έπαιξε και η Μπαρτσελόνα. Και μας φόρτωσε γκολ. “Δεν πειράζει”, μου έλεγε ο Νίκος Γκούμας. Αρκεί που κάναμε λαμπρά εγκαίνια…” (*).
Ο Γκούμας… Τι γύρευε ένας Ανδριώτης στην Κωνσταντινούπολη; Τον είχε μπλέξει στα δίχτυα του ο Νταϊσπάγγος. Και με το πες-πες, τον έκανε Σύμβουλο και Πρόεδρο. Ω! εκείνη η παλιά φρουρά με τον Χρυσαφίδη, τον Μπάρλο, τον Τρανόπουλο, τον Μακρίδη…
Στην Νέα Φιλαδέλφεια παρακολούθησα εκατοντάδες παιχνίδια με τον Πούλη, τον Παπαθεοδώρου, τον Νέστορα, τον Σεραφείδη, τον Εμμανουηλίδη, τον Σταματιάδη, τον Γούλιο, τον Παραγυιό, τον Παπαγεωργίου, τον Παπαϊωάννου, τον Κανάκη, τον Μαύρο, τον Μπάγεβιτς – ένα ολόκληρο κόσμο παικτών που αγωνιζόντουσαν, οι περισσότεροι, για την φανέλα. Αυτούς τους παίκτες σκέφτομαι, τώρα που γκρεμίζεται το “Μαρακανά”, όπως έλεγε το “Ν. Γκούμας” ο Λάμπης Τσιριγωτάκης. Ο πιο παλιός και καλός “μαθητής” μου…”.
(*) Για τα εγκαίνια που λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, και τον αγώνα με την Μπαρτσελόνα, η “Αθλητική Κίνησις” της εφημερίδας “Ελευθερία” σημείωνε, μεταξύ άλλων, την Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 1962 και τα ακόλουθα:
“Μεγαλοπρεπής ήτο η χθεσινή τελετή των εγκαινίων του Σταδίου της Νέας Φιλαδέλφειας, όπου 40.000 θεαταί παρακολούθησαν την ποδοσφαιρικήν συνάντησιν Μπαρτσελώνα-ΑΕΚ.
Το ανασκευασθέν Στάδιον της ΑΕΚ είναι πράγματι ωραίον και εξυπηρετεί τας ανάγκας του Ελληνικού αθλητισμού. Το Γήπεδον με χόρτον και αι αθλητικαί εγκαταστάσεις είναι άρτιαι.
Το υπό την Προεδρίαν του κ. Νικ. Γκούμα Διοικητικόν Συμβούλιον της ΑΕΚ μπορεί να είναι υπερήφανον δια το πραγματοποιηθέν έργον.
Ο αγών Μπαρτσελώνα-ΑΕΚ με τον οποίον εγκαινιάσθη το Στάδιον έληξεν -όπως ανεμένετο- με εύκολον νίκην των Ισπανών, οι οποίοι επέτυχον έξη τέρματα έναντι μηδενός. …”
Κώστας Π. Παντελόγλου
