Η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν είχε ακόμα πέσει, βρισκόταν στην φάση Ιωαννίδη, όταν είδε το φως της δημοσιότητας στο διαβαστερό περιοδικό “Πάνθεον” ένα γράμμα του συμπολίτη μας Βαγγέλη Μηλιώρη (προφανώς στη δημοσίευσή του βοήθησε η καλή δημοσιογράφος Πόλυ Μηλιώρη που εργαζόταν στο περιοδικό), μ’ αφορμή την παραχώρηση 27 στρεμμάτων του Δάσους της Νέας Φιλαδέλφειας στην ΑΕΚ – έχει θαρρώ μια σημασία να καταχωρήσω σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” το γράμμα αυτό του Βαγγέλη Μηλιώρη, μάλιστα μαζί με τα εισαγωγικά που το συνοδεύουν κατά την αναδημοσίευσή του στο “Επιτέλους” με τίτλο: “Ούτε τότε… ούτε τώρα” (Αριθμός φύλλου 54, Σελ. 7):
“Το θέμα του Σταδίου της ΑΕΚ είναι, αυτή τη στιγμή, το πλέον φλέγον στη Νέα Φιλαδέλφεια. Διότι, πλην των άλλων, συνδέεται άμεσα με την παραχώρηση έκτασης από το Άλσος. Την οποία παραχώρηση δεν θέλει ούτε να ακούει η συντριπτική πλειοψηφία των Κατοίκων της Πόλης.
Έκταση του Άλσους επιχειρήθηκε να δοθεί στην ΑΕΚ και επί της εποχής των συνταγματαρχών… Και τότε όμως (αν και η περίοδος ήταν δύσκολη για ήρωες) δεν πέρασε, διότι η αντίδραση ήταν μεγάλη. Πάρτε για παράδειγμα, μία επιστολή που τόλμησε (στην κυριολεξία…) να γράψει τότε στο “Πάνθεον” (16/7/1974), ο Φιλαδελφειώτης αναγνώστης μας Βαγγέλης Μηλιώρης. Την οποία επιστολή αναδημοσιεύουμε, γιατί είναι ιδιαιτέρως επίκαιρη:
“Αγαπητό “Πάνθεον”,
Θα ήθελα να απασχολήσω τις φιλόξενες στήλες σου με ένα θέμα που κρατά ανάστατους, τον τελευταίο καιρό, τους Κατοίκους του Προαστείου της Νέας Φιλαδέλφειας και ίσως όλους τους σοβαρούς Κατοίκους της Πρωτευούσης μας.
Πρόκειται για την παραχώρηση 27 στρεμμάτων Δάσους σε Ποδοσφαιρικό Σωματείο της Περιοχής.
Το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας έχει γίνει με πολύ κόπο, πολλές δαπάνες και πολλή αγάπη. Έχει λίμνες, παιδικές χαρές, ζώα, πουλιά, και πολλές χιλιάδες επισκέπτες την ημέρα – στην συντριπτική πλειοψηφία παιδάκια.
Μέσα στην κόλαση της ασφάλτου, του τσιμέντου και του καυσαερίου, είναι μια μικρή όαση, η τελευταία ίσως για τα μικρά παιδιά της Αθήνας.
Από αυτό το θαυμάσιο, πραγματικά, Άλσος διεκδικεί το Ποδοσφαιρικό Σωματείο τα πευκόφυτα 27.000 τετραγωνικά μέτρα.
Νομίζω ότι είναι έγκλημα. Έγκλημα όχι κατά της φύσης μόνο, αλλά και – το κυριώτερο – κατά του πολιτισμού μας, κατά του μέλλοντός μας, κατά της αγωγής μας και κατά της ίδιας της επιβίωσής μας σαν φυλής.
Το απίστευτο γεγονός ότι κορυφαίοι αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί δέχονται να συζητούν για την καταστροφή του Δάσους με το Προεδρείο του ενδιαφερομένου Αθλητικού Σωματείου και δεν το έδιωξαν με τις κλωτσιές από τα γραφεία τους, δείχνει ανεπίτρεπτη αδιαφορία για το λίγο, το τελευταίο πράσινο της Πρωτευούσης της Ελλάδος.
Και για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους: Όλα έχουν ένα όριο και το μπαλόνι του Ποδοσφαίρου το παραφουσκώσαμε, του δώσαμε διαστάσεις που σε καμμιά πολιτισμένη κοινωνία δεν θάπρεπε να πάρει.
Υπάρχουν πολλοί τομείς, πνευματικοί, αθλητικοί για να στραφεί ο νέος άνθρωπος έξω από την “μπάλλα” και το “μπουζούκι”. Καιρός είναι να θυμώσουμε με ωρισμένους κυρίους, όταν μας ζητούν, χωρίς να κοκκινίζουν, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ, να θυσιάσουμε ένα Δάσος στον βωμό της “μπάλλας”.
Μετά τιμής
Βαγγέλης Μηλιώρης
Σμύρνης 8 – Ν. Φιλαδέλφεια”
Προσθέτω πως ο εγνωσμένης πνευματικότητας συμπολίτης μας Βαγγέλης Μηλιώρης, ανιψιός του Νίκου Μηλιώρη που τόσα είχε προσφέρει στη Μικρασιατική Γραμματολογία, ήταν ένας από τους “131 γραφικούς τύπους” που τόλμησαν να αντιδράσουν “στα κερδοφόρα για μερικές τσέπες μεν, παράνομα και καταστροφικά για την Πόλη δε, σχέδια Γρανίτσα”, προσφεύγοντας στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Κώστας Π. Παντελόγλου
