Ακούγοντας την ομιλία του Σαράντου Καργάκου, από το βίντεο της “Αλήθειας”, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως η περιαυτολογία υπερίσχυε κάποιων ηθικολογικών κοινοτοπιών που διετύπωνε, κι ακόμη η έλλειψη ερμηνείας των συμβάντων και συμβαινόντων που επεσήμανε, ενώ η υπερβολή χαρακτήριζε και την δική του προσέγγιση της παρέμβασης που επιχειρήθηκε από μικρή ομάδα αντιτιθέμενων στο πρόσωπό του.
Η Νέα Φιλαδέλφεια, η Νέα Χαλκηδόνα, ο κόσμος τους, δεν φάνηκε ιδιαίτερα να τον απασχολούν – η ομιλία του είχε άτοπο τον χαρακτήρα, εκπλήρωση υποχρέωσης προς τον εκδοτικό του οίκο ήταν άλλωστε και όχι ανιδιοτελής επαφή του πνευματικού ανθρώπου προς έναν κόσμο που διψά για γνώση και αναζητά τον ορθό προσανατολισμό του στη ζωή, αλλά και έχει δώσει αξιόλογα δείγματα γραφής στις επιστήμες τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά και στον κοινωνικοπολιτικό βίο της Ελλάδας.
Η αφετηριακή σχέση του Σαράντου Καργάκου με τους συμπατριώτες του Νικηφόρο Βρεττάκο και Γιάννη Ρίτσο δεν είχε θαρρώ την ανάλογη συνέχεια, ενώ η αναφορά στον Δήμο Μέξη, τον συγγραφέα του ογκώδους έργου “Η Μάνη και οι Μανιάτες”, ούτε καν υπήρξε…
Η “Όαση” θαρρώ πως έπραξε λάθος στην προκειμένη περίπτωση. Πήρε μέρος σε μια εκδήλωση εκδοτικής βέβαια επιχείρησης, μα επιχείρησης όπως και νάναι, και συνετέλεσε να δοθεί ο χώρος του Πνευματικού Κέντρου της Νέας Φιλαδέλφειας από την Δημοτική Αρχή σ’ αυτή την επιχείρηση – λάθος και της Δημοτικής Αρχής η παραχώρηση του χώρου του Πνευματικού Κέντρου για τους σκοπούς μιας επιχείρησης…
Κώστας Π. Παντελόγλου
