Το τελευταίο διάστημα, μια παλαιά συντρόφισσα, η Δέσποινα Βενετσανοπούλου, και δύο παλαιοί σύντροφοι, ο Γιώργης Παπαθανασίου και ο Κώστας Σπυρόπουλος, πλήρεις ημερών, έχασαν τη μάχη για τη ζωή – της Νέας Ιωνίας κάτοικοι και οι τρεις, στις γραμμές του ΚΚΕ μετέχοντες από τα χρόνια της Κατοχής, τιμήθηκαν από αυτό στις 6 Απριλίου 2015 και δικαίως τιμήθηκαν.
Την Δέσποινα Βενετσανοπούλου γνώρισα τα μετεμφυλιακά προδικτατορικά χρόνια· ήταν φίλη με τη θεία μου Βαλεντίνη Παντελόγλου (αδελφή του πατέρα μου Παντελή Παντελόγλου), δραστήριο στέλεχος του εργατικού κινήματος των κλωστοϋφαντουργών μαζί τότε και με τον Γιάννη Αμπατζόγλου (φίλο του πατέρα μου) – και η πόλη της Νέας Ιωνίας όμως εισέπραξε το αποτέλεσμα της δραστηριότητας της Δέσποινας Βενετσανοπούλου, η οποία από της κυκλοφορίας των “Δημοτικών Ζητημάτων” μας παρακολουθούσε τη διαδρομή τους και υπήρξε και συνδρομήτρια.
Για τον Γιώργη Παπαθανασίου έχω ήδη γράψει στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας”, επί τω θανάτω του – για τον Κώστα Σπυρόπουλο έχω να σημειώσω ότι ήταν από τους λίγους που βρέθηκαν στο πλευρό του Σταύρου Σιδέρη προς ανασυγκρότησιν του κόμματος και του κινήματος στη Νέα Ιωνία μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών (1974), έτσι τον πρωτογνώρισα.
Μου έκανε εντύπωση η ομιλία του Π. Παπαγεωργόπουλου (όπως δόθηκε από το 902.gr αργά το βράδυ της Δευτέρας 6 Απριλίου 2015) – ήταν κτισμένη στη βάση ότι δεν πρέπει να σταθούμε στα ατομικά χαρακτηριστικά των τιμώμενων, διότι οι συνθήκες καθορίζουν την στάση των ανθρώπων…
Αποτέλεσμα μια ομιλία για το κόμμα και μάλιστα ως προς τις τρέχουσες αντιλήψεις του, κι όχι για τους τιμώμενους, που μοναδικό τους φυσικά χαρακτηριστικό δεν ήταν η στάση τους έναντι του κόμματος – χάθηκε έτσι μια ευκαιρία να μεταλαμπαδευτούν, στους νεότερους κυρίως, γνωρίσματα του χαρακτήρα τους που βοήθησαν αυτούς να σταθούν σταθερά στις γραμμές του κόμματος και του κινήματος με πλούσια προσφορά, θετικά εκτιμώμενη από τα λαϊκά στρώματα της Νέας Ιωνίας και όχι μόνο.
Μα αν αυτό δεν έγινε στις 6 Απριλίου 2015, τίποτα δεν εμποδίζει να γίνει στο μέλλον, και τούτο διότι οι συνθήκες, οι όποιες συνθήκες, δεν οδηγούν όλους τους ανθρώπους στις ίδιες στάσεις, κάποιοι ξεχωρίζουν διότι τους βοηθούν τα ατομικά χαρακτηριστικά τους – οφείλουμε αναλυτικά να τα διερευνούμε και όχι άκριτα να γενικεύουμε, διότι μόνο έτσι πράττουμε ωφέλιμα και δεν αδικούμε, άλλως…
Κώστας Π. Παντελόγλου
