Είναι ένα πολύ ευχάριστο χωριό κοντά στην Σμύρνη που λέγεται Μπουτζάς … όπου υπάρχουν κάμποσα μικρά θελκτικά εξοχικά σπίτια, μερικά από τα οποία θυμίζουν ωραίες περιγραφές αγροτικών και απλοϊκών σπιτιών μέσα σε αναδενδράδες. Το σχέδιο των σπιτιών αυτών έχει κάτι το πρωτότυπο που δεν μοιάζει καθόλου με την δυσκαμψία, το μονοκόμματο των κατοικιών σε πολλά περισσότερο πολιτισμένα μέρη. Εδώ υπάρχει επίσης μια συνήθεια να βγαίνουν τα βράδυα και να κάθονται εμπρός στις πόρτες των σπιτιών τους οι γονείς με τα παιδιά τους, οι επισκέπτες, οι άλλοι ένοικοι, ακόμη και οι υπηρέτριες. Αυτό είναι κάτι … που μ’ αρέσει πολύ. Προάγει την κοινωνικότητα, οι γείτονες βρίσκονται συνεχώς σ’ επαφή μεταξύ τους και μ’ αυτό τον τρόπο όλοι οι κάτοικοι του χωριού επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον. Και όταν κανείς θέλει να βρει συντροφιά για να περάση την ώρα του δεν έχει παρά να κάνη μια βόλτα στο χωριό και να πάρη μέρος σ’ όποιο κύκλο του αρέσει, γιατί όλοι εδώ γνωρίζονται μεταξύ τους.
(*) Francis Hervé: A residence in Greece and Turkey …, London 1837, σελ. 319-320, όπως το παραθέτει ο Νίκος Καραράς στο βιβλίο του Ο Μπουτζάς το λουλουδένιο χωριό της Σμύρνης. Η ιστορία του-η ζωή του, Εκδόσεις “Ενώσεως Σμυρναίων”, Αθήνα 1962, Σελ. 24.
