“… ένα απογεματάκι -πως το θυμάμαι ζωηρά- σηκώθηκα μόνη μου και, ρωτώντας, ανακάλυψα σε ποιο δρόμο της Αθήνας βρίσκονταν τα Συνδικάτα. Πήγα, τους είπα “γεια σας κι ήρθα, θέλω να δουλέψω για την εργατική τάξη!”. Με κοιτάξανε με αρκετή απορία και με στείλανε στους “Ανωνυμήτες” στο “Σαν-Σουσί”. Εκεί συγκεντρώνονταν όχι μόνο οι υπάλληλοι των Ανωνύμων Εταιρειών μα και η διανόηση, η “ιντελιγκέντσια”. Με υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό ο γιατρός ο Σιδερίδης, η Ηλέκτρα. Όταν μου πρωτοείπε ο Σιδερίδης “Εσύ συντρόφισσα, θα μπορέσεις να κάνεις πολλά” τρελάθηκα από τη χαρά μου. Συντρόφισσα εγώ; Τέτοιο μεγάλο τίτλο τιμής; Πότε και πώς τον κέρδισα;
Κάθε μέρα έτρεχα σε συνεδριάσεις μ’ ένα χαρτάκι όπου σημείωνα τα όσα έπρεπε να κάνουμε. Από ιδέες μπόλικες, τις ξεφούρνιζα σαν μηχανή. Η Ηλέκτρα δεν έπαιρνε πόζες, δεχότανε πρόσχαρα κάθε κριτική. Εγώ “διέπρεπα” σ’ αυτό το είδος. Μια μέρα της είπα: “Λέμε, λευτερώστε τον Τέλμαν” και το λέμε πριν κάνουμε κάτι θετικό να ξυπνήσει ο Ελληνικός λαός, να μάθει πώς θα λευτερωθεί ο ίδιος απ’ τα δεσμά του. “Λέμε, ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση”, και στέλνετε εμένα, που έχω μεσάνυχτα από εργατικά, στην απεργία του Παπαστράτου. Τους έψελνα και για την γλώσσα και το ύφος των εντύπων μας. Κείνα τα βαρβαρικά “ενάντια στην μπουρζουαζία…” και τα “σεντόνια” των κομματικών αποφάσεων όπου για να πεις “διεκδικήστε ψωμί” έπρεπε ν’ αρχίσεις από την ιστορία του σταριού … ανά τους αιώνες. Γελούσε η Ηλέκτρα με εγκαρδιότητα. “Ως να βρούμε το σωστό θα παιδευτούμε” έλεγε. Δεν της περνούσε απ’ το μυαλό να σε βγάλει σκάρτη γιατί έκανες κριτική.
Μια μέρα ξεστόμισα κάτι που σήμερα δεν το κοροϊδεύω, το θεωρώ “σοφό”. Λέγαμε πόσο δύσκολο είναι να ξεσηκώσεις τις μάζες, ιδιαίτερα τις αγροτικές και πως μας λείπουν οι “αγκιτάτορες” – Ξέρεις πότε θα λυθεί το πρόβλημα; της είπα με εμβρίθεια. Όταν αποκτήσουμε γερές βάσεις σε τέσσερα επαγγέλματα:Στους στρατιωτικούς, στους παπάδες, στους δασκάλους και στους γιατρούς”.
(*) Βλ. Διδώ Σωτηρίου, Εντολή, Κέδρος Real News 2014, Σελ. 43-44
