“Κατά την ειρηνική περίοδο του Μεσοπολέμου (1925-1940) έγινε η πρώτη σοβαρή προσπάθεια εισαγωγής στην Στοιχειώδη (κυρίως σ’ αυτή) Εκπαίδευση των παιδαγωγικών αρχών και μεθόδων του “Ενεργού Σχολείου” (Ecole Active) με το όνομα “Σχολείο Εργασίας” (Δελμούζος, Γληνός, Κουντουράς, Παπαμαύρος, Παϊδούσης κά.). Νέοι παιδαγωγοί, εκπαιδευμένοι στο σύνολό τους σχεδόν στην Γερμανία, όπου την εποχή αυτή κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Γερμανού παιδαγωγού Κέρσενστάινερ (Kershensteiner) επιδόθηκαν με ζέση σαν Διευθυντές Διδασκαλείων στην κατάρτιση μιας νέας γενεάς δασκάλων, που σ’ αυτούς οφείλουμε όλες τις προόδους της Δημοτικής μας Εκπαίδευσης σ’ αυτή την χρονική περίοδο.
Κύριο χαρακτηριστικό του “Σχολείου Εργασίας” ήταν να κάμει ενεργή και ζωντανή την παρουσία του μαθητή, να μετουσιώσει το μάθημα από παθητικό ακρόαμα μονολόγου ή το πολύ θέαμα στατικών εικόνων, σε ενεργή και δραστική συμμετοχή του μαθητή στην διδασκαλία. Στο “Σχολείο Εργασίας” ο μονόλογος μεταβάλλεται σε ζωντανό διάλογο, ενώ παράλληλα ο μαθητής ασκείται στην χρήση των απλών εργαλείων που μεταπλάθουν το ξύλο, το μέταλλο, την πέτρα, τον πηλό, το χαρτί, το δέρμα, το ύφασμα σε χρήσιμα για τον άνθρωπο αντικείμενα. Στον κήπο της (σχολικής) αυλής καλλιεργούνται από τα παιδιά άνθη και φυτά της εποχής και στα χωριά οι γεωργικές εργασίες γίνονται άμεσο αντικείμενο ενεργητικού ενδιαφέροντος για τα παιδιά. Εδώ κι εκεί γίνεται λόγος και για σχολικό αγρό”.
(*) Απόσπασμα από το γραφτό του Ν.Δ. Σωτηράκη με τίτλο “Νέα Παιδαγωγική-Νέα Διδακτήρια”, Επιθεώρηση Τέχνης, Αριθ. τεύχους 128, Σεπτέμβρης 1965, Σελ. 158
