“Η συνάντηση του Άρη με την ηγεσία του κόμματος πραγματοποιήθηκε σε σειρά συσκέψεων. Στις αρχικές συσκέψεις πήραν μέρος ο Σιάντος, ο Ιωαννίδης, ο Δανιηλίδης …, ο Τζήμας και ο Μανιάτης που οι εκθέσεις του είχαν εξαγριώσει όλη την Κεντρική Επιτροπή εναντίον του Άρη.
Η κριτική που του έγινε ήταν αυστηρή και τίποτα καλό δεν προμηνυόταν για τη θέση του Άρη.
Στο κατηγορητήριο ο Άρης απάντησε με εντυπωσιακή επιχειρηματολογία. …
Υπεράσπισε με πάθος την ορθότητα της γραμμής του. Ανάφερε γεγονότα. Έδωσε συντριπτικές πραγματικές αποδείξεις. Μίλησε με πάθος και ειλικρίνεια. Μίλησε για τις υπερβολές. Παραδέχτηκε ό,τι άσχημο είχε κάνει και έδωσε εξηγήσεις. Εκείνες τις μέρες ο Άρης έδωσε την μεγαλύτερη μάχη στην μέχρι τότε ζωή του. Και την κέρδισε.
Η πραγματικότητα, η αλήθεια, ήταν αδύνατο να κρυφτούν, να κουκουλωθούν, ακόμη και στα μάτια του πιο κακόπιστου. Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι όλοι εκείνοι με τους οποίους συζήτησε ήταν κακόπιστοι. …
Γρήγορα αναγνωρίστηκε η πραγματικότητα και η αλήθεια. Οι επικριτές του δέχτηκαν πως τα περιστατικά για τα οποία τον είχαν κατηγορήσει ήταν αναπόφευκτα. Ότι πολλά καλώς έγιναν και ότι τα υπόλοιπα έγιναν από οργανωτικές αδυναμίες ή ελλείψεις της δουλειάς στα πρώτα βήματα.
Στο τέλος όλα αυτά τελειώσανε με την κομματική του αποκατάσταση “σαν αναγνώριση της αξιοσύνης και της ικανότητας που έδειξε σ’ έναν άγνωστο ως τότε, για όλους σχεδόν τους Έλληνες κομμουνιστές, τομέα δουλειάς – την δημιουργία του αντάρτικου και την διεξαγωγή του ανταρτοπόλεμου”.
Αυτή η απόφαση της ηγεσίας του κόμματός του για την κομματική του αποκατάσταση (μετά την δήλωση του 1939) συγκίνησε βαθειά τον Άρη. Όπως γνωρίζουμε ο Άρης (Θανάσης Κλάρας) ποτέ, ούτε για μια στιγμή, δεν έπαψε τον αγώνα του, ακόμα και μετά την δήλωση. Κι ο αγώνας του είχε πραγματικά δώσει καρπούς κι είχε βοηθήσει σοβαρά το κίνημα. Αρκεί να θυμηθούμε την βοήθεια που έδωσε στην νέα Κεντρική Επιτροπή, μόλις αυτή συγκροτήθηκε από τους δραπέτες της εξορίας και των φυλακών, καθώς και τις ομάδες που είχε συγκροτήσει στη διάρκεια της δικτατορίας (Μεταξά).
Τώρα, η ηγεσία του κόμματός του, αφού από την αρχή του είχε αναθέσει τα σοβαρότατα καθήκοντα που είδαμε, τον αποκαθιστούσε (κομματικά) και τυπικά. Αυτή η αποκατάσταση δεν εμπόδισε μερικούς παλιούς συντρόφους του, κομματικά στελέχη, να του φερθούν κι αργότερα υποτιμητικά. Η αποκατάσταση ωστόσο ήταν δίκαιη και επιβεβλημένη αναγνώριση των αγώνων του και πριν και στην περίοδο εκείνη”.
(*) Βλ. “Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος του Αγώνα (Βιογραφία 1905-1945)”, Συνεταιρισμός Εκδόσεων “Κυψέλη”, Τόμος Δεύτερος, Αθήνα 1965, Σελ. 298-301.
