Όσα ακολουθούν περιλαμβάνονται στον τελικό λόγο του Νίκου Ζαχαριάδη στην ΙΙΙ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10-14 Οκτωβρίου 1950) επί του θέματος: “Δέκα χρόνια αγώνες. Διδάγματα, συμπεράσματα, καθήκοντα”, στο οποίο ήταν αυτός εισηγητής.
Από τον Ιούνιο του 1945 που ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε και πάλι βάλει στο στόχαστρό του τον Πρωτοκαπετάνιο της Αντίστασης Άρη Βελουχιώτη, ωθώντας τον σε αδιέξοδο με αποτέλεσμα τον άδικο χαμό του, είχαν περάσει 5 χρόνια και 4 μήνες που ωστόσο δεν είχαν καλμάρει, ανθρώπινα έστω, τον Αρχηγό (!) του ΚΚΕ…
Ιδού τα αχαρακτήριστα που είχε πει και τότε (1950) σε βάρος του Άρη (Θανάση Κλάρα):
“Έβδομο. Για τον Κλάρα και τον Πετσόπουλο.
Εδώ πρέπει να ξαναπούμε ότι κάποτε και οι εχθροί οι δικοί μας πιάνονται από πραγματικά λάθη δικά μας και μας πολεμούν. Έτσι στο βιβλίο του Πετσόπουλου υπάρχουν και αλήθειες και αυτό κάνει πιο επικίνδυνη την πολεμική του, που είναι εχθρική, είναι πολεμική του ταξικού εχθρού, γιατί ο Πετσόπουλος πάντα ήταν και παράμεινε εχθρός του ΚΚΕ.
Ο Βελουχιώτης (Κλάρας) εκτός από τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Παρ’ όλο ότι και αυτός, σε ορισμένα σημεία, μπορεί να είχε δίκιο, στην βάση τάχτηκε ενάντια στο Κόμμα. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Και έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή. Το Κόμμα, και όταν σήκωσε δική του μπαντιέρα, του έδωσε την δυνατότητα και τον βοήθησε να σκεφτεί και να διορθώσει το στραβοπάτημά του. Δεν το έκανε όμως αυτό το πράγμα και πήγε και έφαγε το κεφάλι του. Ο Τίτο τον έβαλε και έφαγε το κεφάλι του.
Το συμπέρασμα που βγαίνει κι από δω είναι ότι πάντα πρέπει να έχουμε τον νου μας. Όταν κάνουμε λάθη θα τα πιάσει ο εχθρός για να μας χτυπήσει. Αυτό κάναν και οι Πετσόπουλος και Κλάρας. Χτυπούσαν το ΚΚΕ και πιάστηκαν απ’ τα λάθη μας για να μας πολεμήσουν πιο αποτελεσματικά. Το καλύτερο φάρμακο είναι προσπαθούμε να μην κάνουμε σοβαρά λάθη. Οπότε και τους εχθρούς του κινήματος θα τους εξουδετερώνουμε πιο εύκολα και αποτελεσματικά”.
Αναρωτιέμαι: Ποιος ο λόγος να ειπωθούν αυτά εις βάρος του Άρη το 1950;
Η απάντηση σε τούτο το ερώτημα θα δοθεί συν τω χρόνω…
Κώστας Π. Παντελόγλου
