Έχω τη γνώμη πως τα Μικρασιατικά είναι σοβαρή υπόθεση, και επομένως τους πρέπει σοβαρή αντιμετώπιση, μια πράξη διαρκής από σοβαρούς ανθρώπους, όχι ενέργειες επί τη ευκαιρία, αλλά ενέργειες βάθους που προωθούν τη σχετική γνώση και εδραιώνουν το φρόνημα.
Στην Πόλη μας δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια πράξη κι ας είναι η Νέα Φιλαδέλφεια, η Νέα Μάδυτος και η Νέα Χαλκηδόνα Μικρασιατοπροσφυγογενείς οικισμοί.
Ο Δήμος πρωτίστως όφειλε και οφείλει να είναι φορέας μιας τέτοιας διαρκούς πράξης περί τα Μικρασιατικά, πράξης αυτοτελούς – και η Εκκλησία το ίδιο.
Όσον αφορά το Σύνδεσμο Μικρασιατών, που δημιουργήθηκε την εποχή που δημάρχευε ο Παντελής Γρετζελιάς, δεν αντιλήφθηκα να επιθυμούν οι τα πρώτα φέροντες τότε την εγγραφή όλων των Μικρασιατών ως μελών του – δε νομίζω δε ότι η κατάσταση έχει αλλάξει έκτοτε.
Ο Σύνδεσμος Μικρασιατών δίνει την εντύπωση, από την αρχή της δημιουργίας του, παρακολουθήματος προσώπων και δυνάμεων που έχουν κατά νουν τις καρέκλες των δημοτικών αξιωμάτων, και τούτο δε βοηθά τη συσπείρωση όλων των Μικρασιατών στο Σύνδεσμο.
Εν πάση όμως περιπτώσει τον πρώτο λόγο οφείλει να τον έχει ο Δήμος, και η Εκκλησία βεβαίως, με πράξεις αυτοτελείς και σοβαρές περί τα Μικρασιατικά, με ιδιαίτερη τη φροντίδα για το Δελτίο του Μουσείου Μικρασιατικού Ελληνισμού, για το οποίο έγραψα στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας στις 10 Ιουνίου 2015.
Ο Κόσμος της Ν. Φιλαδέλφειας έχει δώσει κατά το παρελθόν (*) και συνεχίζει να δίνει, και με την ηλεκτρονική έκδοσή του, τη δική του σοβαρή συμβολή περί τα Μικρασιατικά και θα συνεχίσει να το κάνει…
(*) Βλ. Κώστας Π. Παντελόγλου, Κατάλογος δημοσιευμάτων μικρασιατικού περιεχομένου και ενδιαφέροντος, Κέντρο Μικρασιατικών Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕ.ΜΙ.ΜΕ.ΤΕ.) των Εκδόσεων Παντελόγλου, Νέα Φιλαδέλφεια Μάιος 2010.
