Τι θα έπρεπε να γίνει για τον χώρο του πρώην Γηπέδου της ΑΕΚ;

Ήθελαν να το γκρεμίσουν το Γήπεδο της ΑΕΚ, μετά τον σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 – με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ διαδοχικά τον Κώστα Λαλιώτη και την Βάσω Παπανδρέου, δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας τον Παντελή Γρετζελιά (ΠΑΣΟΚ), και πρόεδρο της ΑΕΚ τον Γιάννη Γρανίτσα (πολιτευτή του ΠΑΣΟΚ)…

Δεν άκουγαν όχι μόνο τον νέο δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας, τον γιατρό Νίκο Αδαμόπουλο, που τους υπογράμμιζε τον κίνδυνο να μείνει η ΑΕΚ χωρίς Γήπεδο· δεν άκουγαν και τον πολιτικό μηχανικό Γεράσιμο Έρτσο, σάρκα εκ της σαρκός τους εμπνευστή και μελετητή της διώροφης εξέδρας, που τους εξόρκιζε να μην το κάνουν (διαβάστε στο βιβλίο του για το παλαιό Γήπεδο της ΑΕΚ όσα σχετικά γράφει)· λοιδωρούσαν διά του ντόπιου εκδότη και εκείνον από τους πολιτικούς μηχανικούς της Πόλης μας που υποστήριζε πως οι βλάβες του Γηπέδου της ΑΕΚ από τον σεισμό αντιμετωπίζονται («κρίμα, καϋμένε, είσαι και μηχανικός»).

Πάνω από 12 χρόνια έχουν περάσει από τον Μάιο του 2003, που γκρέμισαν τελικά το Γήπεδο–Στάδιο της ΑΕΚ, οι άνθρωποι της ΑΕΚ τότε, και δεν έδωσαν ακόμη λόγο γι’ αυτό το έγκλημά τους, που στέρησε την ομάδα από τις εγκαταστάσεις της, και τα νειάτα της Πόλης μας από μια σημαντική πρόσβαση στον αθλητισμό.

Δυο χρόνια τώρα μια ομάδα προσώπων, με προσβάσεις στο πολιτικό σύστημα, επιδιώκει την «αρπαγή» του χώρου της ερασιτεχνικής ΑΕΚ, και με χρήματα της Περιφέρειας και του Κράτους, αλλά και των οπαδών μα και χορηγών της ομάδας, την υλοποίηση ενός επιχειρηματικού σχεδίου, που προοπτικά περιλαμβάνει και την Πόλη μας, και τον πνεύμονά μας, το Δάσος μας.

Αυτή την ομάδα προσώπων το πολιτικό σύστημα την προίκισε νομοθετικά, παρά ταύτα όμως οι επιδιώξεις της σκοντάφτουν στα οικονομικά, πάσχουν περιβαλλοντικά και κυκλοφοριακά, προκαλούν κοινωνική ανησυχία, δεν «περπατούν». Όπως δεν «περπάτησαν» και οι επιδιώξεις των περί τον Γιάννη Γρανίτσα επιχειρούντων προσώπων το 2003.

Τι θα έπρεπε, λοιπόν, να γίνει για τον χώρο του πρώην Γηπέδου της ΑΕΚ;

Κατ’ αρχήν, ένας δημόσιος διαγωνισμός ιδεών για την τύχη του από εδώ και δω – το να συνεχίσει να μένει ο χώρος αυτός όπως εδώ και πάνω από 12 χρόνια δεν είναι πρέπον…

Κώστας Π. Παντελόγλου