Διάβασα με προσοχή όσα δημοσιεύθηκαν για όσα στον τίτλο σημειώνω.
Τι θα είχα να παρατηρήσω;
Χρειάζεται να κάνουμε μερικά βήματα πίσω, τον καιρό που υπουργός Περιβάλλοντος ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης – δεν τόλμησε να φέρει άρθρο μόνο στη Βουλή για κατάργηση του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής, πράγμα που είχαν υποσχεθεί καταψηφίζοντας το Ρυθμιστικό των Σαμαροβενιζέλων το καλοκαίρι του 2014, όντας αξιωματική αντιπολίτευση τότε.
Δεν τόλμησε παρά το γεγονός πως σε μια τέτοια εξέλιξη θα προστίθενταν και οι ψήφοι του ΚΚΕ στη Βουλή, καθώς κι αυτοί είχαν υποσχεθεί πως θα το επιδίωκαν αυτό, καταθέτοντας σχετική πρόταση νόμου.
Τον χαρακτήρισα τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ρίψασπι γι’ αυτή του τη στάση, και δεν παίρνω πίσω αυτό το χαρακτηρισμό, πολύ περισσότερο που ο έτερος Καππαδόκης της ΛΑΕ Δημήτρης Στρατούλης συντάσσεται με τον Αλέκο Φλαμπουράρη για εξυπηρέτηση του Δημήτρη Μελισσανίδη στις επιδιώξεις του όσον αφορά τη Νέα Φιλαδέλφεια και τον πνεύμονά της, το Δάσος μας.
Στα γραφόμενα περί του ζητήματος διάβασα και μερικά περί Αριστεράς και των αρχών της – επ’ αυτού θα σημειώσω άλλη μια φορά: Τα κομμάτια και θρύψαλα του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και μετά, μέχρι τις μέρες μας, δε συνιστούν Αριστερά.
Αυτό ισχύει φυσικά και για το ΣΥΡΙΖΑ και τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι η ΛΑΕ κλπ. – Αριστερά ήταν η προδικτατορική ΕΔΑ, Αριστερά ήταν η Εαμική Αριστερά· όλα τα υπόλοιπα, και του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, Αριστερά δεν είναι.
Η Αριστερά στην Ελλάδα ξανά είναι ζητούμενο· και μέλλει να συμβεί!
Κώστας Π. Παντελόγλου
