Σε συνέχεια των όσων ως τα τώρα έχω καταχωρήσει στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας για την Ηλέκτρα Αποστόλου, σε απάντηση ανεπαρκούς προσέγγισης της Ηλέκτρας από την Αλέκα Παπαρήγα, καταχωρώ σήμερα ορισμένα που περιέχονται σε γραφτό της Αλίκης Ξένου που έχει δημοσιευτεί στον Ριζοσπάστη εδώ και πάνω από 20 χρόνια:
“Πολλά έχουν γραφτεί για το μαρτύριο και το θάνατό της, όμως λιγότερο γνωστά είναι η ζωή της, η πορεία και το παράδειγμά της, ο τρόπος της δουλειάς της μέσα στον κόσμο. Αν και πρώτη στον αγώνα και στην αξία, δεν έπεσε ποτέ στην παγίδα της έπαρσης: Είχε συνειδητοποιήσει ότι το να είσαι κομμουνιστής σημαίνει ότι βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού, υπηρέτης και όχι χειραγωγός του.
Σ’ αυτό το ζωντανό παράδειγμα της Ηλέκτρας έχει αναφερθεί, ανάμεσα σε άλλους, και η Ρούλα Κουκούλου, σε παλαιότερη ομιλία της σε τιμητική εκδήλωση για τις ηρωίδες του αγώνα.
“Είχε, τόνισε, τη βασική αρετή για τον κομμουνιστή να μπορεί να συνδέεται μ’ όλο τον κόσμο γύρω της. Να βρίσκει τη γλώσσα και να επιδρά και στην αγράμματη εργάτρια και στον διανοούμενο συνεργάτη της, τον καλλιτέχνη, το φοιτητή”. …
Άκουγε προσεκτικά τη γνώμη των συνεργατών της, παρακινούσε τον προβληματισμό τους, δούλευε συλλογικά. Κανένα καλούπι, καθόλου ρουτίνα στη δουλειά της. Έτσι έβαλε τη σφραγίδα της σ’ εκείνη τη θαυμαστή για τις συνθήκες της Κατοχής διαφώτιση της Κομματικής Οργάνωσης της Αθήνας, που επικεφαλής της ήταν η Ηλέκτρα. Με τις είκοσι εφημερίδες, τα χιλιάδες χωνιά, τα συνθήματα στους τοίχους, και τα τρυκάκια που κατάκλυζαν την Αθήνα, τις αφίσες, τα σκίτσα, τις λέσχες, τα καλλιτεχνικά συγκροτήματα κλπ. … είδε όλη τη σημασία που είχε για τον αγώνα η λαϊκή συσπείρωση, οι συμμαχίες, τα μέτωπα”.
Συμπληρώνω πως τα παραπάνω και όλο το γραφτό της Αλίκης Ξένου έχουν δημοσιευτεί στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 24ης Ιουλίου 1994.
Κώστας Π. Παντελόγλου
