Πέθανε την Πρωτοχρονιά ο Στέφανος Στεφάνου της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, της Ν. ΕΔΑ, της Δ.Ν.Λ. σε ηλικία 90 χρόνων – διάβασα κάποια πράγματα γι’ αυτόν, κυρίως τα επαγγελματικά του κατά τη μεταπολίτευση, μέχρι την τελευταία του στιγμή, ως διορθωτή-επιμελητή κειμένων, ως ανθρώπινη συμπεριφορά, για το βιβλίο του Ένας από τους πολλούς της Αριστεράς, τη συμβολή του στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) και στην Εταιρεία Μελέτης Ιστορίας Ελληνικής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ), την πολιτική του διαδρομή…
Εδώ στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας είπα να κάνω κάτι διαφορετικό: να καταχωρήσω κάποια αποσπάσματα από ένα γραφτό του με τίτλο “Νεολαία και (Ιουλιανό) Πραξικόπημα”, δημοσιευμένο στη Γενιά μας, τη δεκαπενθήμερη έκδοση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (Τετάρτη 13 Ιουλίου 1966, σελ. 6 και 7):
Απόσπασμα πρώτο
“Η Νεολαία Λαμπράκη απάντησε όπως ταίριαζε. … σήκωσε ακόμα πιο ψηλά την σημαία της δημοκρατικής Αντίστασης. Και σύγχρονα συνέχισε τις δημιουργικές της πρωτοβουλίες. Ο Πρόεδρος της Κοινότητας Μαριών Θάσου, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Νηπιαγωγείου στο Νεοχώρι Σερρών, οι κάτοικοι της Μηδέας, του Γραμματικού, της Γαβαλούς, εκατοντάδες χωριών και συνοικισμών είναι οι αρμοδιώτεροι να μιλήσουν – και μίλησαν – για την χαρά που σκόρπισε σε χιλιάδες φτωχόπαιδα ο Μήνας του Παιδιού1. … Δίπλα σ’ αυτά τα Φεστιβάλ Κοριτσιών Μακεδονίας, οι υποτροφίες2, οι δενδροφυτεύσεις, κλπ.”.
Απόσπασμα δεύτερο
“Η άλλη πλευρά είναι το μαζικό κίνημα των σπουδαστών. Που μάχεται με συνέπεια και ενότητα κατά του σκοταδισμού. Με τις απεργίες της Γεωπονικής, της Βιομηχανικής, της Παντείου, του Πολυτεχνείου, των Χημικών (του Πανεπιστημίου Αθηνών), των Ηλεκτρονικών και όλων των μέσων τεχνικών σχολών. Με τις συγκεντρώσεις στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκης εναντίον της αντιδημοκρατικής εγκυκλίου του Πρύτανι του Αριστοτέλειου, για την ακύρωση των αποβολών (των φοιτητών) της Φιλοσοφικής (του Πανεπιστημίου Αθηνών), για την υπεράσπιση των ηγετικών στελεχών της ΕΦΕΕ και της ΔΕΣΠΑ που κλείστηκαν στην φυλακή, εναντίον της πολτοποίησης του βιβλίου (ιστορίας) του Καλοκαιρινού, με τις αποφάσεις του Γ’ Συνεδρίου της ΕΦΕΕ …”.
Οι αναφορές του Στέφανου Στεφάνου στα παραπάνω σημεία, αναφορές συνοπτικές βέβαια, ολόκληρα βιβλία μπορούν να μας δώσουν (βιβλία ενδιαφέροντα που αναζητούν το συγγραφέα τους δεκαετίες ολόκληρες).
Προσθέτω πως το γραφτό που πιο πάνω επικαλέστηκα (εκ του οποίου τα δύο αποσπάσματα που καταχώρησα) φέρει την υπογραφή Στ. Στ.
1. Στην εκστρατεία για το Παιχνίδι του Παιδιού της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη είχαμε τη χαρά, ο πατέρας μου Παντελής Παντελόγλου στέλεχος της Αριστεράς από προπολεμικά και εγώ της Νεολαίας της ΕΔΑ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, να προσφέρουμε ένα μεγάλο φορτηγό παιχνίδια, κατασκευής της βιοτεχνίας παιχνιδιών του πατέρα μου, στην οποία και εγώ εργαζόμουν (κούκλες, κούκλους, Χονδρούς-Λιγνούς, καμηλοπαρδάλεις, πάπιες, αλογάκια με παιδιά αναβάτες, σκύλους κά.).
Ο πατέρας μου είχε σπουδάσει στην Παπαστράτειο Σχολή Παιχνιδιών και Διακοσμητικής που ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας μ’ επικεφαλής τη Μαρία Σβώλου είχε δημιουργήσει· καθηγητές του υπήρξαν ο ζωγράφος Σπύρος Βασιλείου, ο Καθηγητής μου μετέπειτα στο Ελεύθερο και Γραμμικό Σχέδιο στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο ονόματι Τριανταφύλλου, που μου έλεγε για την αξιοσύνη του πατέρα μου παλαιού μαθητή του και άλλοι σημαντικοί.
Ο πατέρας μου είχε εκπληκτική σχεδιαστική ικανότητα, δούλευε τον πηλό, το γύψο, τον μπρούντζο και είχε καλλιτεχνικό γούστο, ό,τι δημιουργούσε ήταν καλαίσθητο και άρτιο και ασφαλώς χρωματισμένο με τεχνικές που είχε μάθει στη Σχολή. Τα παιχνίδια του ήταν από πλαστικές ύλες.↩
2. Για τα των υποτροφιών της Δ.Ν. Λαμπράκη που αναφέρει ο Στέφανος Στεφάνου, θα γράψω στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας μια άλλη φορά.↩
