Διάβασα πολλά που γράφτηκαν για την Άννα Συνοδινού· θα ήθελα να προσθέσω μερικά για την “Αννούλα του ΕΑΜ” – τούτο το προσωνύμιο δε το διάβασα ούτε στην ανακοίνωση του ΚΚΕ για το θάνατό της.
Και έχει τη σημασία του αυτό ως θεμέλιο θαρρώ της προσωπικότητάς της, της συνολικής παρουσίας της στην τέχνη και στη ζωή, μαζί φυσικά με τη διαπαιδαγώγησή της από την οικογένειά της.
Στην τέχνη του θεάτρου, μα και του κινηματογράφου – στις απόψεις μα και τις πράξεις της για τον ελληνισμό και τη δημοκρατία, την παιδεία και τον πολιτισμό, τα προβλήματα των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.
“Θανασάκης ο πολιτευόμενος”, “Ο άνθρωπος του τραίνου”, δυο κινηματογραφικές ταινίες η πρώτη πρόσληψη της τέχνης της από μέρους μου – ακολούθησε αργότερα η πληροφόρηση για τη θεατρική της πορεία γενικότερα και ειδικότερα στο θέατρο Λυκαβηττού, αυτή τη σύζευξη προχωρημένης αρχιτεκτονικής (Αρχιτέκτων Τάκης Ζενέτος) και θεατρικής τέχνης (Άννα Συνοδινού), κυρίως μέσα από τις σελίδες του τύπου.
Από κοντά γνώρισα την Άννα Συνοδινού ως Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων (1975-1978)· ήταν τότε εκλεγμένη στο Ελληνικό Κοινοβούλιο στις βουλευτικές εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 ως βουλευτής Αθηνών της ΝΔ.
Μετείχε των συσκέψεων που συγκαλούσε η Δημοτική Αρχή των Αθηνών (Δήμαρχος Γιάννης Παπαθεοδώρου) για τα προβλήματα των Αθηνών, μα και του Δήμου, με πνεύμα πρακτικό μακριά από αντιπαραθέσεις, για μια προχωρητική αντιμετώπιση προβλημάτων ποικίλου χαρακτήρα.
Ήμασταν και οι δυο μέλη της Ελληνικής Επιτροπής για τη Βαλκανική Συνεννόηση και Συνεργασία (ΕΕΒΑΣΣ) – μου δόθηκε και εκεί η δυνατότητα να εκτιμήσω τον τρόπο που σκεφτόταν και ενεργούσε.
Άνθρωπος δυνατός και πολύ εκφραστικός, και στο σώμα και στο πνεύμα, ηθικά συγκροτημένος και πνευματικά καλλιεργημένος, πρόσφερε θαρρώ και με την πολιτική της δράση.
Οι αγορεύσεις της στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, αποτυπωμένες στα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων, και τα άρθρα της στο περιοδικό Πολιτικά Θέματα, που απηχούν τις κοινωνικοπολιτικές της αντιλήψεις, αξίζουν της ανάγνωσης και γιατί όχι της σπουδής.
Δε θα μπορούσα, τελειώνοντας, να μη σημειώσω τα δύο βιβλία της – το ένα έχει τίτλο Πρόσωπα και προσωπεία (1998) και το άλλο Αίνος στους άξιους (1999) – και το ξεχωριστό ενδιαφέρον της για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και το βαθύ σεβασμό της στο Μικρασιατικό χώρο, ως λίκνο του Ελληνισμού.
Κώστας Π. Παντελόγλου
