Κάθε φορά που οι αγρότες, τα προβλήματά τους, έρχονται στο προσκήνιο του δημόσιου βίου της Ελλάδας -ιδιαίτερα τότε- προβληματίζομαι γιατί η πολιτική έκφραση των αγροτών, προοδευτική ή και συντηρητικότερη, είναι απούσα στα χρόνια μας.
Στη διαδρομή των δεκαετιών από το Μεσοπόλεμο, επί παραδείγματι, δεν συνέβαινε έτσι· και αγροτικοί ηγέτες είχαν αναδειχθεί, και διαμάχη προοδευτικότερων με συντηρητικότερους εξελισσόταν, και αγροτικοί ήταν μεταξύ των εξορίστων στη δικτατορία του Μεταξά, και η αγροτιά σήκωσε μέγα βάρος κατά τη Γερμανική Κατοχή και αργότερα, εισπράττοντας το μερίδιό της από τους διωγμούς του λαϊκού κινήματος, και μετεμφυλιακά είχαμε αναλαμπές της πολιτικής της παρουσίας που πρόλαβε κι η δική μας γενιά, της Νεολαίας της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων.
Τι συμβαίνει λοιπόν στα χρόνια μας;
Έχω καταλήξει φυσικά σε μια γνώμη, γνωρίζοντας και μερικά πράγματα από πρώτο χέρι – λοιπόν, ανανεωτικοί και δογματικοί του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, υποτιμώντας την κοινωνικοπολιτική σημασία της παρουσίας ενός προοδευτικού δημοκρατικού αγροτικού κόμματος, έκαναν το κάθε τι από τα προδικτατορικά ακόμη χρόνια για τον τορπιλισμό κάθε σοβαρής προσπάθειας για την παρουσία ενός τέτοιου κόμματος στο δημόσιο βίο της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να αλωνίζουν τα αστικά κόμματα στον αγροτικό χώρο και να στερείται το εργατικό κίνημα τον εταίρο του για την εργατοαγροτική συμμαχία, το ισχυρό θεμέλιο μιας ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας.
Προσθέτω πως ό,τι συνέβη δεν ήταν, δεν είναι μόνο από υποτίμηση – δυστυχώς ήταν, και είναι, και από ιδιοτέλεια, ιδιοτέλεια κομματική και ιδιοτέλεια προσωπική.
Στον Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας, όπως θα προσπαθήσω για το φωτισμό πτυχών του εργατικού κινήματος, που υποσχέθηκα, θα προσπαθήσω και για το φωτισμό προσώπων και καταστάσεων του αγροτικού κινήματος.
Έπεται, κατόπιν τούτου, συνέχεια…
Κώστας Π. Παντελόγλου
