Συμπληρώνονται φέτος 70 χρόνια από τη δημιουργία του ΔΣΕ (που έδρασε τα χρόνια 1946-1949) και μια ακόμη επέτειος, η 67η, από τη μάχη της Φλώρινας (την προσπάθεια του ΔΣΕ για την κατάληψη της πόλης που κατέληξε σε ολοκαύτωμα των μαχητών και των μαχητριών του).
Ακατανόητα μου φαίνονται τα διαπραττόμενα σχετικά από το ΚΚΕ – είναι άλλο ζήτημα να αποτελέσουν το αντικείμενο μιας έκδοσης, με αντικειμενική εξιστόρηση των γεγονότων (η γνώση της αληθινής ιστορίας είναι πάντοτε χρήσιμη, προς συναγωγή συμπερασμάτων), και άλλο να αποτελούν αντικείμενο εκδηλώσεων του κόμματος σε συνύφανση με το παρόν και το μέλλον, που σημαίνει δικαίωση των πραχθέντων και όσον αφορά το ΔΣΕ και όσον αφορά ειδικότερα τη μάχη της Φλώρινας.
Γνωρίζω πως τα γεγονότα της περιόδου 1946-1949 το ΚΚΕ των χρόνων μας τα έχει χαρακτηρίσει ως την ύψιστη στιγμή της ταξικής πάλης – δε συμφωνώ φυσικά σ’ αυτή την εκτίμηση, διατηρώντας τις απόψεις που είχαμε γι’ αυτά τα γεγονότα την προδικτατορική περίοδο, παλεύοντας συνάμα από τότε για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου, την πραγματική άρση, που ακόμη δεν έχει επιτευχθεί.
Σημειώνω επίσης πως τέτοια άρση δε συνιστούν βεβαίως η εν παντί δικαίωση των τότε διαπραχθέντων, αλλά η διόρθωση των συνεπειών στη ζωή μη μετασχόντων στα γεγονότα, κυρίως μάλιστα λόγω ηλικίας, και βεβαίως η επούλωση των πληγών στον κοινωνικό και εθνικό μας κορμό και στη διεθνή θέση της χώρας.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα περίμενε κανείς να κινηθεί το ΚΚΕ, που με τη βοήθεια όλων μας κατέκτησε την άρση των συνεπειών για το ίδιο – δεν το έπραξε και δεν το πράττει, εκθέτοντας τις προσπάθειες δεκαετιών σοβαρών πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο, και μαζί και τις δικές μας προσπάθειες των νεότερων Ελλήνων και Ελληνίδων…
Νάναι καλά! Και διάπυρος η ευχή μου: να μη χρειαστεί ξανά τη βοήθειά μας όσων σκεπτόμαστε διαφορετικά, παραμένοντας πιστοί στην προχωρημένη κοινωνικοπολιτική μας αφετηρία.
Κώστας Π. Παντελόγλου
