Στις 30 Ιουλίου 1979 είχε οριστεί συγκέντρωση μπροστά στο Δημαρχείο για το σκοπό που σημειώνω στον τίτλο. Η συγκέντρωση είχε απαγορευτεί διότι και καλά απειλούνταν “σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής της περιοχής”.
Την πραγματοποίηση της συγκέντρωσης επέβαλε η παρουσία εκατοντάδων Φιλαδελφειωτών και Φιλαδελφειωτισσών – παρόντες οι παρακάτω εκπρόσωποι των κομμάτων, οι οποίοι και μίλησαν: Λευτέρης Βερυβάκης (βουλευτής ΠΑΣΟΚ), Νίκανδρος Κεπέσης (βουλευτής ΚΚΕ), Νίκη Τρυπιά (ΕΔΗΚ), Γ. Θεοδώρου (ΚΟΔΗΣΟ), Γ. Βογιατζής (ΚΚΕ εσωτ.). Παρόντες και οι Δήμαρχοι Νέας Ιωνίας Γιάννης Δομνάκης και Μεταμόρφωσης Λάζαρος Θερμογιάννης, οι οποίοι επίσης μίλησαν.
Κεντρικός ομιλητής ο Δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας Σάββας Σταματιάδης, ο οποίος αφού κατήγγειλε την απαγόρευση της συγκέντρωσης, τόνισε (βλ. Ελευθεροτυπία, 31 Ιουλίου 1979):
“Όταν το πράσινο μειώνεται τόσο επικίνδυνα σε ολόκληρη τη χώρα μας και ιδιαίτερα στο λεκανοπέδιο της Αττικής, έρχεται η κυβέρνηση (της ΝΔ) να καταθέσει νομοσχέδιο, με το οποίο μπορεί να γίνει αλλαγή χρήσης δασών και αναδασωτέων περιοχών. Πρώτο θύμα αυτού του νομοσχεδίου πάει να γίνει το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Και αυτό φαίνεται καθαρά απο το έγγραφο που πήρε το Δημοτικό Συμβούλιο στις 28 Απριλίου 1979. Μ’ αυτό θέλει ο επί των Δημοσίων Έργων Υφυπουργός κ. Στέφανος Μάνος την τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου στη θέση Άλσος και την παραχώρηση κομματιού του στην ΑΕΚ. Παρακάτω, το έγγραφο μιλάει για διαμόρφωση του πράσινουχώρου, για δημιουργία προτύπου παιδικής χαράς, ηρώου, μικρού αναψυκτηρίου, καθώς και την κατασκευή κερκίδων που είναι απαραίτητες για την λειτουργία του γηπέδου σε ορισμένες χρονικές περιόδους (ντέρμπυ).
Το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, που είναι γνωστό στους Αθηναίους, έχει έκταση 480 στρέμματα και είναι πνεύμονας και στολίδι του λεκανοπεδίου της Αττικής. Η ιστορία του στενά δεμένη με την ιστορία των γύρω (Μικρασιατο)προσφυγικών συνοικισμών. Το 1923 και 1924 που εγκατασταθήκαμε στην περιοχή αυτή, ξεριζωμένοι από τις (Μικρασιατικές) πατρίδες μας, βρήκαμε το Άλσος αυτό μόλις φυτεμένο, τα πευκάκια τα περισσότερα ήτανε κυριολεκτικά μια σπιθαμή.
Ο χώρος αυτός για όλους μας από τα πρώτα χρόνια μέχρι σήμερα ήτανε και είναι τόπος ξεκούρασης, μελέτης, παιχνιδιού και ακόμα χώρος των πρώτων μας σκιρτημάτων. Τα παιδιά μας μεγάλωσαν και μεγαλώνουν εδώ. Οι συνταξιούχοι, οι απόμαχοι της ζωής, βρίσκουν καταφύγιο κάτω από την σκιά των μεγαλωμένων πια πεύκων. Το καλό είναι ότι και οι νεότεροι κάτοικοι της περιοχής το αγάπησαν με το ίδιο πάθος.
Όταν μεταπελευθερωτικα ελάχιστοι κακοί Φιλαδελφειώτες και άλλοι ξένοι θέλησαν να το οικοπεδοποιήσουν, εκμεταλλευόμενοι κάποια αποψίλωση της περιόδου της Κατοχής, σύσσωμοι οι Φιλαδελφειώτες ξεσηκώθηκαν και απέτρεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Πέρα από το Άλσος, αυτή τη στιγμή μάς απασχολεί και ένα άλλο πρόβλημα σημαντικό, η απομάκρυνση του λούνα παρκ από τη θέση Τρίγωνο. Η παρουσία του πάνω από τρία χρόνια στον χώρο αυτό, με το θόρυβο και τις άλλες οχλήσεις, έχει σπάσει κυριολεκτικά τα νεύρα των περιοίκων. Οι διαμαρτυρίες είναι καθημερινές και έντονες. Αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να υπάρχει λούνα παρκ σε πυκνοκατοικημένο χώρο.
Πέρα από το λόγο αυτό, υπάρχει και άλλος, εξίσου σοβαρός, ο σκοπός για τον οποίο απαλλοτριώθηκε ο χώρος αυτός το 1947, για πάρκο και μνημείο Μικρασιατών”.
ΥΓ. Τα χρόνια 1922-1924 ως χρόνια εγκατάστασης στην περιοχή, που ανέφερε ο Σάββας Σταματιάδης, ισχύουν για εκείνους που εγκαταστάθηκαν στη Νέα Ιωνία – στη Νέα Φιλαδέλφεια Μικρασιάτες πρόσφυγες πρωτοεγκαταστάθηκαν στα φρεσκοκατασκευασμένα σπίτια του Συνοικισμού φθίνοντος του μηνός Ιουλίου 1927.
Κώστας Π. Παντελόγλου
