Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη στις 28 Φεβρουαρίου 2016, αλλά και στο 902.gr (εκεί και τη διάβασα), μια Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που αναφέρεται στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας – τίτλος της Διακήρυξης αυτής: “Για τα 70χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) 1946-1949”.
Δε χρειάζεται θαρρώ πολύς κόπος για να διαπιστώσει κανείς πως στον τίτλο αυτό υπάρχει λάθος – το σωστό θα ήταν να μπει τίτλος: “Μ’ αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από τη δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) το 1946”, διότι προφανώς δεν υπάρχει 70 χρόνια Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Υπάρχουν βεβαίως οι συνέπειες από τη δράση του από το 1946 ως το 1949 και φυσικά οι συνέπειες της Αγγλοαμερικανικής βαρβαρότητας σε συνδυασμό με τη βαρβαρότητα των ντόπιων συνεργατών τους, που περιλάμβαναν κι εκείνους που είχαν συνεργαστεί, ανοιχτά ή κρυφά, με το Γερμανό κατακτητή.
Οι συνέπειες αυτές μέχρι και σήμερα δεν έχουν αρθεί, και παρά που δεν έχουν αρθεί το ζήτημα δεν απασχολεί την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, για το οποίο και μόνο, με τη βοήθεια όλων μας, έχουν αρθεί οι συνέπειες.
Κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση σ’ αυτή τη Διακήρυξη είναι τα πολλά ονόματα, κυρίως εκείνων που, όπως σημειώνεται, βρίσκονταν στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας από κάθε μετερίζι, όπως αυτό των εξοριών, των φυλακών, των διώξεων ή άλλα – απάντηση το κρίνω τούτο στο “ιδεολόγημα ότι η επιλογή της ένοπλης πάλης ήταν τυχοδιωκτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ και προσωπικά του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής Νίκου Ζαχαριάδη”.
Δε θα σταθώ να αμφισβητήσω ούτε ένα από τα ονόματα που επικαλείται η Κεντρική Επιτροπή, και τούτο διότι δεν μου χρειάζεται γι’ αυτό που θέλω να υπογραμμίσω, το οποίο είναι τούτο: Δεν γνωρίζει η Κεντρική Επιτροπή ότι εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες, που ενστερνίστηκαν τον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ την Κατοχή, δε συμφώνησαν με τα του 1946-1949; Δε γνωρίζει πως και χιλιάδες κομματικά στελέχη δε συμφώνησαν, με κορυφαίους το Νίκο Πλουμπίδη, τη Χρύσα Χατζηβασιλείου, το Σέργιο Αναστασιάδη, μέλη του Πολιτικού Γραφείου; Προς τι η διασπαστική προσπάθεια δικαίωσης της μιας πλευράς;
Σκέπτομαι: Τι είναι αυτό που κάνει τούτη τη στιγμή, που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων ο ενωτικός δημοκρατικός πατριωτικός συναγερμός, για την υπεράσπιση της πατρίδας και της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, αυτοί που θα έπρεπε να εμπνεύσουν και να οργανώσουν αυτό το συναγερμό, με την εν λόγω Διακήρυξη να δίνουν επιπλέον δικαιώματα στους αντιπάλους του λαϊκού δημοκρατικού κινήματος και να υπόσχονται περισσότερα “με την πρόσβαση στο αναγκαίο και άγνωστο ακόμα αρχειακό υλικό”;
Ασφαλώς σε κάποιο αρχείο αρχειοθετείται αυτή τη στιγμή το έγγραφο που δίνει την απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, μαζί με άλλα ανάλογα του παρελθόντος.
Κώστας Π. Παντελόγλου
