Έχει τη σημασία του, και μάλιστα σημασία πρωταρχική θαρρώ, το παρακάτω· γι’ αυτό και το καταχωρώ σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” – ας διαβαστεί με προσοχή:
“Όσοι μετείχαμε εις την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (την Κυβέρνηση του Βουνού), όταν ήρχισε το κύμα των διώξεων, όταν είδαμε τα παραπεμπτικά βουλεύματα που εχαρακτήριζαν την Αντίστασιν ως “προπαρασκευαστικήν πράξιν” του Δεκεμβρίου (1944), όταν είδαμε να χαράσσεται εν τη πράξει η γραμμή διώξεως του κινήματος καθ’ εαυτού, υπεβάλαμε υπόμνημα προς την Κυβέρνησιν ζητούντες – αν εθεώρει την Αντίστασιν ως αδίκημα – να εισαχθώμεν εις δίκην πρώτοι ημείς δια να κριθεί ενώπιον της Κοινής Γνώμης της Οικουμένης το ζήτημα. Και καταγγείλαμε την ανανδρία εις την οποία συνίστατο η άρνησις να διεξαχθεί μία τοιαύτη δίκη με την ταυτόχρονον δίωξιν του συνόλου της Αντιστάσεως. Εις μάτην βεβαίως. Η Δεξιά είναι ευφυέστερη απ’ ό,τι λέγεται συνήθως. Απέφυγε τον σκόπελον, αλλ’ εξηκολούθησε την τακτικήν της …”.
Περιέχονται τα παραπάνω στο βιβλίο του Γιώργου Α. Λεονταρίτη “Από τον Εμφύλιο στην ΕΔΑ. Τα Άγνωστα Παρασκήνια (1946-1953)”, Εκδόσεις Προσκήνιο, Χαλάνδρι 2001, Σελ. 12-13, και αποτελούν μαρτυρία του Ηλία Τσιριμώκου, ο οποίος είχε διατελέσει Γραμματέας (δηλαδή Υπουργός) Δικαιοσύνης της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (της Κυβέρνησης του Βουνού δηλαδή).
Κώστας Π. Παντελόγλου
