Όσα καταχωρώ σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” τα αντλώ από το βιβλίο της Νίτσας Γαβριηλίδου με τίτλο “Ο πατέρας μου Κώστας Γαβριηλίδης” (Εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1988). Η Νίτσα Γαβριηλίδου υπήρξε συναγωνίστρια της θείας μου Βαλεντίνης Παντελόγλου· είχαν υπηρετήσει στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ και μεταπολεμικά τράβηξαν των παθών τους τον τάραχο στα στρατόπεδα γυναικών που είχε οργανώσει η εθνικοφροσύνη για να τσακίσει την κοινωνικοπολιτική τους ραχοκοκαλιά, το κοινωνικοπολιτικό τους φρόνημα:
“Από την ατζέντα του (πατέρα μου) διαβάζω (γράφει η Νίτσα Γαβριηλίδου):
“Τρίτη 20 Μαΐου 1947. Ώρα 11 π.μ. πέθανε ξαφνικά ο Γιώργης Σιάντος. Το έμαθα στο δρόμο και έτρεξα αμέσως στο σπίτι του Κόκκαλη (όπου έμενε). Απίστευτο και τρομακτικό το γεγονός. Τον είδα στο κρεβάτι και μου έκανε την εντύπωση πως κοιμόταν.
Το Λαϊκοδημοκρατικό κίνημα έχασε μια από τις φωτεινές του διάνοιες, έχασε τον ακούραστο, θαρραλέο και θετικό αγωνιστή και ηγέτη”.
Και την επομένη, 21 Μαΐου, συνεχίζει:
“Στις 11 π.μ. έγινε η κηδεία του. Απέραντη η θλίψη του Λαού. Πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμου παρακολούθησαν την πομπή. Όλοι σοβαροί, θλιμμένοι και αποφασιστικοί.
Από μέρους της ΚΕ του ΕΑΜ χαιρέτησα τον Γιώργη Σιάντο μέσα στην Μητρόπολη”.
Θυμάμαι πως η σορός του είχε εκτεθεί για προσκύνημα στο μικρό εξωκλήσι που βρίσκεται δίπλα στην Μητρόπολη.
Ο θάνατος του Σιάντου είχε κοστίσει αφάνταστα στον πατέρα μου. Μαζί του είχε κάνει εξόριστος στην Ανάφη το 1936 και νωρίτερα είχε βρεθεί να παλεύουν από κοινού στις γραμμές του Λαϊκού Μετώπου. Μαζί του είχε μια ιδιαίτερη επικοινωνία, πράγμα που δεν συνέβαινε καθόλου με τον Γιάννη Ιωαννίδη του ΠΓ (του ΚΚΕ)”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
