Γράφεται, μ’ αφορμή την ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση στις βουλευτικές εκλογές της 11ης Μαΐου 1958, πως οι ηττημένοι του εμφυλίου σε λίγα μόνο χρόνια ανέκαμπταν κλπ. – τι θα είχα να πω, που μάλιστα δεν το λέω και το γράφω πρώτη φορά;
Τούτο μόνο: ότι αυτοί που έφτιαξαν το θαύμα της ΕΔΑ δεν είναι οι ηττημένοι τελικά στο Βίτσι και στο Γράμμο, είναι αυτοί που δεν εισακούσθηκαν όσον αφορά την τροπή που έπρεπε να πάρουν μεταπολεμικά τα πράγματα και φυσικά τα παιδιά τους.
Ηττημένοι δε θα μπορούσαν να φτιάξουν σε χρόνο dt όσα φτιάχτηκαν σε όλους τους τομείς, παρά τον διωγμό των “νικητών” του εμφυλίου και το “παρά πόδα” των πράγματι ηττημένων.
Ηττημένοι, τέλος, και ξεκομμένοι από την πραγματική ζωή, δε θα μπορούσαν μαζί με άλλους εαμίτες και δημοκράτες να αγωνιστούν για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, την ειρήνη, την εκπαιδευτική και πολιτιστική αναγέννηση, την κοινωνικοοικονομική πρόοδο.
Ηττημένοι δεν ήταν, αδικαίωτοι ήταν για την εκπλήρωση του χρέους τους απέναντι στην πατρίδα κατά τη Γερμανική κατοχή, τόσο από τους “νικητές” όσο και από τους πράγματι ηττημένους του εμφυλίου.
Κώστας Π. Παντελόγλου
