Όσα καταχωρώ σήμερα στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” άντλησα από το βιβλίο του Ασημάκη Πανσέληνου “Τότε που ζούσαμε…” (Εκδόσεις Κέδρος 1974) – δεν θα τόλεγα “του υποκόσμου” αν ήταν εγώ να ορίσω το πεδίο αναφοράς, της φτωχολογιάς θα τόλεγα, των λούμπεν στοιχείων θα τόλεγα, μα όχι “του υποκόσμου”, διότι άλλο εννοούμε “του υποκόσμου”…
Εν πάση όμως περιπτώσει κατανοητό τι εννοεί ο Ασημάκης Πανσέληνος:
“Στο είδος της φιλολογίας του υποκόσμου, που την σηκώνουν όλες οι εποχές, ήταν μάνα (ο Πέτρος Πικρός) και τα βιβλία του, τα “Χαμένα κορμιά”, το “Σα θα γίνουμε άνθρωποι” και το “Τουμπεκί” κι άλλα γεμάτα υποβλητικό μυστήριο και ρομαντικό σπαραγμό, ασκούσαν περίεργη γοητεία σε μια κοινωνία μικροαστική και βοηθούσαν με δύναμη το ξέφτισμα των αστικών αξιών. …
Πριν από τον Πικρό, ο Κώστας Παρορίτης με πιο συσταζούμενο τρόπο άγγιξε σχετικά θέματα με τα βιβλία του “Στο άλμπουρο”, το “Μεγάλο παιδί”, ο “Πατέρας”, ο “Κόκκινος Τράγος” κλπ.
Κι ο Δημοσθένης Βουτυράς με τους “Αλανιάρηδες” και με όλο το βαρυσήμαντο έργο του, τράβηξε την πεζογραφία από το χωριό και την έφερε στην πολιτεία και στην φτωχή γειτονιά της”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
