Σε ομιλία του σε συγκέντρωση κομματικών στελεχών της Αθήνας στις 19 Ιανουαρίου 1947, αφιερωμένη στην 23η επέτειο του θανάτου του Λένιν, ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε πει, μεταξύ άλλων, και τα ακόλουθα:
“Τους διανοούμενούς μας, είτε ωρισμένους τουλάχιστον κύκλους των, τους χαρακτηρίζει πολλή γκρίνια, πελάγωμα, κουτσομπολιά, και προσωπική αλληλοϋπόσκαψη. Και πολύ λιγώτερο δημιουργική, ανοικοδομητική προσπάθεια και δουλειά. Και η δουλειά αυτή πρώτ’ απ’ όλα σημαίνει δημιουργική αφομοίωση του μαρξισμού-λενινισμού, της διδασκαλίας του Λένιν, που την επέτειο από τον θάνατό του τιμάμε σήμερα. Και θα πρέπει φυσικά να ανακαλέσουμε στην τάξη τις “μωρές παρθένες” που σιγοψιθυρίζουν και μέσα στις γραμμές μας, για ό,τι αφορά τα προβλήματα της πνευματικής ζωής και τέχνης, ότι ο μαρξισμός-λενινισμός είτε ο λόγος του Ζντάνωφ δεν έχουν πέραση σε μας στην Ελλάδα. Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις ιδεολογικής συνθηκολόγησης μπροστά στον εχθρό, πράγμα που για μας είναι απαράδεκτο. Και στον τομέα της επιστήμης, της λογοτεχνίας και της τέχνης, ο μαρξισμός-λενινισμός μάς δείχνει τον μοναδικό δρόμο της προόδου και του ανθρωπισμού”.
Προσθέτω τώρα πως η ομιλία αυτή του Ζαχαριάδη έχει δημοσιευτεί στον “Ριζοσπάστη” (βλ. το φύλλο της Τρίτης 22 Ιανουαρίου 1947), έχει περιληφθεί στο βιβλίο “Έργα Ν. Ζαχαριάδη” (έκδοση εξωτερικού, σελ. 338) και περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Νίκος Ζαχαριάδης, Υπέρ βωμών και εστιών, άπαντα τα δημοσιευμένα 1946-1947”, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2013, σελ. 418.
Κώστας Π. Παντελόγλου
