Σε γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη προς την κεντρική επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας της 20ης Σεπτεμβρίου 1947 σημειώνονται και τα ακόλουθα:
“… μέσα στο Κόμμα και σε ορισμένα καθοδηγητικά στελέχη του παρουσιάζονται ακόμη δισταγμοί και ταλαντεύσεις σχετικά με την σημασία του ένοπλου αγώνα και τον αποφασιστικό του ρόλο. Έχουμε ακόμα στο Κόμμα κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που δείχνουν την επίδραση που έχουν μέσα στις γραμμές μας οι μικροαστικές επιρροές κι απ’ την πλευρά των συμμάχων μας του ΕΑΜ. Η ιδιομορφία και η δυσκολία που παρουσιάζει σήμερα ο αγώνας μας βρίσκεται στο ότι, δίπλα στην ανώτατη στρατιωτικοπολεμική προσπάθεια, πρέπει να συνδυάζουμε και την δουλειά για την χρησιμοποίηση όλων, και των πιο μικρών δυνατοτήτων για “νόμιμη” δουλειά, για την διατήρηση, στερέωση και επέχταση της συνοχής του ΕΑΜ, της ενότητας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων πάνω στην βάση της αδιάλλαχτης πάλης ενάντια στην Αμερικανοαγγλική κατοχή και τον μοναρχοφασισμό, για εθνική ανεξαρτησία, την δημοκρατία και την ειρήνη”.
Συμπληρώνω ότι το γράμμα αυτό έχει περιληφθεί στο βιβλίο του Φίλιππου Ηλιού “Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος – Η εμπλοκή του ΚΚΕ”, Θεμέλιο ΑΣΚΙ, Αθήνα 2004 και ακόμη στη σχετική σειρά δημοσιευμάτων του ιδίου στην εφημερίδα “Η Αυγή” Δεκέμβριος 1979-Ιανουάριος 1980. Περιλαμβάνεται και στο βιβλίο “Νίκος Ζαχαριάδης, υπέρ βωμών και εστιών. Άπαντα τα δημοσιευμένα 1946-1947”, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2013.
Κώστας Π. Παντελόγλου
