Δικαιολογημένη θαρρώ τη διάθεση σελίδων του λευκώματος για την Παναγίτσα στον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον ΣΤ’, και μόνο για το γεγονός ότι εκεί εκκλησιαζόταν.
Ωστόσο τα αναφερόμενα στη σελίδα 16 λιγοστά τα βρίσκω· θα μπορούσε να προστεθεί ότι η Βουλή των Ελλήνων και η Γερουσία επί τω θανάτω του διέκοψαν τις εργασίες τους, αναφερθείσες σ’ αυτόν· ότι κύματα λαού παρέλασαν προ της σορού του· ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσόστομος και ο από Τραπεζούντος Χρύσανθος εκφώνησαν τον επικήδειο (βλ. τα όσα είπε ο Χρύσανθος στο “Εκκλησία” 8 (1930), σελ. 394-396)· ότι επιμνημόσυνος λόγος στον αοίδιμον Πατριάρχη Κωνσταντίνον του Πολυκάρπου Μύρων δημοσιεύθηκε στο “Ορθοδοξία” 6 (1931), σελ. 62-68· ότι η “Ένωσις των Σιγανών” εξέδωσε ψήφισμα για τον Κωνσταντίνον τον ΣΤ’ ως “τιμήσαντος το Γένος και την Εκκλησίαν και της γενετείρας αυτού πατρίδος Σιγής υπάρξαντος το σέμνωμα”, ενώ και τα Μικτά Επαρχιακά Συμβούλια των εν Μικρά Ασία Εκκλησιαστικών Περιφερειών συνελθόντα σε κοινή συνεδρίαση στην έδρα της Διεύθυνσης Ανταλλαγής εξέφρασαν “την βαθείαν λύπην σύμπαντος του εν Ελλάδι προσφυγικού κόσμου επί τω θανάτω του πολυπαθούς Ιεράρχου”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
