Λαμβάνοντας το λόγο σε εκδήλωση του Τεχνικού Επιμελητηρίου και του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων για τον Λεκορμπυζιέ στις 7 Σεπτεμβρίου 1965, ο ζωγράφος και ομότιμος Καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας είπε, μεταξύ άλλων, και τα ακόλουθα, ενθυμούμενος τον Λεκορμπυζιέ:
“Όλα ήθελε ει δυνατόν να τα κάνει ο ίδιος με τα χέρια του, τις μικροδουλειές τις βαρειές δουλειές τις αγγαρείες, δεν εννοούσε να δει πουθενά δυσκολίες ούτε καμμιά δυσκολία τον σταματούσε, είτε χειρωνακτική ήταν είτε πνευματική. Ήθελε να είναι και ήταν ο τέλειος άνθρωπος με την ελληνική σημασία της μη ειδικεύσεως. Ήταν λοιπόν συγχρόνως αρχιτέκτων, μαθηματικός, σχεδιαστής, συνθέτης, ζωγράφος, γλύπτης, εικονογράφος, αισθητικός, ρήτωρ, συγγραφεύς, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος και προφήτης. Μεταχειριζόταν με την ίδια ευκολία τον λόγο, την πέννα, το μολύβι, τον διαβήτη, το πινέλο, την σμίλη… Σχεδίαζε με μεγάλη ευκολία με οτιδήποτε και οπουδήποτε, στο κουτί των τσιγάρων, στο τραπεζομάντηλο, σε φακέλλους, πίσω από επιστολές. Έχω κρατήσει μερικά σχέδια που τα φυλάω με αγάπη και αφοσίωση. Στα σχέδια αυτά ανέλυε πολλές φορές προβλήματα φωτοσκιάσεως, προβλήματα αντικατοπτρισμού, προβλήματα μορφής εν σχέσει με την όραση και την προοπτική, προβλήματα αρμονικών χαράξεων που απ’ αυτόν τις πρωτόμαθα”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
