Κατά τις επισκέψεις μας στη “Λέσχη του Βιβλίου” (Εκδόσεις Θεμέλιο, Ακαδημίας 57, Αθήνα) αντιληφθήκαμε κάποια στιγμή και το δίδυμο, θάλεγες, αδελφάκι της, τη “Λέσχη του Δίσκου”, μόνο που η τελευταία ήταν δημιούργημα, λίγα χρόνια μετά τη “Λέσχη του Βιβλίου” του Λάζαρου Γεωργιάδη, Μικρασιατικής καταγωγής, γεννημένου το 1938 στον Πειραιά.
Όταν πέθανε, στις 13 Ιανουαρίου 1984, στο περιοδικό “Διαβάζω” δημοσιεύτηκε ένα σημείωμα για τον Λάζαρο Γεωργιάδη στη στήλη “Χρονικά” (βλ. τεύχος 88, 22 Φεβρουαρίου 1984, σελ. 3) – από αυτό το σημείωμα είναι όσα ακολουθούν:
“… έδειξε από πολύ νέος το πάθος του για το βιβλίο. Τυπογράφος ο ίδιος, ιδρύει τη “Λέσχη του Δίσκου” το 1966 και ταυτόχρονα εκδίδει το “Δισκογραφικό Δελτίο”, περιοδική έκδοση που σταμάτησε το 1967, στη δικτατορία. Μια επίπονη εργασία του ήταν το “Δελτίο Σύγχρονης Μουσικής” (τεύχη 1 και 2 και Δελτίο αφιερωμένο στον Στραβίνσκυ). Αυτές οι τρεις πολυγραφημένες εκδόσεις είχαν γραφτεί ολόκληρες στο χέρι από τον ίδιο τον Γεωργιάδη. Στο διάστημα 1971-1976 κυκλοφορύν 19 τεύχη του “Δελτίου Κριτικής Δισκογραφίας”. Ακολουθεί το 1978 το “Αλφαβητάρι” (παράρτημα του Δελτίου από το 1978 έως το 1980).
Τη σειρά των μουσικών εκδόσεων την εγκαινιάζει με το έργο του Φίλιπ Πάρφορτ “Οι συμφωνίες και τα τραγούδια του Μάλερ” και την “Βασική Βιβλιοθήκη της Κλασικής Μουσικής” του Ζακ Λορύ. Ακολουθούν: το κείμενο του Σαββίδη για τον Ελύτη “Roes esa nous and miroltamity”, το έργο “Κατάκ” του Έζρα Πάουντ σε μετάφραση Νίκου Λορεντζάτου, ο “Σολωμός” του Μαρωνίτη, οι “Μεταγραφές” του Σεφέρη, το “Πεθαίνω σαν χώρα” του Δημητριάδη και τα έργα του Μπέκετ “Ο ερημίτης” και η “Συντροφιά”. …
Σ’ όλη την πορεία του ως τυπογράφος, εκδότης και ιδρυτής της “Λέσχης του Δίσκου” είχε συμπαραστάτη, με τη διακριτική παρουσία της, τη γυναίκα του Έλση, που της ευχόμαστε να πραγματοποιήσει όσα ξεκίνησαν με τον Λάζαρο”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
