Η Επιθεώρηση Τέχνης είναι ένα ανεπανάληπτο περιοδικό, που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε σε ένα ανεπανάληπτο κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, εκείνο των χρόνων του ’50 και του ’60, που διαδέχτηκε τη φυγή των ηττημένων του Γράμμου εκτός Ελλάδος.
Ορθά ο Νίκος Σιαπκίδης, στο όνομα του οποίου εκδιδόταν η Επιθεώρηση Τέχνης, δε συμφώνησε με την επανέκδοσή της τους χρόνους μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών, λόγω κυρίως των αλλαγών στην κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα που ενέπνεε και συντελούσε στην παραγωγή του κάθε τεύχους της – απέφυγε έτσι το περιοδικό αυτό τον διασυρμό που δεν απέφυγε, λόγου χάριν, η εφημερίδα με τον τίτλο Η Αυγή, που μια μερίδα των παλαιών συντελεστών της έκδοσής της θέλησαν να επανεκδώσουν, ιδιοποιούμενοι το έργο ενός συνόλου που δεν υπήρχε πια.
Και δεν απέφυγε μόνο το διασυρμό του, διατήρησε και την αίγλη του, την αγαθή μνήμη που είχε αφήσει, εξ ου και οι θερμές αναφορές, οι εκδηλώσεις, τα βιβλία και τα αφιερώματα στην Επιθεώρηση Τέχνης – μαζί και το αφιέρωμα του περιοδικού Διαβάζω σ’ αυτήν, το οποίο αποτέλεσαν τα παρακάτω κείμενα, που διαδέχτηκαν το εισαγωγικό κείμενο με τίτλο “Επιθεώρηση Τέχνης“, το οποίο πλαισίωνε φωτοτυπία του εξωφύλλου του πρώτου τεύχους της με την ένδειξη “Χριστούγεννα 1954” (σελ. 13):
Τάσος Βουρνάς, “Επιθεώρηση Τέχνης. Γέννηση, ωριμότητα, θάνατος”, σελ. 14-15
Κώστας Κουλουφάκος, “Ένα πείραμα αντι-εξουσίας. Ο κανονισμός εσωτερικής λειτουργίας της συντακτικής επιτροπής που εξέδωσε και διεύθυνε την Επιθεώρηση Τέχνης“, σελ. 16-19
Δημήτρης Ραυτόπουλος, “Η Επιθεώρηση Τέχνης και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στο κέντρο των ζυμώσεων και συγκρούσεων μιας δωδεκαετίας”, σελ. 20-26
“Η Επιθεώρηση Τέχνης μιλά για τον εαυτό της”, σελ. 27-33
Χρίστος Χειμάρας, “Η Επιθεώρηση Τέχνης και η εφηβεία ενός επαρχιώτη”, σελ. 34-37
Μάρθα Καρπόζηλου, “Τεύχη-αφιερώματα στην Επιθεώρηση Τέχνης“, σελ. 38-44
Τα κείμενα αυτά πλαισιώνονται με φωτοτυπίες των εξωφύλλων του τελευταίου τεύχους της Επιθεώρησης Τέχνης, του έκτακτου τεύχους για τα γεγονότα του Ιουλίου 1965, του αφιερωματικού τεύχους στον Καβάφη και εκείνου στον Δάντη – και ακόμη με σχέδιο αυτοπροσωπογραφίας του Πικάσο, φωτογραφία όπου ο Μπρεχτ και η Ελένα Βάιγκελ συζητούν με το κοινό (από το αφιέρωμα στον Μπρεχτ), το έργο του Φώτη Κόντογλου “Οι Μάρτυρες” (εξώφυλλο στο αφιέρωμα για τη Μικρασιατική Καταστροφή) και φωτογραφία του Μπουζιάνη (από το αφιέρωμα στα πέντε χρόνια από το θάνατό του).
Πάντα ταύτα, στο τεύχος 67, της 20ης Απριλίου 1983, του περιοδικού Διαβάζω…
Κώστας Π. Παντελόγλου
