Το κουτί ήταν της “Βιοτσάλ”, του βιομήχανου πλαστικών Τσαλτινόπουλου, που είχε το εργοστάσιό του σε μια πάροδο στο τέρμα της οδού Αχαρνών – όμως ο κούκλος με το μπιμπερό που είχε μέσα ήταν έργο του καλλιτέχνη πατέρα μου Παντελή Παντελόγλου.
Και ζωγραφικά και πλαστικά με τον πηλό, και χυτά με το γύψο και τον μπρούντζο, και μηχανουργικά όσο να μας δώσει η πρέσα με πλαστική την ύλη τον κορμό και την κεφαλή ως αποτέλεσμα.
Μετά ακολουθούσε η βαφή της κεφαλής με πιστολάκι και καλίμπρες· τα μάτια, τα μάγουλα, τα χείλη, το τριχωτό της κεφαλής επίσης – και με το πινελάκι, με εξαιρετική προσοχή το λευκό στίγμα στα μάτια που έδινε εντέλει την έκφραση στο πρόσωπο του κούκλου.
Βαφή βεβαίως και του μπιμπερό· λευκό για το σώμα του και κόκκινο για την πιπίλα.
Στη διαδικασία της παραγωγής του κούκλου με το μπιμπερό έπαιρνα μέρος, με μια μοναδικότητα θα έλεγα· το λευκό στίγμα στα μάτια με το πινελάκι και η συναρμογή της κεφαλής με το σώμα του ήταν δική μου υπόθεση.
Πολλά κουτιά τη φίρμα της “Βιοτσάλ” γέμισαν με κούκλους με το μπιμπερό και είχα την ικανοποίηση πω και εγώ είχα συντελέσει σ’ αυτό το αποτέλεσμα – κοντά παντελονάκια φορούσα ακόμη όταν ένα απόγευμα ο πατέρας μου με πήρε μαζί του να πάμε στη “Βιοτσάλ” να γνωρίσω τον γέρο Τσαλτινόπουλο από κοντά.
Θέλω, μου είπε, να δεις πώς διαμορφώνεται η σχέση ανάμεσα σε ένα μεγάλο αφεντικό και σε ένα μικρό αφεντικό, όταν το μικρό αφεντικό κατέχει τα της τέχνης του καλά.
Μας δέχτηκε θερμά ο γέρος Τσαλτινόπουλος, εκφράζοντας την ικανοποίησή του για το αποτέλεσμα της δουλειάς μας και της συνεργασίας μας γενικότερα, και μαζί το παράπονό του που δεν είχε στο πλευρό του ό,τι είχε ο πατέρας μου.
Θερμά κατά την επίσκεψή μας στο εργοστάσιο της “Βιοτσάλ” δεν μας δέχτηκε μόνο ο γερο-Τσαλτινόπουλος, μα και οι εργάτες του εργοστασίου, που είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τον πατέρα μου.
Ανεβοκατεβαίνοντας την εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας κατά τις άδειές μου αργότερα ως στρατιώτης συναντούσα σε κάποιο σημείο το νέο εργοστάσιο της “Βιοτσάλ” – είχε μετακινηθεί από το τέρμα Αχαρνών…
Κώστας Π. Παντελόγλου
