Στα χρόνια του μεσοπολέμου, μα και εκείνα των μεταπολεμικών δεκαετιών, στο σινεμά κυριαρχούσαν οι μορφές του Χονδρού και του Λιγνού, φιγούρες αγαπητές ιδιαίτερα στα παιδιά. Το “Σινεάκ” φρόντιζε να έχουμε την εικόνα του Χονδρού και του Λιγνού στο πανί.
Από τα χρόνια της σπουδής του στην Παπαστράτειο Σχολή Παιχνιδιών και Διακοσμητικής απασχόλησαν και τον καλλιτέχνη πατέρα μου Παντελή Παντελόγλου – δύο γύψινα συμπαγή κεφάλια, ένα του Χονδρού, το άλλο του Λιγνού ήταν το αποτέλεσμα. Είχε προηγηθεί η ζωγραφική ακριβής τους απεικόνιση και η σε πηλό μετάπλασή τους πριν τη σε γύψο απόδοσή τους.
Πέρασαν τα χρόνια ώσπου τις μεταπολεμικές δεκαετίες το θέμα απασχόλησε και πάλι τον πατέρα μου με αποτέλεσμα οι κεφαλές του Χονδρού και του Λιγνού, κούφιες εσωτερικά, να πάρουν και αυτές τη θέση τους στα πράγματα που, από το εργαστήρι μας ξεκινώντας, έφταναν στην αγορά για δύο χρήσεις καταλήγοντας στα χέρια των παιδιών· η μια χρήση ήταν ως κουμπαράδες (από μια σχισμή της κεφαλής του Χονδρού και του Λιγνού εισέρχονταν τα αποταμιευόμενα μεταλλικά ή χάρτινα νομίσματα), και η δεύτερη το Πάσχα κυρίως όπου αφαιρουμένης της επιφάνειας της κεφαλής ήταν δυνατό οι ζαχαροπλάστες να βάλουν σοκολάτες και καραμέλες στο εσωτερικό της.
Απόληξη των κεφαλών του Χονδρού και του Λιγνού το μαύρο τους καπέλο – σήμα κατατεθέν, η βαφή τους φροντισμένη από τον πατέρα μου με το πιστολάκι ή το πινελάκι, αναδείκνυε το τριχωτό της κεφαλής, τα μάτια, τα χείλια, τα μάγουλα, το πρόσωπο συνολικά.
Ο Χονδρός και ο Λιγνός, με τον τρόπο του πατέρα μου, βρίσκονταν σ’ όλα τα σπίτια, δίνοντας χαρά σε μικρούς και μεγάλους εκείνα τα δύσκολα χρόνια – αυτή ήταν άλλωστε η φιλοσοφία του· με λίγα χρήματα, όλοι και κυρίως τα παιδιά, να ικανοποιούν πρακτικές τους ανάγκες, σε υψηλό όσο γινόταν επίπεδο αισθητικής απόλαυσης.
Κώστας Π. Παντελόγλου
